Waarom staat Matthew Henry altijd bij refo's in de kast?

[Kaw]

Beste mensen,

Tot nu toe heb ik de M. Henry bij iedereen uit de reformatorische kring waar ik kwam, in de kast zien staan. Wat mij grotelings verbaast.

Deze man gaat soms lijnrecht tegen de tradionele gereformeerde leer in. Of wordt het van deze man gedoogt omdat hij een kind van God was?

[Speedy]

Beste mensen,

Tot nu toe heb ik de M. Henry bij iedereen uit de reformatorische kring waar ik kwam, in de kast zien staan. Wat mij grotelings verbaast.

Deze man gaat soms lijnrecht tegen de tradionele gereformeerde leer in. Of wordt het van deze man gedoogt omdat hij een kind van God was?

Waarom verbaast je dat? Het is een goede verklaring en hij is vertegenwoordiger van het puritanisme. En dat hij tegen de traditionele gereformeerde leer in gaat moet je maar eens aantonen. Als je de preken van hem leest over het Genadeverbond dan onderstreept hij juist een bepaalde richting. Maar wat hij wel boventafel haalt is het "schijngeloof", misschien dat daar juist mensen moeite mee hebben?

[Kaw]

Beste mensen,

Tot nu toe heb ik de M. Henry bij iedereen uit de reformatorische kring waar ik kwam, in de kast zien staan. Wat mij grotelings verbaast.

Deze man gaat soms lijnrecht tegen de tradionele gereformeerde leer in. Of wordt het van deze man gedoogt omdat hij een kind van God was?

Waarom verbaast je dat? Het is een goede verklaring en hij is vertegenwoordiger van het puritanisme. En dat hij tegen de traditionele gereformeerde leer in gaat moet je maar eens aantonen. Als je de preken van hem leest over het Genadeverbond dan onderstreept hij juist een bepaalde richting. Maar wat hij wel boventafel haalt is het "schijngeloof", misschien dat daar juist mensen moeite mee hebben?

Ik heb jaren geleden eens 1 Cor. 11 over dat avondmaal aldaar en M. Henry's uitleg daarbij gelezen. Ik kan me nog herinneren dat het verbazend anders was dan wat er in mijn kerk (ger. vrijgem. kerk) geleerd werd. Ik zal zo snel mogelijk opzoeken wat dat ook alweer was.

Dit weekend las ik zijn uitleg van Rom. 6 en de daarbij horende doopsverklaringen van hem. Jij (Speedy) zal er niet zo verbaast over zijn, maar ik kan je wel vertellen dat hij daar heel anders met de doop omgaat dan dat ik dit in reform. kringen tegen kom.

[@mic]

Spurgeon of Bunyan (1 van de twee) en nog een aantal bekende reformatoren gingen ook totaal anders om met de doop dan nu het geval is, dus zoveel zegt dat niet.

[Fredrik]

Als de doop en het avondmaal de enige dingen zijn die jij bij onze oudvader anders vindt dan in refokring gewoon is dan is dat toch geen opstakel om het te lezen. Je leest toch ook van Calvijn of Koelman terwijl je weet dat ze tegen de feestdagen en het orgel waren?

[hijwel]

Als de doop en het avondmaal de enige dingen zijn die jij bij onze oudvader anders vindt dan in refokring gewoon is dan is dat toch geen opstakel om het te lezen. Je leest toch ook van Calvijn of Koelman terwijl je weet dat ze tegen de feestdagen en het orgel waren?

Juist als je niet eens meer berijd ben om iets van een ander te leren die volgens jou ook fouten heeft dan is het wel heel ver weg gezakt met de Christenen. Eigenlijk zou van elke christen (refo, efo, grefo enz) een boek in de kast moeten staan!

[Kaw]

Oké, dus een andere leer is geen bezwaar om een oudvader te lezen. Ikzelf vind het enorm leerzaam om eens andere opvatting te onderzoeken op zijn gronden. Je leert er gigantisch van.

Maar als ik lees hoe fel er gereageert wordt op een andere nuance binnen een leer van een kerk, dan ben ik verbaast over het feit dat de oudvaders schijnbaar niet stuk kunnen.

