Ga jij naar de Hemel?

[MissF]

Ik vind dit soms best lastig om eerlijk te zeggen. Ik geloof absoluut dat God voor mij gestorven is, en dat Hij er ook kwam voor mij. En ik weet verstandelijk dat ik bij Hem hoor, en dat de mooiste toekomst voor mij is bij Hem zijn. Ik geloof ook zeker dat, als ik sterf, ik bij Hem mag komen. Maar soms zegt mijn gevoel zo anders. Niet dat ik niet bij Hem hoor, maar meer zoiets van: nee, ik wil nog niet bij Hem zijn, voor eeuwig. Ik wil hier nog een tijd verder leven! Soms vind ik dat best rot: mag ik dat denken?

Maar ik geloof wel vast en zeker dat ik bij Hem hoor. Omdat Hij voor mij koos, en ik door de Heilige Geest voor Hem koos, horen we bij elkaar...

[Under_score]

Grappig, vanmorgen schoot er nog een gedachte door me heen toen "Een vaste burcht" uit de oordopjes van m'n mp3-spelertje schalde. Wat die gedacht is, komt zo. Eerst de tekst van het derde en laatste couplet:

Gods woord houdt stand in eeuwigheid
en zal geen duimbreed wijken.
Beef, satan! Hij die ons geleidt
zal u de vaan doen strijken!
Delf vrouw en kind'ren 't graf.
Neem goed en bloed ons af.
Het brengt u geen gewin,
wij gaan ten hemel in
en erven koninkrijken!

Blijkbaar wist Luther het wel zeker! En misschien kunnen wij daar nog een hoop van leren. Ik wil niet om het wonder van de wedergeboorte uit genade heen, maar als dat eenmaal in je hart is gebeurd, zou er bij velen toch wel wat meer vertrouwen mogen zijn in het feit dat God het werk dat hij begon ook volbrengen zal!

Inderdaad, het kan veel kosten. Vrouw en kind'ren, boed en bloed zingt het lied. Maar dat alles kan niet opwegen tegen de prijs die daarna komt. Vanuit dát vertrouwen probeer ik te leven. Helaas, vaak lukt dat helemaal niet. Ook ik twijfel zo vaak, meer dan me lief is. Maar... Gods genade voor zondige mensen in de persoon van Jezus Christus leert mij aan de andere kant ook uit te mogen zien naar de hemel. Gelukkig wel!

[Raido]

Wij zijn dan ook meer van Calvijn, Luther dwaalde op bepaalde punten (op onze JV wordt eigenlijk ook alleen maar het eerste couplet gezongen van dat gezang).

[Under_score]

Wij zijn dan ook meer van Calvijn, Luther dwaalde op bepaalde punten (op onze JV wordt eigenlijk ook alleen maar het eerste couplet gezongen van dat gezang).

Dat lijkt me een beetje kort door de bocht. Zowieso heb ik het niet zo op als de uitdrukking 'van (specifiek) die en die reformator zijn'. De reformators waren ook mensen. Een echte christen is van God. Neemt niet weg dat de reformatoren wel mogen worden beschouwd als grote mannen in de geschiedenis van Gods kerk. En daarom neem ik ze graag als voorbeeld, na het allergrootste voorbeeld Jezus Christus.
Maar oké, back on topic

[Marnix]

Ik vind dit soms best lastig om eerlijk te zeggen. Ik geloof absoluut dat God voor mij gestorven is, en dat Hij er ook kwam voor mij. En ik weet verstandelijk dat ik bij Hem hoor, en dat de mooiste toekomst voor mij is bij Hem zijn. Ik geloof ook zeker dat, als ik sterf, ik bij Hem mag komen. Maar soms zegt mijn gevoel zo anders. Niet dat ik niet bij Hem hoor, maar meer zoiets van: nee, ik wil nog niet bij Hem zijn, voor eeuwig. Ik wil hier nog een tijd verder leven! Soms vind ik dat best rot: mag ik dat denken?

Maar ik geloof wel vast en zeker dat ik bij Hem hoor. Omdat Hij voor mij koos, en ik door de Heilige Geest voor Hem koos, horen we bij elkaar...

