Filosoof schreef:Ik kan me simpelweg niet voorstellen dat Hij het wel wilde- dat Hij degene is die de Zondeval als het ware tevoren verordineert had.
Maar dat is geen logisch argument. Dat zegt zelfs mijn vrouwelijke logica.

De paradox van Epicurus maakt het Goddelijke drieluik inderdaad volstrekt onmogelijk en dat is waar de apologetiek zo mee worstelt. Ik probeer nog altijd een bouwwerk te vinden dat het drieluik harmoniseert, maar kom - ervan uit gaande dat God bestaat - telkens op Berkhof uit. Zijn visie is echter wel en niet in strijd met de Bijbel, wat de Bijbel zelf weer contradictionair maakt.
Ik ga er ook niet vanuit dat de Bijbel in zichzelf contradictoir is, eerder dat wij mensen iets niet begrijpen, verkeerd uitleggen of over het hoofd zien of teveel met een westerse 2009 bril kijken.
Bijbelser gezegd: (nog?) niet het juiste inzicht hebben gekregen.
De Schrift laat ons in deze kwestie dwalen in een onpeilbaar labyrint, en hoe meer de apologetiek wordt bestudeert, hoe dieper we erin verloren raken. Dat betekent echter niet dat ik Zijn identiteitsdrieluik niet overeind wil houden, maar dat ik het niet kan.
Het kan wel als je andere conclusies durft te trekken. Ervan uitgaan dat deze wereld de enige mogelijke manier is om tot Zijn doel te komen. Maar dat wil je niet om emotionele redenen. Opnieuw...in hoeverre zijn die redenen ‘rechtsgeldig’?
Ik grijp nog even terug op een zinsnede van je van pag 3
Zeggen dat God rechtvaardig is en eveneens beweren dat Hij bewust wilde dat de schepping een geschiedenis van weerstand en worsteling zou doormaken, ligt in geen enkel opzicht in de christelijke ethiek verankerd (en daarmee doel ik op de moraal van Christus zelf).
Zou je dit nog wat verder willen uitleggen? Je lijkt te zegen dat weerstand en worsteling in conflict zijn met rechtvaardigheid. Waarom denk je dat?