learsi schreef:Je hebt daar natuurlijk wel, op de een of andere manier een punt Prison.
Ik reageer eerst even op een paar punten die je in je postings noemde
Je zei, ik meen over je vrienden, "ze geloven in God".In mijn ogen zeggen ze dat ze geloven dat God bestaat, of dat er een God bestaat.Dat is zo ongeveer hetzelfde als wat ik geloofde toen ik belijdenis deed.Ik geloofde dat God bestond!
Dat is volgens de Hebreeen brief zo ongeveer wat je in ieder geval nodig hebt........Maar zonder geloof is het onmogelijk God te behagen,want die tot God komt,moet geloven, dat Hij een beloner is van degenen die Hem Zoeken..(Hebr.11:1-40)
Er moet dus geloof zijn.En eigenlijk legt hij hier uit, dat dat geloof in God, een bepaalde inhoud heeft. Het is maar niet een geloof in God en dat is het dan,nee het geloof "gaat totGod","het gelooft dat God een beloner is" en geloof is"God zoeken"
Geloof is: -God zoeken
-Iets van God verwachten
-Tot God gaan
De gebruikte werkwoorden geven aan, dat het bedoelde geloof iets actiefs in zich heeft.En dat moeten we goed vasthouden. Nooit vergeten!
Je zou het ook zo kunnen zeggen:Je hebt een dood geloof en je hebt en levend geloof. Je hebt een geloof dat de mens niets brengt en je hebt een geloof dat de mens wel iets aanbrengt.
Lees eens Markus5:21-43.Daar zien we twee mensen, twee gelovigen!Aan wat ze doen, kun je zien hoe hun geloof er uit ziet, wat de inhoud van hun geloof is.
Bij hen is geloof(o.a.) -vers 22-hij komt en valt aan Jezus voeten
-vers 23-hij bidt Hem,hij zegt iets tegen Hem,hij vraagt Hem om iets
-vers 26-de vrouw had zich ingespannen
-vers 27-zij komt tot Jezus
-zij raakt Zijn kleed aan
-vers 28-zij spreekt in zichzelf
-vers 29-zij ontvangt wat van Hem
-vers-30-Hij zoekt haar te spreken
-vers-33-zij komt en valt Hem te voet
-vers-34-Hij spreekt haar zalig
-vers 36-Hij zegt "geloof alleen"
-vers 41-Hij spreekt
-vers 42-de vader(de gelovige) ontvangt de opstanding v.h. dochtertje.
Hier zien we ,bij de man zowel als bij de vrouw een actief, een levend, geloof. en beiden(!) ontvangen iets van de Heere.
Dus:..........Gij gelooft in God?.........ga dan tot Christrus en ge zult dat ontvangen wat Hij te geven heeft.......
Geloof in God moet dus gepaard gaan met geloof in Christus! In Christus zijn al GODS beloften ......Ja en Amen......
Conclusie mag nu al wezen, dat het geloof zich richt op Gods beloften en op de vervulling daarvan!!
De tijd ontbreekt me, we spreken elkaar nog wel denk ik(zo de Heere wil en wij leven)
h.g.
Hallo Learsi,
Bedankt voor je reactie en ik begrijp in feite alles wat je geschreven hebt en ik sta er ook achter. Mij gaat het zich erom dat gelovigen hun geloof in de praktijk kunnen laten blijken en dat neemt een stukje tijd in beslag om dat te onderzoeken. En als je geen geloof in iemand ontdekt, is het niet aan jou om dan te beslissen dat iemand ook geen geloof heeft. Het kan ook zo zijn dat je niet goed genoeg onderzocht hebt en in plaats van de twijfel op de ander te leggen, zou je ook kunnen beslissen om jezelf te controleren en het onderzoek met extra aandacht voort te zetten.
Al duurt het je hele leven en zit er werkelijk geen geloof in je naaste, dan kan iedereen zeggen dat je je best hebt gedaan om hem de ruimte te geven om tot geloof te komen. Als je hem die ruimte ontneemt, kan men jouw ook met recht in twijfel trekken.
Waar het zich mij ook om gaat, is dat er mensen zijn die zichzelf christen noemen en dan zijn er weer nóg andere mensen die zich ook christen noemen, maar die dan van die ene christenen zeggen dat het géén christenen zijn.
En dat is waar Lovely het ook over had: gelovigen kunnen de bijbel naar eigen inzicht interpreteren en dat zelfs naar hun eigen hand zetten.
Lovely zei heel mooi dat de bijbel voor iedereen is en als jij van een ander zegt dat ie geen christen is, terwijl die ander van wel denkt, dan draag jij een groter verantwoording dan die ander, omdat jij de waarheid in pacht meent te hebben.
Echter lijkt het soms alsof mensen de waarheid tégen een ander gebruiken of dat misschien niet zozeer, maar ik zie wel vaker dat er ruzies ontstaan en persoonlijk denk ik dat dat komt omdat men de waarheid te zeer als een absoluut stelt. Voor mezelf is de waarheid ook een absolute zekerheid, maar dat is omdat de heilige Geest me heeft overtuigd en ik kan dat dus niet als bewijsvoering aanhalen, want ik weet dat de Geest mij dat persoonlijk heeft geopenbaard.
Ik heb al eens meegemaakt dat ik op mijn werk tegen een collega zei dat ik in God geloof en dat ik geloof omdat de heilige Geest in mij is.
Daarop antwoordde die collega: Dat geloof ik niet, dat jij dat gelooft!
Geloof het of geloof het niet, maar daar klapperde mij de oren van dat ie dat zei ^^
Maar het komt wel wat neutraler over. Als Optimatus zou zeggen dat hij niet gelooft dat Mohamed een christen is, kan ik het als zijn persoonlijke mening zien, maar Optimatus zegt ruwweg dat, als iemand die 3 algemene geloofsbelijdenissen niet kan opzeggen, diegene dan geen christen ís. Tussen geloof en absoluut zit een groot verschil, want het absoluut kan altijd aangevochten worden, maar tegen dat geloof van mijn collega kon ik niks inbrengen.
Ik kan wel zeggen dat hij de spot met mij aan het drijven was, maar wie weet, misschien was hij wel gewoon eerlijk?
Het geloof is als een schild dat je tegen de pijlen van satan kunt gebruiken, maar wat nu als 2 mensen met een schild op elkaar gaan schieten?
In de Galaten-brief staat ergens dat we maar beter niet moeten gaan bijten en happen naar elkaar, omdat je wel eens opgevreten zou kunnen worden.
Kortom als gelovige blijf je een mens en je blijft vatbaar voor allerlei situaties die je gevoelige snaren kunnen raken.
Lovely of iemand anders had het, meen ik, ook nog over respect en als men dat hier op het internet al niet naar elkaar kan vertonen, wordt het een stuk moeilijker om te geloven dat hier christenen zijn.
En dan komen we bij dat punt waar Mo nog iets over schreef; het vergeven.
Als ik iemand niet vergeef, zou je dat als een blijk van ongeloof kunnen zien, maar stel nou dat ik me laat vermanen, dan zou je het achteraf toch ook zo kunnen zien dat ik vergeven moet worden omdat ik aanvankelijk iets niet wilde vergeven?
Ik bedoel... waarom niet?