Ik zou zeggen, zet eens voor jezelf op een rij waarom je graag hier zou willen blijven. En kijk dan of die redenen gegrond zijn, of meer uit onduidelijkheid over hoe het daar precies is voortkomen... En ik ben wel benieuwd naar jou "hemelbeeld". Ook dat kan een grote rol spelen bij hoe je tegen daar zijn aankijkt.

En dan een vraag om over na te denken: Is de hemel een plek waar je echt graag heen wil? Of wil je eigenlijk op aarde leven, maar als je dan toch doodgaat kan je beter in de hemel leven dan dood blijven? (klinkt een beetje scherp, maar zo bedoel ik het niet.... ik merk alleen dat er mensen zijn die eigenlijk dit leven op de eerste plaats hebben en het eeuwige leven op de tweede plaats, dit is leuker maar kan je niet altijd blijven doen en dan is de hemel toch wel fijn en makkelijk)

[MissF]

Ik vind dit soms best lastig om eerlijk te zeggen. Ik geloof absoluut dat God voor mij gestorven is, en dat Hij er ook kwam voor mij. En ik weet verstandelijk dat ik bij Hem hoor, en dat de mooiste toekomst voor mij is bij Hem zijn. Ik geloof ook zeker dat, als ik sterf, ik bij Hem mag komen. Maar soms zegt mijn gevoel zo anders. Niet dat ik niet bij Hem hoor, maar meer zoiets van: nee, ik wil nog niet bij Hem zijn, voor eeuwig. Ik wil hier nog een tijd verder leven! Soms vind ik dat best rot: mag ik dat denken?

Maar ik geloof wel vast en zeker dat ik bij Hem hoor. Omdat Hij voor mij koos, en ik door de Heilige Geest voor Hem koos, horen we bij elkaar...

Ik zou zeggen, zet eens voor jezelf op een rij waarom je graag hier zou willen blijven. En kijk dan of die redenen gegrond zijn, of meer uit onduidelijkheid over hoe het daar precies is voortkomen... En ik ben wel benieuwd naar jou "hemelbeeld". Ook dat kan een grote rol spelen bij hoe je tegen daar zijn aankijkt.

En dan een vraag om over na te denken: Is de hemel een plek waar je echt graag heen wil? Of wil je eigenlijk op aarde leven, maar als je dan toch doodgaat kan je beter in de hemel leven dan dood blijven? (klinkt een beetje scherp, maar zo bedoel ik het niet.... ik merk alleen dat er mensen zijn die eigenlijk dit leven op de eerste plaats hebben en het eeuwige leven op de tweede plaats, dit is leuker maar kan je niet altijd blijven doen en dan is de hemel toch wel fijn en makkelijk)

Ik zou voor altijd in de hemel willen zijn, eigenlijk alleen omdat God daar is. Niet omdat het voor mij altijd perfect zal zijn. Ja, ook zeker wel, maar vooral om altijd bij God te zijn.
Maar als ik dan denk hoeveel mensen ik achter laat, die niet, en dat is niet arrogant bedoeld hoor(!!!!) zonder mij kunnen (in hun idee dan)...Er zijn 2 personen in mijn leven die voornamelijk nog naar de kerk gaan enzo, omdat ik hen meetrek. En daardoor zijn ze na gaan denken, en daardoor zijn ze christen geworden. En dat bedoel ik dus echt niet vererend naar mezelf, maar daar heeft God me ontzettend bij geholpen. Maar ik ben dan zo bang dat het mis zou gaan als ik er niet meer ben om hen mee te trekken soms (en ik weet: dat is dus niet 100 % vertrouwen op God)

En mensen waar ik zo zielsveel van houd die God (nog) niet kennen...dat maakt me zo bang! Hoeveel ik ook kan doen om met hen in contact te komen en hoeveelk moeite ik ook doe om hen in te laten zien dat God de Enige Weg is, ik kan het niet! God moet het doen! Maar toch, ik ben dan soms zo bang dat als ik zou overlijden, dat ik dan als het ware een schuldgevoel zou hebben, dat ik niet alles eraan heb gedaan om die mensen en alle mensen om mij heen over Hem te hebben verteld...

