Haaibaai schreef:Ach al dat gejij en gejou in dit land is een geval van wegglijdende beschaving Het is nog altijd U en onze voornaam is voor de intieme kring en zeer naaste collega,s; dus met hoffelijke omgangs vormen is niets mis mee; en het is heel normaal men ergens komt de eerst verantwoordelijk aanspreekt en die geeft dan de dienstopdracht,die Duitsers hebben helemaal gelijk;Wordt tijd dat de mensen hier in NL de kinderen weer op gaan voeden in de normale omgangs vormen en beschaving bij brengen enz enz enz.
En waarom moet je in een land waar je te gast ben in dit geval Duitsland ,het anders willen doen en hun normale omgangsvormen niet voeten treden;niet zo verstandig.
of dat ge jij-en-jou een teken is van wegglijdende beschaving vraag ik me af: het Engels kent in de normale omgang al helemaal geen "u"-achtige termen meer.
En waarom ik daar in Duitsland tegenin ging: ik was er heen gestuurd omdat de projecten daar volledig in het honderd liepen, en ik sterk de indruk had dat dat er mee te maken had dat het kantoorpersoneel en het werkplaatspersoneel elkaar niet kenden, niet spraken en het kantoorpersoneel de mensen in de werkplaats met een zekere neerbuigendheid behandelden.
Op zich is er niks mis met de Duitse manier van denken, maar als het vervolgens spaak loopt loopt het ook goed spaak.
En het is inderdaad heel normaal om de "normale route"door het bedrijf te kiezen.
Maar als er een klus van ongeveer een uur ligt te wachten, en daardoor ligt er een schip stil is het niet wenselijk dat ik aan persoon A vraag of ik met persoon B mag spreken, waarna persoon B aan persoon C de opdracht geeft persoon D te vertellen dat iemand uit zijn team iets moet doen, waarna het antwoord via dezelfde route, doch in omgekeerde richting, mij ter ore komt, en ik pas dan een tekening mag afgeven (die ik, de koninklijke weg kiezende, in dat geval via een soortgelijke route gekregen zou hebben), die via de eerder genoemde personen B, C en D (persoon A is er na toestemming tussenuit) bij de bewuste man in de werkplaats terecht moet komen.
In dat geval ben ik twee dagen aan het regelen. Terwijl, als ik de tekenkamer binnenstapte, en een tekenaar zei met mij mee te lopen naar de lasser, en dat zij samen maar moesten bedenken hoe het opgelost werd iedere direct betrokkene zich gehoord voelde, ik er met 10 minuutjes werk vanaf was, en de klus binnen het uur af was.
En op zich prima om mensen met de achternaam aan te spreken, maar dat mensen niet eens mogen weten wat de voornaam van hun leidinggevende is is te gek voor woorden.
En als iemand er op wordt aangesproken als hij buiten werktijd een praatje maakt met mensen van de werkvloer, als je er op wordt aangekeken als je na het eten de kok (waar je langsloopt als je weer naar je kantoor liep) bedankt voor de maaltijd die hij bereid heeft ben je doorgeslagen in een hierarchisch denken.
Als de directeur de tekenkamer inloopt gaat iedereen naast het bureau staan. Leg mij eens uit wat daar de toegevoegde waarde van is (overigens heb ik dat laatste ook in Belgie (Zeebrugge) zien gebeuren).
En ik was er heen gestuurd om orde op zaken te stellen, en heb dat op zijn Hollands gedaan. Er zal vast een reden voor geweest zijn dat daar geen Duitser voor gevraagd was.
Ik werd een tijd van land naar land geslingerd, en op gegeven moment is het ondoenlijk om je aan alles aan te passen.
Er was ook een reden voor dat er een Deen als directeur was aangesteld. Dat was niet omdat er geen capabele Duitsers waren, maar omdat het moederbedrijf de Duitse mentaliteit als een hickup in de productieschema's zag...
Grappige is wel dat de keren dat ik daar nog kom iedereen me groet, een praatje komt maken, en dat ze zelf aangeven dat ze het prettig vinden dat er Hollanders zijn geweest die de cultuur gewijzigd hebben (mijn opvolger was ook Nederlands).
Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen.
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan.
Geef me de wijsheid om het verschil te zien.