ajl schreef:Ik vind dat je erg overdrijft. Praktisch alle werkgevers hielden rekening ermee dat mensen met kinderen thuiszaten. Daarnaast was het maar 6 weken. Als je dan van de combinatie kinderen en parttime werken tegen een burn out aanzit, moet je toch bij jezelf te rade gaan of de keuzes die je maakt in je leven wel goed zijn voor thuis en werk.
Als je een flexibele werkgever hebt die zegt: "Het geeft niet als je een paar uur werken per dag mist" heb je wil gelijk en op zich heb ik ook wel een flexibele werkgever hoewel sommige dingen ook wel echt moeten gebeuren. Sterker nog, ik moet bijna altijd op kantoor zijn dus in de praktijk zou mijn vrouw dan vooral de sjaak zijn. En ik heb genoeg mensen gehoord die na de vorige lockdown doodleuk van hun werk te horen kregen dat ze hun tekort aan gewerkte uren wel moesten compenseren en anders maar betaald verlof op moesten nemen. En heel veel ouders die met flexibele werkgever het toch behoorlijk heftig vonden om met de kinderen thuis te moeten thuiswerken.
Ik bemerkte met name in de eerste lockdown een oase van rust; geen 10 uur fietsen van en naar school, niet 4 uur fietsen naar en van de sport, geen uitwedstrijden, geen halen/ brengen muziekles. Alleen maar werk en gezin scheelde minimaal 25 uur per week. De tweede lock down deed ik naast werk alleen met 4 kinderen thuis en vond ik door verbouwing en verhuizing intensiever. De sport ging namelijk wel gewoon door en kostte toch ook weer uren halen en brengen.
Wij werken beiden in onze woonplaats dus voor reistijd hoeven we het niet te doen. Kids gaan in de buurt naar school / opvang dus ook dat scheelt weinig tijd. Sporten doen ze nog niet. Daarnaast gaan ze naar school, muziek, dat soort dingen omdat dat goed voor ze is en ze het leuk vinden toch? Niet omdat het moet.... Het enige wat ik van wat je schrijft herken is dat het wel lekker was dat de agenda heel vaak leeg was waar hij normaal vaak gevuld is in avondtijd. Maar desondanks moesten er wel gewoon dingen gebeuren, thuis, voor de kerk, het buurthuis etcetera dus ik ben blij dat we altijd gebruik hebben kunnen maken van (nood)opvang. De avonden waren (daardoor) wel wat rustiger maar als je vervolgens iedere avond moet gaan werken omdat je er overdag niet aantoe komt heb je daar niks aan.
Daarnaast speelt ook mee of je de uren met de kinderen als belasting/ werk ziet of ook als ontspanning en je dagelijkse leven.
Ik zie dat absoluut niet als belasting en ook wel als ontspanning. Tegelijkertijd ben ik daarnaast wel heel blij dat ik ook vrije tijd heb als de kinderen op bed liggen want het is naast ontspannen ook wel eens druk en vermoeiend. En als je dan eindelijk de kids op bed hebt liggen en dan nog uren moet buffelen om een beetje genoeg uren te halen is dat niet heel erg goed voor je. Overigens scheelt het ook wel dat wij geen aparte werkkamer of zo hebben, daardoor werk ik sowieso al niet graag thuis maar dat terzijde.
Ik denk dat je wel wat makkelijk langs te problemen praat die na de lockdowns / schoolsluitingen klonken, over signalen van ouders die opgebrand waren. Alsof die zich maar wat overdrijven of kinderen vooral als belasting zien.