Internationale kerkverbanden is ook zo'n mooi voorbeeld. Neem nou dat de andere ger. kerken in Nederland door een bepaald ger. kerkverband altijd gigantisch kritisch wordt bekeken, maar dat bijv. de ger. gem. zeer goede contacten hebben met een baptistengemeente in Oekraïne? En de ger. kerken vrijgem. goede contacten hebben met "broeder"gemeenten die een bischop en een pastoor er op na houden, en veel meer van elkaar verschillen dan de zusterkerken in Nederland?

Spurgeon was trouwens baptist, dus die zal inderdaad wel andere opvattingen hebben over de doop.

[Sjofar]

Het grappige is dat deze mensen in refo kringen "oudvaders" worden genoemd, terwijls ze in evangelische kringen opwekkingpredikers worden genoemd omdat er door hun prediking duizenden en duizenden mensen tot geloof zijn gekomen.

De dagboeken die ik bijvoorbeeld heb gelezen van Spurgeon vond ik echt fantastisch en toonden mij aan dat het Woord van God zijn kracht nimmer zal verliezen. En dat zijn prediking volledig passen binnen onze gemeente, hetwelk een volle evangelische gemeente is. Zijn ideeen over doop, gaven van de Geest etc. Maar ook Willem Ouweneel van heden wordt altijd smakelijk gelezen in evangelische kringen, maar de echte die hards in de refowereld spugen Ouweneel uit en zeggen dat hij sektarisch is. Dus dan denk ik Spurgeon wel, Ouweneel niet, hoe komt dat toch. Is er bij refo´s een hang naar het verleden?

[Speedy]

Het grappige is dat deze mensen in refo kringen "oudvaders" worden genoemd, terwijls ze in evangelische kringen opwekkingpredikers worden genoemd omdat er door hun prediking duizenden en duizenden mensen tot geloof zijn gekomen.

Dit klopt niet helemaal. Henry is geen oudvader maar een puritein. In de oude geschriften is een onderscheid tussen de verschillende stromingen: je hebt: Puriteinen (=zogenaamde engelse oude schrijvers), Schotten (oude schrijvers uit schotland, met een puriteinse stroming), Oudvaders dat zijn de hollandse oude schrijvers voornamelijk uit de Nadere Reformatie.

[quote=Sjofar"]
De dagboeken die ik bijvoorbeeld heb gelezen van Spurgeon vond ik echt fantastisch en toonden mij aan dat het Woord van God zijn kracht nimmer zal verliezen. En dat zijn prediking volledig passen binnen onze gemeente, hetwelk een volle evangelische gemeente is. Zijn ideeen over doop, gaven van de Geest etc. Maar ook Willem Ouweneel van heden wordt altijd smakelijk gelezen in evangelische kringen, maar de echte die hards in de refowereld spugen Ouweneel uit en zeggen dat hij sektarisch is. Dus dan denk ik Spurgeon wel, Ouweneel niet, hoe komt dat toch. Is er bij refo´s een hang naar het verleden?[/quote]

Die 2 zijn niet met elkaar te vergelijken. Spurgeon een schriftuurlijk-bevindelijke schrijver, die aanbod van genade en uitverkiezing goed in evenwicht liet staan (er zullen er zijn die het niet helemaal met me eens zijn). Maar bovenal liet Spurgeon de Schrift als het onfeilbare woord van God. Ouweneel heeft de laatste jaren in zijn publicaties afstand genomen van het authenthieke schriftgezag dat hij vroeger aan hing en daar heb je bij de meeste refo's het kritiekpunt richting Ouweneel. En over het verschil in heiligmaking tussen Spurgeon en Ouweneel zullen we het helemaal maar niet hebben.

[joris]

nooit van die man gehoord, ook niet van BUNyan. bevalt me prima zo.

[hijwel]

nooit van die man gehoord, ook niet van BUNyan. bevalt me prima zo.

ha ha het is niet verkeert om ook eens wat van de rechtervlak van de kerken te lezen hoor... ik lees van Ouweneel tot Bunyan.