Dat is meer mijn verhaal erachter...

[Pauline]

ik ga naar de hemel.

[Miscanthus]

Dag Miss F,

het lijkt alsof God het niet zonder je kan. Wij moeten hier alles loslaten en overgeven in de handen van onze Vader en het daar laten. God zegt: het is God die in u werkt, beide; zowel het willen als het werken. Waarom? opdat wij niet zouden roemen in onze inspanningen, maar in God. Wij mogen planten en natmaken, maar het is God die de wasdom geeft, ook bij je vrienden die je naar de kerk hebt gelokt.

Dat is één aspect. Het andere is dat we ons er niet schudig over hoeven te voelen als we denken dat we hier nog zoveel te doen hebben. Je bent nog jong (zo te zien) en zo voelde Hizkia zich ook toen hij hoorde dat hij zou sterven. Toen was hij ook niet blij dat hij "mocht gaan". God is daarom niet boos op hem geworden, maar heeft hem nog 15 jaar gegeven. Geen foute wens van Hizkia dus...

[Raido]

het lijkt alsof God het niet zonder je kan.

God kan ook niet zonder Zijn kinderen..

[Yael]

het lijkt alsof God het niet zonder je kan.

God kan ook niet zonder Zijn kinderen..

mooi opgemerkt. soms wordt God een beetje egoistisch voorgesteld als dat het alleen om Zijn eer gaat in het behoud van mensen. maar Hij houdt toch ook van degene die Hij behoudt?

[Miscanthus]

het lijkt alsof God het niet zonder je kan.

God kan ook niet zonder Zijn kinderen..

snedig opgemerkt...
Ik betrok het op Zijn macht, jij betrekt het op Zijn liefde.

[MissF]

Dag Miss F,

het lijkt alsof God het niet zonder je kan. Wij moeten hier alles loslaten en overgeven in de handen van onze Vader en het daar laten. God zegt: het is God die in u werkt, beide; zowel het willen als het werken. Waarom? opdat wij niet zouden roemen in onze inspanningen, maar in God. Wij mogen planten en natmaken, maar het is God die de wasdom geeft, ook bij je vrienden die je naar de kerk hebt gelokt.

ik had toch echt geprobeerd mijn verhaal zo uit te leggen dat je zou begrijpen dat dat nu de moeilijkheid is!!!
Iedereen, inclusief mijzelf, heeft zulke prachtige verhalen, zo overgenomen van de dominee en van ouders! Maar zoveel mensen denken zelf ontzettend anders, al weten ze dat amper van zichzelf. Niet dat ik hiermee jou beschuldig hoor, maar ik ben dr een beetje over na gaan denken en eerlijk gaan zijn, en dan kom ik dat tegen, wat ik al opschreef.
En nu is het niet dat ik arrogant ben ofzo, of wil dat ik denk dat God niet zonder me kan, nee, ik kalk alleen op wat ik ten diepste denk en vind, niet wat ik WIL dat ik denk...en das de moeilijkheid...

(p.s. pb es wie je eigenlijk bent, want je kent mij, maar ik jou niet )

[Marnix]

Ik zou voor altijd in de hemel willen zijn, eigenlijk alleen omdat God daar is. Niet omdat het voor mij altijd perfect zal zijn. Ja, ook zeker wel, maar vooral om altijd bij God te zijn.
Maar als ik dan denk hoeveel mensen ik achter laat, die niet, en dat is niet arrogant bedoeld hoor(!!!!) zonder mij kunnen (in hun idee dan)...Er zijn 2 personen in mijn leven die voornamelijk nog naar de kerk gaan enzo, omdat ik hen meetrek. En daardoor zijn ze na gaan denken, en daardoor zijn ze christen geworden. En dat bedoel ik dus echt niet vererend naar mezelf, maar daar heeft God me ontzettend bij geholpen. Maar ik ben dan zo bang dat het mis zou gaan als ik er niet meer ben om hen mee te trekken soms (en ik weet: dat is dus niet 100 % vertrouwen op God)

