Ellendekennis?

[Mapleleaf]

Ik zet mijn vraagtekens bij hoe sommigen tegen het 'stuk der ellende' of de 'ellendekennis' aankijken. Alsof het iets is waar we wel even bij stil moeten staan want er zonder kunnen we niet, maar daarna zo snel mogelijk doormoeten walsen naar de 'verlossing' en de 'dankbaarheid'. Alsof ellendekennis iets afschuwlijks is.

Bij ellendekennis denk ik aan: Je zelf volkomen schudig weten tegen over God, een diep besef of kennis van wat de zonde is en wat ze doet en in je eigen geen gerechtigheid zien vanwege je zonden.

Dat is toch helemaal geen afschuwlijk plaatsje. Op die plek wordt de zondaar vernederd en God verhoogd. Op die plaats is in en aan onszelf er niets meer aan te doen en zijn we helwaardig. Op die plaats is er plaats voor de gerechtigheid van een Ander. Daar waar God wordt toegevallen en we het met Hem eens zijn in alles! Daar is plaats voor Christus!
De 'oudjes' noemden dat wel eens 'het zoete recht'. Zouden we niet staan naar die kennis?

[sela]

kdenk dat God met iedereen een eigen weggaat.
Hij ziet nog naar ons om en bekeerd nog steeds mensen.
maar gaat met een ieder zijn eigen weg.
als je van te voren al vastlegt hoe die weg loopt of in welke stukken deze verdeeld is, sta je misschien wel minder open voor Gods bedoeling met je leven. Gods gedachten zijn immers niet onze gedachten.

[PeterD]

Eerder heb ik eens een topic geopend over ellende-verlossing-dankbaarheid. Ook om de reden dat de elende verguisd werd en alle nadruk op de dankbaarheid gelegd werd.
Een mens die door God stil gezet wordt op zijn zondige weg, leert de zonden te bewenen, en heeft berouw over de zonden in het verleden gedaan. Die mens leert het telkens opnieuw voor God te moeten verliezen en het telkens weer te leren: "in zonden ontvangen en geboren" te zijn. En telkens opnieuw mag die mens die zoete ervaring proeven te weten dat er Eén is die die zondestraf voor ons heeft gedragen. Telkens opniew zal die mens daar dankbaar voor zijn. En dat onder stille verwondering: wie ben ik, dat Gij naar een dode hond als ik, omziet.

Daarom, de ellende is onmisbaar, de verlossing ook, en de dankbaarheid komt daar echt wel achteraan!

[hijwel]

Ellende kennis zonder Jezus in je leven is onzin! Ik vindt het vreeselijk dat er geleerd wordt dat je eerst zelf je ellende moet leren kennen voordat je naar Jezus kan gaan!

Eerst moet je gaan vroeten in je eigen zonden, diep van binnen kijken hoe vies je wel niet bent. Het is vreselijk dat de leer in heel veel gemeentes is: "je moet zelf je zonde leren kennen".
Dit is niet bijbels! Wij kunnen onze zonde niet kennen buiten Jezus om!

Geef je hart over aan God! Hij zal je schoon maken van binnen! Wij hebben niks te zoeken in onze zwarte gat van binnen. Wij kunnen nooit iets schoon maken van binnen. Jezus moet eerst in ons leven voordat het pas schoonmaak wordt bij ons van binnen!

Ik vindt het maar een beetje zwaar doen.. Eerst ellende (en als je maar weet hoe zondig je bent) mag je komen bij Jezus. Wat een vreselijke gedachte. Net of wij wat kunnen brengen bij Jezus. Het zou toch vreemd zijn als je bij Jezus zou komen: "hier ben ik Jezus neem mij leven maar.. en ik heb ook nog een beetje ellende kennis hoor!"

Net of ellende kennis een voorwaarde is! God staat voor iedereen met of zonder ellende kennis met zijn handen open!

[hijwel]

Bij ellendekennis denk ik aan: Je zelf volkomen schudig weten tegen over God, een diep besef of kennis van wat de zonde is en wat ze doet en in je eigen geen gerechtigheid zien vanwege je zonden.

wat wil je met deze kennis bij Jezus gaan doen! Kijk Jezus ik ben zondig! Jezus zou je in de armen vallen (weer een zoon binnen!). Jezus heeft niet onze ellende kennis nodig of zo! Hij wil gewoon ons hebben, en ons veranderen van binnen..

wij hoeven ons niet eens volkmoen schuldig te voelen tegenover God. We hoeven geen diep besef te hebben van onze zonde!

Kijk eens naar zacheus.. Jezus zij: "volg mij" en levi volgen. Hij ging met hem mee eten bij de tollenaren en zondaren daar (bij Jezus) kwam levi (Jezus volgeling) tot de conclussie dat hij verkeerd had geleefd. En gaf al zijn geld weg!