[Inspector Morse]

nooit van die man gehoord, ook niet van BUNyan. bevalt me prima zo.

ha ha het is niet verkeert om ook eens wat van de rechtervlak van de kerken te lezen hoor... ik lees van Ouweneel tot Bunyan.

Ouweneel zucht.....

Uit de groene:

'METAHISTORIE' noemt hij de discipline die hij in genoemde boeken beoefent. In tegenstelling tot de gewone geschiedwetenschap is de metahistorie er niet op uit nieuwe historische feiten bloot te leggen, nee, het gaat haar erom de transcendente geschiedenis te ontsluieren die achter de immanente geschiedenis schuilgaat en er de motor van is. Dat roept vagelijk herinneringen bij me op aan de manier waarop ik als neomarxist vat probeerde te krijgen op de geschiedenis - zij het met het niet onbelangrijke verschil dat de motor van de geschiedenis voor mij heel immanent was, namelijk de klassenstrijd, terwijl Ouweneel met zulke esoterische krachten komt aanzetten als 'hemelwezens' en 'engelvorsten', die met hun onderlinge twisten en hun strijd voor of tegen JHWH, de 'God der goden', de loop der geschiedenis beslissend zouden beïnvloeden. Het voordeel van een immanente benadering is dat die op den duur weerlegd kan worden - en dat is inmiddels voor wat betreft de centrale rol van de klassenstrijd gebeurd -, maar Ouweneels transcendente benadering is principieel onweerlegbaar, want die gaat uit van het geopenbaarde Woord van God, een Woord dat niet alleen onbetwistbaar waar is maar, zo meent Ouweneel, ook niet letterlijk genoeg kan worden genomen.
En zo worden we in De negende Koning en De zevende koningin getracteerd op een uitleg van de wereldgeschiedenis die even fascinerend als speculatief, wat zeg ik, hallucinogeen is. Letterlijk hallucinogeen, want het is aan de visioenen van Johannes, opgetekend in het bijbelboek Apokalyps of Openbaring, dat Ouweneel de sleutel ontleent tot de geheimen der wereldgeschiedenis, en dat niet alleen, maar ook tot het lot dat ons in de allernaaste toekomst te wachten staat. Nu is Openbaring een wonderschoon boek, maar om in Johannes' visioen van de hoer op het zevenkoppige beest met tien horens de voorspelling te lezen dat binnenkort nog éénmaal het Romeinse rijk zal opstaan, dat door tien vorsten zal worden geregeerd, die zich vrijwillig aaneensluiten om een allerlaatste gevecht te leveren met de Koning der koningen, een gevecht dat ze zullen verliezen zodat eindelijk, hier op aarde, het koninkrijk Gods zal worden gevestigd - nou nee.

HET IS WELHAAST vemakelijk om te zien hoe Ouweneel zich in allerlei bochten wringt om de recente geschiedenis in het bijbelse schema te persen. Langs de lijnen van in heidense ogen willekeurig aandoende argumentaties wijst hij Hitlers Derde Rijk aan als het slotakkoord van het zevende Roomse Rijk, waarna het de beurt zal zijn aan het achtste rijk, dat van de hoer op het beest. Dat rijk kondigt zich al in 1948 aan, want in dat omineuze jaar (1.) ontstond de Oeso, hetgeen een belangrijke stap betekende op weg naar Europese eenwording (de tien koningen die, zoals Johannes' visioen voorzegt, zich vrijwillig aaneensluiten), (2.) werd de Wereldraad van Kerken opgericht, waarmee de paus van Rome (de stad op de zeven heuvelen, de zeven koppen van het beest) zijn greep op het christendom versterkte, en (3.) vond de stichting van de staat Israel plaats, met de hoofdstad Jeruzalem, waar, nadat het zevenkoppige beest met de tien horens verpletterend is verslagen, de negende Koning het rijk Gods zal vestigen.
Zonodig nog vermakelijker is het geharrewar over de plaats die Amerika in dit toekomstscenario speelt. Ouweneel spint een dicht exegetisch web van allerlei bijbelcitaten om te betogen dat de Amerikanen niet de 'nieuwe Romeinen' zijn, ondanks hun Romeins aandoende architectuur (het Capitool!), hun imperialisme, hun grootheidswaan en hun voorliefde om bij allerlei gelegenheden Romeinse toga's te dragen, en ondanks hun pogingen om via organisaties als de Navo, de Gatt en de VN de gehele westerse wereld te overheersen. De hoer en het beest zullen heersen in het Europese Rome, want pas op, orakelt de schrijver, 'alleen verstokte idealisten en optimisten zouden werkelijk kunnen menen dat een Napoleon, een Hitler of een Stalin in Europa voor altijd onmogelijk is geworden, of ook dat de Europese Unie onder bijzondere omstandigheden niet een centrale dictator zou kunnen kiezen, net zoals het antieke Rome dat af en toe voor een periode van zes maanden deed.'
Het is een en al donder en bliksem wat ons boven het hoofd hangt. Maar, zo verzekert Ouweneel ons, alles mag dan zijn voorbeschikt, dat wil nog niet zeggen dat individuele burgers geen verantwoordelijkheid voor de loop der dingen zouden hebben. Ik heb ze echter niet gezien, de rechtgelovigen, toen hier in Amsterdam burgers te hoop liepen tegen de Eurotop. En waar zijn de protesten van de aanhangers der ware kerk tegen de bombardementen van die 'beestachtige' Navo?

