psyche en geestelijk leven

[mystery]

Ik hoop dat dit topic nog niet bestaat en anders hoor ik het wel...

Ik vraag mij af hoe het zit tussen psyche en geestelijk leven. In de reformatorische hoek leggen ze de nadruk op dat je van nature een slecht mens bent. Alles wat je doet is bevlekt met zonde. Je bent zondig en kan niks goed doen.
Maar... het is wel erg belangrijk om zelfvertrouwen te hebben en een goed zelfbeeld te vormen voor je psychisch welzijn.

Waar zit het onderscheid? Als er onderscheid is.. want mijn inziens zijn je geestelijk leven en je psyche met elkaar verbonden.
Hoe moet ik dit zien? Weet iemand hier raad op?

[alex leusink]

Ik hoop dat dit topic nog niet bestaat en anders hoor ik het wel...

Ik vraag mij af hoe het zit tussen psyche en geestelijk leven. In de reformatorische hoek leggen ze de nadruk op dat je van nature een slecht mens bent. Alles wat je doet is bevlekt met zonde. Je bent zondig en kan niks goed doen.
Maar... het is wel erg belangrijk om zelfvertrouwen te hebben en een goed zelfbeeld te vormen voor je psychisch welzijn.

Waar zit het onderscheid? Als er onderscheid is.. want mijn inziens zijn je geestelijk leven en je psyche met elkaar verbonden.
Hoe moet ik dit zien? Weet iemand hier raad op?

Dat goede zelfbeeld is denk ik niet zo bedoeld dat je jezelf meerder acht dan anderen. bovendien is dat in relatie van mens tot mens, en dan kun je ten opzichte van andere mensen voelen dat je niet slechter bent, maar ten opzichte van de Heere ben je je doel voorbij geschoten, ten opzichte van Hem zijn we zondaren die de eeuwige dood dubbel en dwars verdiend hebben.

[Dette]

Ik denk dat je gedeeltelijk wel gelijk hebt. Het zelfbeeld is vooral belangrijk in het intermenselijke contact. Maar aan de andere kant: je geestelijk leven is daar ook heel belangrijk in! Op het moment dat je ervan overtuigt bent dat je niet in staat bent tot enig goed, geldt dat niet alleen in het geestelijk leven toch?

Als verduidelijking een voorbeeldje van mijzelf:
Ik heb in de pubertijd geworsteld met mijzelf, mn zelfbeeld, zelfacceptatie enzo. Ik voelde me niet vaak geaccepteerd, en vaak veroordeeld op grond van mijn uiterlijk (ik ben niet slank.. ). Dat had gevolgen voor mijn zelfbeeld. Nadat ik een Kind van God geworden ben, is dat weg! Ik weet dat God mij heeft gewild, Hij heeft mij gemaakt. Hij heeft Zijn Zoon voor mij gegeven, Ik mag zijn Kind zijn, ik mag mezelf zijn, hoef niet iemand anders te zijn! Ik mag gewoon Dette zijn! En dat had ook weer gevolgen voor mijn zelfbeeld! Ik kan nu mezelf accepteren, omdat Hij mij geaccepteerd heeft..

[surfer]

ik kan als bijdrage aan dit topic meedelen dat sinds ik niet geloof ik vrijwel geen last meer van depressiviteit heb.

goddank

[Yael]

had je dat toen je geloofde wel dan.

[surfer]

ja, best dramatisch.

[Yael]

tja best vreemd dat dat samenhing met het geloof...
eerlijk gezegt geen last van.

[Aragorn]

Tja, de mens is een vreemd wezen. Er zijn ook genoeg mensen die weer het omgekeerde meegemaakt hebben. Mi. heeft dan ook meer te maken met sociale omstandigheden dan met het (on)geloof zelf.

[charlie]

ik kan als bijdrage aan dit topic meedelen dat sinds ik niet geloof ik vrijwel geen last meer van depressiviteit heb.

goddank

lees dan even het onderschrift van je voorgangster!!!
Ik kan het tegenovergestelde verklaren. (al voel ik heel goed wat je bedoelt, want het lijkt met het afzweren van het geloof ook heel veel van je depressiviteit weg te gaan, maar dat is PURE SCHIJN)

soory voor deze off-topic: interessante vraag stelster, ik heb nog wel een paar boeken hierover, maar zal ze hier niet neerzetten. als je ze wilt weten, pb je maar ff

[jas]

ja, best dramatisch.

Ben je dan niet bang dat je nu een valse gerustheid hebt?

[Raido]

Dit hangt heel erg samen, wat wij ziel noemen is de psychische ik van de mens, de geest. Volgens ons geloof doen wij niks goed, en kunnen wij ook niks goed doen. Ik ken een hoop mensen die onderandere hierdoor met een zware depressie kampen. Ik doe niks goed, ik kan niks goed doen, voor God niet en dan helemaal niet voor de mensen. Als mensen dan toch zeggen dat die persoon het goed doen, zullen ze dat niet snel geloven.

Is het gek dat depressiviteit binnen de zwaardere christelijke kerken hoger is?

[Pieter]

Ik ken ook mensen (van zeer nabij) die met een zware depressie kampen, daarvoor opgenomen zijn (geweest) er psychisch heel diep door moeten, maar toch mogen spreken van God's oneindige goedheid. Die mogen ervaren dat God hen ondanks de weg die ze moeten gaan, of wellicht juist dóór die weg, dichter bij Hem brengt.

Wel is het zo dat de pastorale omgang met psychische patiënten zeer zorgvuldig moet gebeuren. Het is niet wijs om bij iemand die in een zware depressie zit, te gaan praten over zonde en schuld. Juist dan moet gewezen worden op de verlossing die er ligt in Christus. Gelukkig zijn er in onze kerkenraad ouderlingen die hier op zeer integere en voorzichte wijze mee om weten te gaan.

[Raido]

ja die zijn er ook, dan vraag ik me soms af hoe ze dat kunnen, als ik naar mij zelf kijk....

[Pieter]

Je bedoelt: zulke patiënten of zulke ouderlingen?

[Raido]

Voornamelijk de patiënten, dat kan ik mij gewoon niet indenken dat ik dan op dat moment die kracht van God zie, of accepteer... dat zou ik niet kunnen