[TheKeimpe]

Hijwel,
staat het niet een beetje dwaas als je bij de dokter komt en zegt: Dokter, ik mankeer niets, maar toch kom ik maar eens bij u langs

[hijwel]

Hijwel,
staat het niet een beetje dwaas als je bij de dokter komt en zegt: Dokter, ik mankeer niets, maar toch kom ik maar eens bij u langs

ik mankeer niets is wat anders..
Maar wij hoeven niet te zeggen en te vroeten wat er allemaal aan ons verkeert is.. Jezus onze dokter weet dat het best!

[PeterD]

beste Hijwel,

Twee dingen waar ik graag je reactie op wil hebben:

1. Wat wil je bij Jezus doen als je nietst mist? Of te wel, als je nietst mist (geen ellende) waarom ga je dan naar Jezus?

2. De ellendekennis wordt door God gewerkt. Dit doe je niet zelf, je wilt het zelfs niet. Alles in je verzet zich er tegen, maar je komt er achter dat je niets meer te willen hebt.

[hijwel]

Twee dingen waar ik graag je reactie op wil hebben:

dat mag. (maar ben je het dan met de rest eens )

1. Wat wil je bij Jezus doen als je nietst mist? Of te wel, als je nietst mist (geen ellende) waarom ga je dan naar Jezus?

Iedereen heeft een leeg gat van binnen! wat iedereen op zijn manier vult met aartse dingen. Wij hebben echt geen ellende kennis nodig om te voelen dat er een onvervuld gat van binnen zit die gevuld moet worden!
Iedere mens heeft ene gat van binnen die allen gevuld kan worden met Jezus. Dus je moet iets missen voordat je gaat zoeken.. (duidelijk)

2. De ellendekennis wordt door God gewerkt. Dit doe je niet zelf, je wilt het zelfs niet. Alles in je verzet zich er tegen, maar je komt er achter dat je niets meer te willen hebt.

jij zegt ook dat je het niet zelf moet doen.. maar ik hoor het toch regelmatig van de preekstoelen in rechts nederland.

is dat jou leven wat je hierboven beschrijft.. Ik zelf ervaar het een klein beetje zo.. Ik loop met Jezus door het leven, en soms zegt Jezus "hijwel, mag ik dat veranderen in je leven?". En meestal denk ik: ja Jezus U weet wat goed voor mij is, verander mij maar! Soms stribbel ik wel wat tegen.. en dan wacht Jezus en vraagt het een week later nog een keer!

[TheKeimpe]

Maar wij hoeven niet te zeggen en te vroeten wat er allemaal aan ons verkeert is.. Jezus onze dokter weet dat het best!

Hij weet wat van Zijn maaksel is te verwachten ja!
Als Hij de mens niet liet zien dat zij op sterven na dood zijn, dan zou iedereen Hem maar laten roepen.
Maar als Hij dan de mens laat zien dat hij ziek is, dan zal Hij ook Zichzelf als Dokter aanwijzen!

[PeterD]

Eerlijk gezegd vraag ik me af of er van de preekstoelen gepreekt wordt dat je maar moet gaan wroeten. Ik kan het me haast niet voorstellen; het is zo onbijbels!

Het is altijd God die dat in je werkt. Zelf heb ik het wel getroffen met mezelf. Zelf heb ik God niet nodig. We kunnen het allemaal zelf wel regelen. Maar als Hij in je leven gaat werken moet al die weerstand opgegeven worden. En de één heeft daar langer voor nodig dan de ander.
Je moet dan leren alles van jezelf aan de kant te moeten zetten, en leren het alles van Hem te verwachten.

Dan leer je een groot beest voor God te zijn, die het iedere keer weer verzondigd. Dan leer je die zonden te bewenen, immers je wilt niet dat je God verdriet doet.

[@tlantis]

Ellendekennis is de wetenschap die je krijg als je naar jezelf kijkt. Het kan helpen om een mens tot de Here te laten vluchten, maar het wordt nergens als voorwaarde gesteld. Een bekeerd mens die van zijn ellende gewaar wordt maakt mijns inziens een fout. Een mens moet immers op Jezus zien en niet op zichzelf.... een bekeerd mens zou geen ellende meer moeten zien.

Sommige mensen gaan helemaal prat op de tekst "ik ellendig mens", die tekst kun je echter totaal niet citeren zonder te lezen wat er achter staat. Als je alleen maar denkt "ik, ellendig mens" heb je er niets van begrepen. Ellende zonder verlossing is waardeloos!

Verder nog een mooi stukje van Spurgeon over het ontbreken van de noodzaak van ellendebesef:

"Laat mij proberen nog een struikelblok op te pakken en weg te werpen. Menig wakkergeschut zondaar is bezorgd vanwege de hardheid van zijn hart en het gebrek aan oprecht berouw, naar zijn mening. "O" zegt hij, "ik kan geloven dat mijn zonden, hoe vele ook, vergeven kunnen worden, maar ik voel het kwaad van mijn zonden niet zoals ik het zou moeten voelen" "Ik kan niet voelen" zegt iemand. "Ik kan niet huilen, ik heb gehoord van berouw van anderen, maar ik lijk wel een steen. Mijn hart is versteend, het beeft niet voor al het donderen van de wet, het smelt niet voor al de smekingen van Christus' liefde." Ach arm hart, dit is een algemeen struikelblok op de weg van hen die werkelijk Christus zoeken. Maar laat mij u 1 vraag stellen. Leest u ergens in het Woord van God dat zij die harde harten hebben, niet geboden worden om te geloven? Als u zo'n passage kunt vinden, dan hebt u een excuus om te zeggen dat u Christus niet kunt vertrouwen vanwege uw harde hart.