WAT HET wetenschappelijke karakter betreft probeert de schrijver zijn gezicht te redden door ervoor te waarschuwen dat het destilleren van actuele profetieën uit de bijbel niet in een spelletje mag ontaarden: 'De bijbel is geen puzzelboek.' Waakt u, zo drukt hij de lezer op het hart, voor de 'uitleg van de profetieën aan de hand van de krant: het inlezen van eigentijdse gebeurtenissen in het profetisch Woord. Dit is niet verboden; we zullen ons zelf ook in dit opzicht "misgaan". Maar het blijft altijd riskant, omdat latere gebeurtenissen vaak een nog veel treffender en nauwkeuriger uitleg van het profetische Woord lijken op te leveren.'
Het zijn zowat de enige methodologische opmerkingen in beide boeken tezamen. Wat het vermoeden versterkt dat Ouweneel met dit bijbelexegetische werk wel erg ver verwijderd is geraakt van het pad der wetenschap, waar hij zich ooit zo bekwaam en zelfbewust over voortbewoog. De negende Koning en De zevende koningin zijn, ondanks hun onmiskenbare eruditie en hun - zij het slechts ogenschijnlijke - gestrengheid, niet meer dan religieuze pamfletten, met zelfs hier en daar een nauwelijks verhuld opruiend karakter, want de auteur steekt zijn papenhaat en jodenliefde niet onder stoelen of banken. De joden zijn en blijven het uitverkoren volk, en de katholieken ook, maar dan dat van Satan.
Vooruit, nog één citaat: 'Nu de goden zijn herboren in de persoon van de idolen van de popcultuur en seks en geweld overal in de alomtegenwoordige massamedia opduiken, moet de joods-christelijke religie het hoofd bieden aan de grootste uitdaging sinds de confrontatie van Europa met de islam in de middeleeuwen. Het latente heidendom van de westerse cultuur is weer in al zijn demonische vitaliteit losgebarsten.'
Dit zijn echter niet Ouweneels eigen woorden. Hij haalt ze in De zevende koningin aan omdat ze zijn profetieën schragen. De woorden stammen van de Amerikaanse cultuurhistorica Camille Paglia, die de komst van de hoer op het beest in tegenstelling tot Ouweneel juist als een bevrijding bejubelt. Ouweneel mag dan in Paglia's 'extreme feminisme' een ondubbelzinnig 'teken van de eindtijd' zien, in hun eschatologische kijk op het lot der mensheid zijn ze meer met elkaar verwant dan hen lief zal zijn. Maar of de eindtijd nu met grote vrezen of in blijde verwachting tegemoet wordt gezien, de wetenschap doet in beide gevallen al lang niet meer mee.

[hijwel]

nooit van die man gehoord, ook niet van BUNyan. bevalt me prima zo.

ha ha het is niet verkeert om ook eens wat van de rechtervlak van de kerken te lezen hoor... ik lees van Ouweneel tot Bunyan.

