Misschien een wat vreemde topic titel, maar goed, lees maar verder.
God is geen opa, maar een liefdevolle Vader. Een opa verwendt, een vader voedt op. Een opa geeft een kleinkind wat hij vraagt, een vader geeft wat goed is. Een opa geeft geen straf, een vader straft wel als dat nodig is.
Een vader wil dat een kind wat stout geweest is, schuld bekent. Een vader denkt aan de toekomst van een kind. Maar een goede vader wijst een kind nooit definitief de deur.
Waarom schrijf ik dit?
Wel, ik maak we nogal eens zorgen als het gaat over God als Vader. Het hele idee van schuld belijden is weg. God zorgt zus goed en zo goed, maar dat God de zonde haat en straft, ook bij Zijn kinderen, daar hoor ik weinig over.
Het welvaartsevangelie is in iets gewijzigde vorm ook hier hoogst actueel. Vertrouw op God en alles komt goed. (Op zich is dit waar.) Dat God een God is die alleen nogal eens andere wegen gaat dan wij willen, dat klinkt niet zo aanlokkelijk. Terwijl een Vader juist zijn kind wel eens niet zijn zin geeft.
In de Bijbel staat het zo:
Spr 3:12: Want de HEERE kastijdt dengene, dien Hij liefheeft, ja, gelijk een vader den zoon, [in] [denwelken] hij een welbehagen heeft.
Hebreen 12:6: Want dien de Heere liefheeft, kastijdt Hij, en Hij geselt een iegelijken zoon, die Hij aanneemt.
Dus: Een levensweg die over rozen gaat, geeft te denken.