Ik denk niet dat je jezelf moet accepteren zoals je bent. (oei, gevaarlijke opmerking

)
Natuurlijk moet je geen vijand van jezelf zijn, maar je moet wel aan jezelf werken en vooral God de ruimte geven om je te veranderen. Dat is ook Bijbels.
Als je heel gevoelig bent voor een bepaalde verleiding van satan, en je geeft steeds toe aan die verleiding, dan kun je zeggen: Tja, zo ben ik nu eenmaal.
Maar je kunt ook zeggen: Heere God, helpt U mij om te vechten tegen die verleiding, en maak mij meer zoals U.
Ik denk dat dát het doel is van ons leven: dat we gaan lijken op Jezus. En daarmee bedoel ik niet de zonde waarmee de ellende is begonnen: dat de mens als God wilde zijn. Maar ik bedoel dat we steeds keuzes maken waardoor we doen wat God wil, zodat we de vruchten van de Geest gaan vertonen: liefde, blijdschap, vrede, geduld, zachtmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, geloof, matigheid. En ik moet eerlijk bekennen dat, als ik dat rijtje doorlezen, de moed me wel eens in de schoenen zakt. Want zó geweldig liefdevol, vredig, geduldig, zachtmoedig enz. ben ik meestal niet. Dus wat dat betreft heeft God nog heel wat aan me te kneden, en ben ik voorlopig nog niet tevreden met mezelf.
Dat we moeten gaan lijken op Jezus staat o.a. in Romeinen 8:29:
Want die Hij te voren gekend heeft, die heeft Hij ook te voren verordineerd, den beelde Zijns Zoons gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zij onder vele broederen.
Vruchten van de Geest (Galaten 5:22)
Maar de vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid.
Het beeld van Christus vertonen (2 Korinthe 3:18)
En wij allen, met ongedekten aangezichte de heerlijkheid des Heeren als in een spiegel aanschouwende,
worden naar hetzelfde beeld in gedaante veranderd, van heerlijkheid tot heerlijkheid, als van des Heeren Geest.