Ouweneel zucht.....

Uit de groene:

'METAHISTORIE' noemt hij de discipline die hij in genoemde boeken beoefent. In tegenstelling tot de gewone geschiedwetenschap is de metahistorie er niet op uit nieuwe historische feiten bloot te leggen, nee, het gaat haar erom de transcendente geschiedenis te ontsluieren die achter de immanente geschiedenis schuilgaat en er de motor van is. Dat roept vagelijk herinneringen bij me op aan de manier waarop ik als neomarxist vat probeerde te krijgen op de geschiedenis - zij het met het niet onbelangrijke verschil dat de motor van de geschiedenis voor mij heel immanent was, namelijk de klassenstrijd, terwijl Ouweneel met zulke esoterische krachten komt aanzetten als 'hemelwezens' en 'engelvorsten', die met hun onderlinge twisten en hun strijd voor of tegen JHWH, de 'God der goden', de loop der geschiedenis beslissend zouden beïnvloeden. Het voordeel van een immanente benadering is dat die op den duur weerlegd kan worden - en dat is inmiddels voor wat betreft de centrale rol van de klassenstrijd gebeurd -, maar Ouweneels transcendente benadering is principieel onweerlegbaar, want die gaat uit van het geopenbaarde Woord van God, een Woord dat niet alleen onbetwistbaar waar is maar, zo meent Ouweneel, ook niet letterlijk genoeg kan worden genomen.
En zo worden we in De negende Koning en De zevende koningin getracteerd op een uitleg van de wereldgeschiedenis die even fascinerend als speculatief, wat zeg ik, hallucinogeen is. Letterlijk hallucinogeen, want het is aan de visioenen van Johannes, opgetekend in het bijbelboek Apokalyps of Openbaring, dat Ouweneel de sleutel ontleent tot de geheimen der wereldgeschiedenis, en dat niet alleen, maar ook tot het lot dat ons in de allernaaste toekomst te wachten staat. Nu is Openbaring een wonderschoon boek, maar om in Johannes' visioen van de hoer op het zevenkoppige beest met tien horens de voorspelling te lezen dat binnenkort nog éénmaal het Romeinse rijk zal opstaan, dat door tien vorsten zal worden geregeerd, die zich vrijwillig aaneensluiten om een allerlaatste gevecht te leveren met de Koning der koningen, een gevecht dat ze zullen verliezen zodat eindelijk, hier op aarde, het koninkrijk Gods zal worden gevestigd - nou nee.

HET IS WELHAAST vemakelijk om te zien hoe Ouweneel zich in allerlei bochten wringt om de recente geschiedenis in het bijbelse schema te persen. Langs de lijnen van in heidense ogen willekeurig aandoende argumentaties wijst hij Hitlers Derde Rijk aan als het slotakkoord van het zevende Roomse Rijk, waarna het de beurt zal zijn aan het achtste rijk, dat van de hoer op het beest. Dat rijk kondigt zich al in 1948 aan, want in dat omineuze jaar (1.) ontstond de Oeso, hetgeen een belangrijke stap betekende op weg naar Europese eenwording (de tien koningen die, zoals Johannes' visioen voorzegt, zich vrijwillig aaneensluiten), (2.) werd de Wereldraad van Kerken opgericht, waarmee de paus van Rome (de stad op de zeven heuvelen, de zeven koppen van het beest) zijn greep op het christendom versterkte, en (3.) vond de stichting van de staat Israel plaats, met de hoofdstad Jeruzalem, waar, nadat het zevenkoppige beest met de tien horens verpletterend is verslagen, de negende Koning het rijk Gods zal vestigen.
Zonodig nog vermakelijker is het geharrewar over de plaats die Amerika in dit toekomstscenario speelt. Ouweneel spint een dicht exegetisch web van allerlei bijbelcitaten om te betogen dat de Amerikanen niet de 'nieuwe Romeinen' zijn, ondanks hun Romeins aandoende architectuur (het Capitool!), hun imperialisme, hun grootheidswaan en hun voorliefde om bij allerlei gelegenheden Romeinse toga's te dragen, en ondanks hun pogingen om via organisaties als de Navo, de Gatt en de VN de gehele westerse wereld te overheersen. De hoer en het beest zullen heersen in het Europese Rome, want pas op, orakelt de schrijver, 'alleen verstokte idealisten en optimisten zouden werkelijk kunnen menen dat een Napoleon, een Hitler of een Stalin in Europa voor altijd onmogelijk is geworden, of ook dat de Europese Unie onder bijzondere omstandigheden niet een centrale dictator zou kunnen kiezen, net zoals het antieke Rome dat af en toe voor een periode van zes maanden deed.'
Het is een en al donder en bliksem wat ons boven het hoofd hangt. Maar, zo verzekert Ouweneel ons, alles mag dan zijn voorbeschikt, dat wil nog niet zeggen dat individuele burgers geen verantwoordelijkheid voor de loop der dingen zouden hebben. Ik heb ze echter niet gezien, de rechtgelovigen, toen hier in Amsterdam burgers te hoop liepen tegen de Eurotop. En waar zijn de protesten van de aanhangers der ware kerk tegen de bombardementen van die 'beestachtige' Navo?

