marle schreef:Ik zelf zie dit als positief. Ik weet van twee mensen (die van buitenaf bij ons ingekomen zijn, uit GGiN) die dit als zeer negatief zien, en de dienst waarin het H.A. gehouden wordt ook niet bij ons in de kerk komen. Echter, als je met deze mensen praat en het puntje bij paaltje komt, weten ze niet hoe snel ze erom heen moeten praten. Of men zegt zoals bovenbeschreven staat: “Het moet gegeven worden.”...
Bij sommige mensen lijkt het er wel op alsof ze zo zijn: ze zeggen: "Wij kunnen onszelf niet bekeren", en "Het gaat niet zo maar", en ondertussen leven ze doodgemoedereerd door. Hel of hemel? Ach, het lot is al bepaald door de uitverkiezing. Je krijgt geen zinnig geestelijk gesprek met ze, want het ware geestelijke leven hebben ze niet. En enige poging om de Bijbel eens goed te lezen, om te ontdekken wat er nou echt staat, daar trekken ze ook geen minuut voor uit, is mijn indruk.
Ik herinner mij een man, die een loodzware versie van de christelijke leer aanhing. Op een gegeven moment ging hij sterven. Mijn vader is bij hem geweest. Hij probeerde met hem wel eens wat te praten over het geestelijke, maar er was niet over te praten. "Ja, u denkt dat het zo maar gaat" was zijn formule. En daarmee was alles gezegd. Alles bleef verder rustig bij die op sterven liggende man. Van enige verontrusting bleek niets. Zo iemand gaat de eeuwigheid tegemoet...!!
Van dat soort mensen kan ik echt triest worden. Is het ze dan echt om het even of ze voor eeuwig gelukzalig zullen zijn, of voor eeuwig verloren? Dat kun je je toch niet voorstellen?! Wat doen zij zichzelf aan?! Straks voor eeuwig verloren zijn..., omdat er nooit enige beweging in hun gemoed was om zich eens bezig te houden met het eeuwige, omdat ze nooit eens met ernst daarom baden, omdat ze nooit zochten. "Tsja, haha, maar dàt gaat zo maar niet, hè!" Hoor ik hier de farizeeër die verachtelijk neerziet op de schare die de wet niet kent?
Voor eeuwig verloren... En dat doet ze niks? De Hervormde (GB, bevindelijk) dominee in mijn woonplaats hield afgelopen woensdagavond een preek over Mattheüs 26:36-46. Ik pik de verzen 38 en 39 er eens uit:
Toen zeide Hij tot hen: Mijn ziel is geheel bedroefd tot den dood toe; blijft hier en waakt met Mij.
En een weinig voortgegaan zijnde, viel Hij op Zijn aangezicht, biddende en zeggende: Mijn Vader, indien het mogelijk is, laat dezen drinkbeker van Mij voorbijgaan! doch niet, gelijk Ik wil, maar gelijk Gij wilt.
Als Christus oog in oog staat met het moment dat hij de toorn van God op zich gaat nemen, grijpt Hem dat op een verschrikkelijke manier aan. Er worden in de grondtekst heel sterke en dramatische woorden voor gebruikt, zo legde de dominee uit. De angsten grijpen Christus zó gruwelijk aan, dat Hij de controle over zichzelf verliest. Hij moet de toorn van God op zich gaan nemen, die aan lichaam en ziel geleden wordt. Omdat Hij volmaakt is, ziet Hij dat beter en helderder dan welk mens ook, en daarom grijpt het Hem zo vreselijk aan.
En dan zijn er mensen die blijkbaar wel denken dat het wel mee zal vallen...?? Die met de dood vlak voor zich nog zeggen: "Het gaat zo maar niet." Die daar apathisch onder blijven...?? Je zou toch de genadetroon alsnog bestormen, en uitroepen: "Heere, tot Wien zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens." (Joh. 6:68 ) Dan vraag je je niet meer af of het wel zin heeft... nee, dan weet je dat er niks anders op zit!
Ongelofelijk... als ik dat hoor, dan denk ik wel eens: je zou zulke mensen toch aan hun haren willen meesleuren. ("Ga uit in de wegen en heggen; en dwing ze in te komen, opdat mijn huis vol worde"; Lukas 14:23.)
De dominee die hier vaak voorgaat in de Ger. Gem. zei eens: "O, u zegt dat u daarop wacht? Nou, dat vindt de duivel prima, hoor. En u wacht, en u wacht. En ondertussen doet u uw werk. En u wordt steeds ouder. En u wacht nog steeds... BIDDEN!! STRIJDEN!! ZOEKEN!! Dat is wat de Schrift zegt!"
Mensen die er apathisch onder blijven... ik kan me er werkelijk niks bij voorstellen. Ik herinner mij een avond, bijna 9 jaar geleden dat het was alsof ik even iets te zien kreeg van de hemel. II Cor. 12:4 kwam op een zeer bijzondere manier mij in gedachten. Het gebeurt wel vaker dat je een tekst in je gedachten krijgt, maar dit was anders. Ik zag er allerlei beelden bij, en het maakte een enorm diepe indruk op mij. In de tekst staat: "Dat hij opgetrokken is geweest in het paradijs,
en gehoord heeft onuitsprekelijke woorden, die het een mens niet geoorloofd is te spreken." Ik ervoer het alsof ik - met eerbied gesproken - even mee mocht kijken over de schouder van de beschreven persoon. Er kwamen overigens nog wat meer woorden mij voor de geest dan die in deze tekst staan, ontdek ik nu. Ik kan ze vinden in I Cor. 2:9: "...Hetgeen het oog niet heeft gezien, en het oor niet heeft gehoord, en in het hart des mensen niet is opgeklommen..." In ieder geval was het onvergetelijk voor mij. Ik zag daar hoe het leven in deze wereld toch zo afsteekt tegen dat hemelse leven. Dan beleef je iets waar geen woorden voor zijn.
Nou ja, het zal wel duidelijk zijn hoe raar zo'n onbewogen houding is...
En jij bent dus supralapsarier weermannetje?
