kan jij sterven?

[Raido]

Het is een verschil in kunnen VJ... hun kunnen is : ben jij deelachtig geworden in het lijden van christus... die van ons niet.

[Vrouwe Justitia]

Nu ja, maar dat lijkt me geen verschil maken. Als jij niet kunt sterven, kan je ook niet leven. Op welke manier dan ook.

Als jij denkt dat je niet kunt sterven, omdat je nog geen kind van God bent, hoe kan je dan leven in die wetenschap?

Leven en sterven zijn toch niet los van elkaar te zien?

[Raido]

Dat is natuurlijk wel zo.. liefde en haat ook niet. Maar kun je haten zonder liefde en andersom? ik weet het niet... Kun je leven zonder dood te gaan, theoretisch wel, maar leef je als je niet dood gaat?

Sorry is even wat filosofisch (ga maar eens een Filosofische Nadenktopic openen in de slowchat)...

Toch is hun kunnen anders, door hun bril/kleurfilter (he VJ ) zien zij veel dingen anders, en betekend het ook wat anders. Hun kunnen is anders dan mijn (en jou?) kunnen. Ik weet dat ik altijd kan sterven omdat ik leef... hun kunnen sterven (of niet kunnen) ligt echt anders...

[Aragorn]

Nu ja, maar dat lijkt me geen verschil maken. Als jij niet kunt sterven, kan je ook niet leven. Op welke manier dan ook.

Als jij denkt dat je niet kunt sterven, omdat je nog geen kind van God bent, hoe kan je dan leven in die wetenschap?

Leven en sterven zijn toch niet los van elkaar te zien?

Lekker filosoforeren..

Eeuwig leven is dus eigenlijk geen leven...? Misschien niet. Iig geen leven in de zin waarin wij dat gewend zijn, met eindige processen van opkomst en ondergang, meer een soort oneindig ZIJN.

[Laurina]

Hoe komt dat..?

Als je niet kunt sterven, kan je dan wel leven..?

Omdat ik niet kan zeggen een kind van God te zijn.

Het is een verschil in kunnen VJ... hun kunnen is : ben jij deelachtig geworden in het lijden van christus... die van ons niet.

Wat bedoel je hiermee? wat is jullie kunnen dan?

[Raido]

Je kunt altijd sterven... van deze wereld naar de overkant vertekken, dat is altijd mogelijk ook als je niet van God bent... het is een verschil in de opvatting van het woord kunnen

Kunnen 1 : de mogelijkheid tot sterven : dat is niet meer leven

Kunnen 2 : bij je voorbereid om in de hemel te zijn

[Vrouwe Justitia]

Lichamelijk moet toch altijd kunnen, denk ik. Je kunt ook geestelijk klaar zijn om te sterven. En dat kan op verschillende manieren. Ik ben geestelijk klaar voor de dood, maar niet door Jezus.

[Vrouwe Justitia]

Nu ja, maar dat lijkt me geen verschil maken. Als jij niet kunt sterven, kan je ook niet leven. Op welke manier dan ook.

Als jij denkt dat je niet kunt sterven, omdat je nog geen kind van God bent, hoe kan je dan leven in die wetenschap?

Leven en sterven zijn toch niet los van elkaar te zien?

Lekker filosoforeren..

Eeuwig leven is dus eigenlijk geen leven...? Misschien niet. Iig geen leven in de zin waarin wij dat gewend zijn, met eindige processen van opkomst en ondergang, meer een soort oneindig ZIJN.

Inderdaad. Leven wordt altijd gevolgd door de dood. Leven heeft ook te maken met een kringloop. In de eeuwigheid zal leven dus niet het leven in dezelfde betekenis zijn.
Leven en sterven zijn zonder elkaar niet mogelijk, en daarom kan je ook nooit klaar zijn voor de dood, als je niet klaar bent voor het leven. Misschien is dat, zonder dat je er bij stilstaat, vaak wel het probleem. Men is de kunst van het leven verleerd, en kan daardoor ook niet meer sterven.
Als jij je leven niet leeft, leef je niet echt, maar word je geleefd. Zo is het ook met sterven, sterven zonder leven is passief, iets dat buiten jou om gebeurt. En daardoor niet sterven in de ware zin van het woord. Dan wórd je gestorven, in plaats van dat jij sterft.

