vragen@refoweb: topsport

[Lalage]

Ik ben geen sporter, houd er ook niet van, maar schrok wel van wat ik las bij de vragen aan de dominees (nouja, meer van het antwoord...) Er staat bij de nieuwe vragen iets over topsport (kan iemand de link makkelijk kopieren?) en daar staat dat een christen niet aan topsport mag doen. Een lezer geeft daar kritiek op en dan komt er een vaag antwoord, die volgens mij de lezer onderuithaalt.

Hoe zien jullie dit? Waarom zou een christen zijn/haar talenten niet mogen gebruiken voor topsport? En is die dominee daar nou echt zo gemeen of lees ik het antwoord verkeerd?

[Hydro]

Het gaat om de volgende link.

Ik denk dat het grote verschil tussen een topsporter die geen christen is en één die dat wel is, dat de christen alles anders waardeert. Met waarderen bedoel ik een "waarde toekennen" aan bijv. training of van God gekregen talenten. De niet-christen zal denk ik alleen gericht zijn op de prestatie die hij zelf geleverd heeft, de christen zal (als het goed is) in het achterhoofd houden dat hij zonder Gods hulp en geschonken talenten dit nooit had bereikt. ik denk dat de christen ook minder waarde hecht aan behaalde overwinningen (of anders misschien).

[Europeaan]

Hoewel de formulering van de ds enigszins onvriendelijk is, deel ik zijn opvatting dat een christen geen topsporter zou willen zijn. Dat komt niet alleen door de betrekkelijk geringe waarde die topsport heeft, maar ook door alles wat een topsporter moet doen en laten om topsporter te zijn.

Hij moet alle dagen van de week (ook zondags) trainen; kerkbezoek is afgelopen, zijn hele sociale leven is aan puin, en je bevindt je in een kring die het lichaam verafgoodt. Allemaal elementen die een topsporter voor mij per definitie onsympathiek maakt.

Ik heb ook sterk de indruk dat de waarden van een christelijk leven ingepast moeten worden in het kader van alle trainingen e.d. die topsport met zich meebrengt. Oftewel, eerst luisteren en doen wat de trainer zegt, en dan kijken of er voor God ook nog een plaatsje over is. En daar dan vervolgens hoog van opgeven om de EO-achterban te plezieren.

Ik oordeel zeker niet over het geloofsleven van topsporters. Wie ben ik? Maar uit alles blijkt dat het geloof absoluut op de tweede plaats komt. Het zou goed zijn voor het geloofsleven van de topsporter als hij zou stoppen met topsport.

[DireStraits]

Voor veel van de aangedragen bezwaren kan ik nog wel begrip opbrengen (ik ben het er alleen niet mee eens). Maar wat ik niet begrijp: Eén van de dominees schreef, dat zodra het element van 'winnen' in het spel komt, je een grens overschrijdt. Dat is toch onzin? Als je sport, wil je toch winnen? Ik verdien helaas erg weinig met mijn sport maar ik geef echt alles om te winnen. En dat gaat best wel ver (niet dat ik tegenstanders doormidden zaag, hoor...). Dat is toch een gezonde, normale drang? Niet iedereen heeft dat, maar sommige mensen nou eenmaal wel.

[Acire]

Ik ben het erg met europeaan eens!!!!

[Klaas]

Het antwoord van de ds is een oude en bekende truuk. Bij kritiek of doorgaande bevraging leg je het probleem bij de vraagsteller. Lekker makkelijk.

Is het trouwens niet opmerkelijk dat de ds geen antwoord geeft op de vraag? Hij wil blijkbaar het geloof van de genoemde sporters niet publiekelijk in twijfel trekken, maar doordat hij dit niet zegt is het wel duidelijk dat hij dit eigenlijk wel doet. Een beetje dezelfde houding als Amerika t.o.v. de liquidatie van Yassin.

Klaas

[DeeKaa]

Verplaatst naar vragen @ refoweb subfora

[Sabra]

Ik ben het eens met Klaas.

Er werd verder nog gezegd uit alles blijkt dat het geloof bij een topsporter absoluut op de tweede plaats komt. Hoe weet jij dit?

Als je artikelen zou lezen over Sergio, van Roda JC, dan zou je wel anders praten. Tussen het geloven door voetbalt hij namelijk, zogezegd. Een totaal misplaatste uitspraak van jou dus.

[@mic]

Ik heb ook sterk de indruk dat de waarden van een christelijk leven ingepast moeten worden in het kader van alle trainingen e.d. die topsport met zich meebrengt. Oftewel, eerst luisteren en doen wat de trainer zegt, en dan kijken of er voor God ook nog een plaatsje over is. En daar dan vervolgens hoog van opgeven om de EO-achterban te plezieren.

Wat je hier beweert is helemaal niet beroepsafhankelijk, maar van persoonlijke keuzes die je maakt. Dit geldt ook voor managers studenten en huisvrouwen. in de topsport moet je misschien wat sterker in je schoenen staan om die keuzes consequent te maken. Maar als het iemand lukt is het des te meer een getuigenis, omdat andere sporters denken dat het toch wel heel serieus zal bij die figuur dan, en niet zomaar een bevlieging.