WAT HET wetenschappelijke karakter betreft probeert de schrijver zijn gezicht te redden door ervoor te waarschuwen dat het destilleren van actuele profetieën uit de bijbel niet in een spelletje mag ontaarden: 'De bijbel is geen puzzelboek.' Waakt u, zo drukt hij de lezer op het hart, voor de 'uitleg van de profetieën aan de hand van de krant: het inlezen van eigentijdse gebeurtenissen in het profetisch Woord. Dit is niet verboden; we zullen ons zelf ook in dit opzicht "misgaan". Maar het blijft altijd riskant, omdat latere gebeurtenissen vaak een nog veel treffender en nauwkeuriger uitleg van het profetische Woord lijken op te leveren.'
Het zijn zowat de enige methodologische opmerkingen in beide boeken tezamen. Wat het vermoeden versterkt dat Ouweneel met dit bijbelexegetische werk wel erg ver verwijderd is geraakt van het pad der wetenschap, waar hij zich ooit zo bekwaam en zelfbewust over voortbewoog. De negende Koning en De zevende koningin zijn, ondanks hun onmiskenbare eruditie en hun - zij het slechts ogenschijnlijke - gestrengheid, niet meer dan religieuze pamfletten, met zelfs hier en daar een nauwelijks verhuld opruiend karakter, want de auteur steekt zijn papenhaat en jodenliefde niet onder stoelen of banken. De joden zijn en blijven het uitverkoren volk, en de katholieken ook, maar dan dat van Satan.
Vooruit, nog één citaat: 'Nu de goden zijn herboren in de persoon van de idolen van de popcultuur en seks en geweld overal in de alomtegenwoordige massamedia opduiken, moet de joods-christelijke religie het hoofd bieden aan de grootste uitdaging sinds de confrontatie van Europa met de islam in de middeleeuwen. Het latente heidendom van de westerse cultuur is weer in al zijn demonische vitaliteit losgebarsten.'
Dit zijn echter niet Ouweneels eigen woorden. Hij haalt ze in De zevende koningin aan omdat ze zijn profetieën schragen. De woorden stammen van de Amerikaanse cultuurhistorica Camille Paglia, die de komst van de hoer op het beest in tegenstelling tot Ouweneel juist als een bevrijding bejubelt. Ouweneel mag dan in Paglia's 'extreme feminisme' een ondubbelzinnig 'teken van de eindtijd' zien, in hun eschatologische kijk op het lot der mensheid zijn ze meer met elkaar verwant dan hen lief zal zijn. Maar of de eindtijd nu met grote vrezen of in blijde verwachting tegemoet wordt gezien, de wetenschap doet in beide gevallen al lang niet meer mee.

sorry dit ga ik niet lezen, als het belangrijk is moet je het maar zeggen.

[Inspector Morse]

sorry dit ga ik niet lezen, als het belangrijk is moet je het maar zeggen.

_________________


"De groene" is nochthans een zeer lezenswaardig blad

[essieee]

Ik heb nog nooit iets van Matthieu Henry gelezen, ik lees liever Mac cheynne en Boston.