Sterven in Christus lijkt me volgens hetzelfde principe gaan. Als jij niet leeft in Christus, leef je niet echt, en ben je niet in staat te sterven.
Ik begrijp dus ook niet waarom er christenen zijn die niet kunnen sterven. Leven met Jezus is toch niet moeilijk? En als je met Hem leeft, kan je toch ook met Hem sterven..?


Groet in Vrede,
VJ

[Boekenlezer]

Kunnen sterven...
Ik kan zeggen: ik heb er wel vertrouwen in. Ik heb God leren kennen als Degene die mij uit nood redt. En omdat ik Hem zo heb leren kennen, vertrouw ik er op dat dat goed komt.
Ik weet nog wel dat ik nogal twijfelde, en dacht: die Bijbel is zo radicaal, daar kan ik niet aan voldoen. En het werd me al onmogelijker. Maar op een dag werd ik bepaald bij Mattheüs 19:26: "Bij de mensen is dat onmogelijk, maar bij God zijn alle dingen mogelijk", en toen wist ik dat het voor mij ook mogelijk was. Niet langs de weg van de werken, maar langs de weg van de genade.

Maar ik moet zeggen, er komen nog wel eens moeilijke gedachten bij mij boven. Dan denk ik wel eens: 'ja, maar zou ik me niet bedriegen? Zou de Bijbel misschien niet nog iets te zeggen hebben waar ik misschien onvoldoende oog voor heb?' Als ik bijvoorbeeld Jacobus 1:22 lees: "En zijt daders des Woords, en niet alleen hoorders, uzelven met valse overlegging bedriegende", dan legt mijn geweten mij direct de vraag voor: ben ik een dader van het Woord? Maar al denkende hieraan, moet ik dan ineens weer denken aan een moment van zware aanvechting, waarin ik me afvroeg of ik wel een dader was van dat Woord, zoals Jacobus schrijft, of ik de werken wel had. Dat ging er toen diep doorheen, maar God maakte mij toen duidelijk wat mijn daad toen was, waardoor Hij me toen weer op zo'n wonderlijke wijze troostte.
Misschien moet ik toch meer vertrouwen leren krijgen in Christus. Er is geen grond voor de zaligheid buiten Hem om. Misschien denk ik ook nog wel veel te menselijk van Zijn gewilligheid. Om het met Marcus 9:24 te zeggen: "Ik geloof, Heere! kom mijn ongelovigheid te hulp." Geloven..., het ligt ons niet zo erg.

Iedereen die geen heilszekerheid heeft, maar dat wel zou willen hebben, zou ik willen wijzen op die open uitnodiging die er in het Woord is:
"O alle gij dorstigen! komt tot de wateren, en gij, die geen geld hebt, komt, koopt en eet, ja komt, koopt zonder geld, en zonder prijs, wijn en melk!" (Jesaja 55:1)
"En die dorst heeft, kome; en die wil, neme het water des levens om niet." (Openbaring 22:17)
De weg staat voor iedereen open. 'Maar ben ik wel dorstig? Wil ik wel?' Als dat niet zo was, was je ook niet geïnteresseerd in heilszekerheid.

[Marnix]

Vraag God er maar om. De bijbel is inderdaad radicaal... Maar dat is juist goed. Radicaliteit is het gevolg van je 100% inzetten voor God, en als je dat wil krijg je steeds meer vertrouwen... en is het niet meer zo'n ramp om te sterven.

Ik denk dat als je wist hoe mooi het leven na het sterven was, je graag met Paulus zou zeggen: Ik verlang er naar om bij God te zijn!

[Het Weermannetje]

Het is te hopen dat je je hele leven het geloof daarin mag hebben.