Hehe, inderdaad.... Tja, ik zou zeggen, gaaf dat je die mensen zo helpt, dat je je zo voor hen inzet. Maar wees reeel, ook jij kan opeens er niet meer zijn... en je geeft al aan: En dan? Zou het niet goed zijn dat er dan ook anderen zijn waar ze op terug kunnen vallen? Is het sowieso goed als ze altijd van jou afhankelijk blijven? Vast niet Breng ze dus ook in contact met anderen, zoek naar een groep, kerk, gemeente, waar ze zich in thuis voelen, waar ze in opgenomen worden... waar ze ook mee over het geloof kunnen praten. Mocht er iets met je gebeuren (hopelijk is dat niet zo maar nogmaals, het zou kunnen), dan hoef je je daar ook geen zorgen over te maken. Ik denk dat dat naast vertrouwen op God heel belangrijk is.

En mensen waar ik zo zielsveel van houd die God (nog) niet kennen...dat maakt me zo bang! Hoeveel ik ook kan doen om met hen in contact te komen en hoeveelk moeite ik ook doe om hen in te laten zien dat God de Enige Weg is, ik kan het niet! God moet het doen! Maar toch, ik ben dan soms zo bang dat als ik zou overlijden, dat ik dan als het ware een schuldgevoel zou hebben, dat ik niet alles eraan heb gedaan om die mensen en alle mensen om mij heen over Hem te hebben verteld...

Tja.... blijf ze over God vertellen tot de laatste dag van je leven. Wanneer dat is weet God alleen. En blijf voor ze bidden.

Bedankt voor je openheid!

[MissF]

Ik zou voor altijd in de hemel willen zijn, eigenlijk alleen omdat God daar is. Niet omdat het voor mij altijd perfect zal zijn. Ja, ook zeker wel, maar vooral om altijd bij God te zijn.
Maar als ik dan denk hoeveel mensen ik achter laat, die niet, en dat is niet arrogant bedoeld hoor(!!!!) zonder mij kunnen (in hun idee dan)...Er zijn 2 personen in mijn leven die voornamelijk nog naar de kerk gaan enzo, omdat ik hen meetrek. En daardoor zijn ze na gaan denken, en daardoor zijn ze christen geworden. En dat bedoel ik dus echt niet vererend naar mezelf, maar daar heeft God me ontzettend bij geholpen. Maar ik ben dan zo bang dat het mis zou gaan als ik er niet meer ben om hen mee te trekken soms (en ik weet: dat is dus niet 100 % vertrouwen op God)

Hehe, inderdaad.... Tja, ik zou zeggen, gaaf dat je die mensen zo helpt, dat je je zo voor hen inzet. Maar wees reeel, ook jij kan opeens er niet meer zijn... en je geeft al aan: En dan? Zou het niet goed zijn dat er dan ook anderen zijn waar ze op terug kunnen vallen? Is het sowieso goed als ze altijd van jou afhankelijk blijven? Vast niet Breng ze dus ook in contact met anderen, zoek naar een groep, kerk, gemeente, waar ze zich in thuis voelen, waar ze in opgenomen worden... waar ze ook mee over het geloof kunnen praten. Mocht er iets met je gebeuren (hopelijk is dat niet zo maar nogmaals, het zou kunnen), dan hoef je je daar ook geen zorgen over te maken. Ik denk dat dat naast vertrouwen op God heel belangrijk is.

En mensen waar ik zo zielsveel van houd die God (nog) niet kennen...dat maakt me zo bang! Hoeveel ik ook kan doen om met hen in contact te komen en hoeveelk moeite ik ook doe om hen in te laten zien dat God de Enige Weg is, ik kan het niet! God moet het doen! Maar toch, ik ben dan soms zo bang dat als ik zou overlijden, dat ik dan als het ware een schuldgevoel zou hebben, dat ik niet alles eraan heb gedaan om die mensen en alle mensen om mij heen over Hem te hebben verteld...

Tja.... blijf ze over God vertellen tot de laatste dag van je leven. Wanneer dat is weet God alleen. En blijf voor ze bidden.

Bedankt voor je openheid!

Thnx