[PeterD]

een bekeerd mens zou geen ellende meer moeten zien.

Een bekeerd mens doet nog steeds zonden. Met die zonden doet hij God verdriet. Dat weet die mens, en die heeft daar ook last van. Die mens vindt het niet leuk als hij God verdriet doet. Dus, probeert hij telkens opnieuw zijn leven te beteren. Met gevolg dat die mens er telkens opnieuw achter komt het niet te kunnen.
Dus die mens voelt zich toch echt wel ellendig hoor!

Ellende zonder verlossing is waardeloos!

Amen

[try]

Hijwel,
staat het niet een beetje dwaas als je bij de dokter komt en zegt: Dokter, ik mankeer niets, maar toch kom ik maar eens bij u langs

TheKeimpe,

Zou het ook niet dwaas zijn om bij een schokkende uitslag van een onderzoek te zeggen tegen de dokter:
Dank u wel, eindelijk zit ik nu goed in de ellende, iets waar ik m'n hele leven al op heb gewacht. Ziet u, een beetje gevoeligheid over een foutje hier of daar is niet voldoende. Je moet echt het doodsbericht thuisgestuurd krijgen. Dank u wel, dat u me dit nu zo stevig hebt aangezegd...nu kan niemand meer mij en ik ook niet meer mijzelf verwijten, dat ik het stuk der ellende zo maar luchtig oversla.

Ik bedoel er maar mee te zeggen: ellende is geen doel, dat met een zekere opluchting wordt gekend in de bekeringsweg.
Ellende is eenvoudig ellende. Het geeft geen enkele reden tot optimisme: het is overduidelijk en evident.

Ellendekennis moet ook niet als een apart aspect tegenover de ellende zelf worden gezet. Zo van: mensen leven ellendig, maar ze weten het nog niet.
Ellende en ellendekennis leiden tot niets. Dat weet elke 'ellendeling'.Het is geen eerste stadium van de heilsweg, geen instrument voor de genade en geen reden tot optimisme over de toekomst.

Het enige dat telt is verlossing. Dat die verlossing door sommigen niet gewaardeerd wordt heeft te maken met het feit, dat veel mensen zich al verlost voelen. Hoe moeilijk gaat een rijk mens naar de hemel. Hij heeft het veel te comfortabel om aan zoiets als verlossing te denken.

Iedereen die iets mist in dit leven, die eenzaam is, de zin van het leven zoekt, zich schuldig voelt of anderszins heeft wel gevoeligheid voor de verlossing.

Maar we moeten juist deze mensen niet nog eens laten wachten op een noodzakelijke eerste vorm van ellendkennis. Alsof hun eigen gemis en onbehagen met zichzelf, anderen of het leven an sich al niet reden genoeg is om hen de verlossing die er is in Christus voor te houden.

Wat mij betreft mogen we dus veel eerder uitgaan van een aanwezig besef van ellende (gewoon: de zoekende mens met vragen) en niet een door-geexcerceerde vorm van ellendekennis voor ingewijden en gevorderden eisen.


De wereld is God kwijt, maar God heeft de wereld lief.

Zo ruim moet ons uitganspunt zijn. We kunnen alle individuele bekeringswegen toch niet in één schema proppen. Daarvoor is de Geest van God te rijk en te vrij.

Dus: neem de ellende van onze naaste serieus en probeer ze niet te vervangen door ons ideaalbeeld van een voorgeschrevenb soort ellende(kennis)

try

[Pivo]

Persoonlijk worstel ik ook nogal met de ellende kennis. De afgelopen tijd heb ik een poosje in het ziekenhuis gelegen en ik had het gevoel dat God me echt stilgezet had en dat ik wel in Hem moest geloven. Met een klein gezwel is mn leven in 1x lamgelegd! Ik had het gevoel dat ik niet buiten Hem om kon! Ook voelde ik dat Hij voor me zorgde. Ik had het gevoel dat Hij met me bezig was. De eerste tijd merkte ik enorm Zijn nabijheid. Maar als je dan later weer in de kerk kan komen en preken hoort dan gaat het er over dat je met je zonden tot Hem mag enzo. Het probleem is dat ik wel het idee heb dat Hij met me bezig was maar ik voelde niet echt een verdriet over mijn gedane zonde. Hierdoor ben ik gaan twijfelen. Nu heb ik ook het idee dat God weer veel verder weg is en ook doe ik zonden die ik niet meer wil doen. Is God wel echt met me bezig geweest of heb ik het mezelf maar voorgehouden? moeilijk allemaal. Hoe zien jullie dit?