Ergens gelezen....... (maar soms ook zelf ondervonden, niet helemaal maar wel gedeeltelijk)
Ik heb gezocht naar begrip, maar dat heb ik niet gevonden. Ik heb gezocht naar iemand die naar me wilde luisteren, maar er was niemand. Ik heb gehuild, maar er was niemand die me hoorde. Iedereen vindt me verander van een levenslustig, spontaan meisje in een stug, saai, teruggetrokken wezen. Niemand heeft gezocht naar de oorzaak daarvan. Ik kan en wil zo niet verder leven. Ik houd dit niet vol. Mam, heb je echt nooit iets gemerkt? En dan nog een kort woord tegen jou. Welke naam ik je moet geven weet ik niet. De naam ‘vader’ ben je niet waard. Talloze keren heb je me misbruikt. Het is niet alleen lichamelijk dat je kapot hebt gemaakt, mijn eigen ik is ook weg. Ik kan je schijnheilige gepraat niet langer aanhoren. Ik kan je zingen in de kerk niet langer aanhoren, want ik van het spotten. Huichelaar! Ik kan niet langer in je nabijheid verkeren.Ik kan niet meer vergeten. Ik kan niet meer leven en ik wil het ook niet meer. Het spijt me van deze vreselijke daad, maar ik hoop dat jullie ogen er door open gaan. Zoek eerst naar de oorzaak als iemand zich vreemd gedraag en oordeel niet te snel. Ik ben moe, vreselijk moe. Ik heb naar rust gezocht, maar ik heb die niet gevonden. Ik ben alleen maar gestuit op onbegrip. Echte vrienden? Ik weet niet wat dat zijn. Ik wil niet langer leven ik wil niet langer gekwetst worden. Ik kan zo niet meer verder.