[Marnix]

Inderdaad, dat is te hopen. Maar God wil daarbij wel helpen

[Boekenlezer]

(Hé, is je naam plotseling veranderd? )

Het is te hopen dat je je hele leven het geloof daarin mag hebben.

Dat is zeker te hopen! Het zou niet best zijn als ik dat kwijt zou raken!
Maar ook daar heb ik wel vertrouwen in, eerlijk gezegd. Ik ken God als Degene die mij nooit los wilde laten. Hij maakt zijn naam waar: JHWH, als je begrijpt wat ik bedoel.
De dominee zegt het altijd aan het begin van de kerkdienst: "...die niet laat varen het werk wat Zijn hand begon." Ook daar heb ik wel eens een diepe troost uit mogen putten.

Ik begrijp ook best wel, dat je als mens nooit binnen bent zolang als je op deze aarde bent. "Maar wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden" staat er in Mattheüs 24:13. Daar komt het dus op aan. En dan is ook dat volharden een gave van God.

[Boekenlezer]

Ik heb wel eens het sterven meegemaakt van een man die van een "heel zware kerk" was. (Ik was er niet zelf bij, maar ik kende hem en ik wist ervan.) Hij had een ziekte waarvan hij wist dat hij eraan sterven zou. Hij zag zijn einde nogal opgetogen tegemoet, en hij zag het als zijn taak om zoveel mogelijk van die goede God te getuigen zolang als dat nog kon. Maar op het allerlaatste eind zakte zijn moed in, en dacht hij dat het allemaal niks was geweest, dat hij zichzelf maar wat wijsgemaakt heeft.
Voor mij is dat een les, in de zin van: kijk, zo moet het dus duidelijk niet. Wat was er dan fout? Hij leefde in feite op zijn gevoel. Zakt het gevoel in, dan was zijn geloof weg, om het eens wat cru te zeggen. Maar de aard van het geloof is heel anders: dat kijkt boven het gevoel uit.
Dat bij die man de moed wegzakte, was geen reden om te zeggen: 'het is bij nader inzien toch niks met mijn geloof, het was maar een schijngeloof.' Dat is geen geestelijke gedachte, maar een laten heersen van menselijke zwakte.
Zo deden de psalmdichters dat ook niet. Lees psalm 130 maar eens. Dat is een lied uit de diepte. De dichter wacht op de HEERE: "Mijn ziel wacht op den HEERE, meer dan de wachters op den morgen; de wachters op den morgen." (130:6) Maar het was geen "eerst voelen, dan geloven", geen wachten in onzekerheid. Want in vers 5 zegt hij: "Ik verwacht den HEERE; mijn ziel verwacht, en ik hoop op Zijn Woord." (HEERE = JHWH!) En dat beperkt hij maar niet tot zichzelf, maar hij roept heel Israël er toe op, 130:7: "Israel hope op den HEERE; want bij den HEERE is goedertierenheid, en bij Hem is veel verlossing." (De aanduiding JHWH en Adonai (= heer) wordt hier afwisselend gebruikt.)
En het griekse woord 'elpis' wat we aantreffen in het NT, wat vertaald is met 'hoop', zou je m.i. maar beter kunnen vertalen met 'verwachting'. Want 'elpis' heeft de betekenis van een verwachting die zeker is, ja rotsvast! Wat dat betreft is er heel wat voor te zeggen als Theodorus van der Groe zegt dat de zekerheid niet slechts behoort tot het welwezen, maar tot het wézen van het geloof. Dat is ook zoals de reformatoren het leerden.
Het geloof kijkt over het eigen gevoel heen. Ja, dat blijkt in de praktijk zelfs een manier waarop we het goede gevoel weer terugkrijgen, juist door niet te drijven op het gevoel, maar daar bovenuit te kunnen zien. Dat is nou juist het geloof: dat je God betrouwbaarder acht dan je eigen gevoel, ja betrouwbaarder dan alles en iedereen.

[Aragorn]

Juist ja.