Getrouwd met een weduwnaar

[pindas83]

En hoe waardevol is het als mijn man bepaalde dingen niet meer doet omdat ik het hem dringend vraag?? Dat moet hij toch aanvoelen? Of werk het zo niet bij mannen?

Het ligt er natuurlijk aan wat je dan van hem vraagt maar waardeloos is het denk ik niet. Mannen voelen (over het algemeen) weinig tot niets aan en ik spreek uit ervaring. Mijn vrouw zegt ook regelmatig specifiek waar ze behoefte aan heeft en dat is wel zo makkelijk want met hints of signalen kun je wachten tot je een ons weegt.
Ik zou me daarover dan ook niet zo druk maken, sterkte ermee!

[mohamed]

Ik zou er jaloers van worden als mijn nieuwe vrouw een foto van haar vorige huwelijk aan muur zou hebben hangen in het huis waar we samen in wonen.

[meribel]

@Tabitha;

ga samen een keer praten met een relatietherapeut oid. Want hij begrijpt jou duidelijk verkeerd ( begrijpt niet waar jouw behoeftes liggen ), maar andersom is het precies hetzelfde. Jij hebt weer heel veel moeite met zijn behoefte aan aan herinneringen aan zijn vrouw. ( waar kinderen ook een onderdeel in spelen natuurlijk, want het was hun moeder ) Dat hij bijvoorbeeld natuurlijk nog van die vrouw houdt, ook al is ze dood, betekent niet dat hij niet ook heel veel van jou houdt.
Aan liefde zit geen beperking namelijk. Net zoals je van al je kinderen net zoveel houdt. Als er een kind bijkomt, gaat er geen liefde af voor het eerdere kind ( ook al hebben kinderen die jaloerse gevoelens ook, en is het voor een moeder soms ook toveren wat dat betreft )

een huwelijk gaat niet automatisch, daar moet aan gewerkt worden,
geef het een kans en ga samen eens bij een goede therapeut praten hoe je elkaar nu echt goed kan begrijpen.

[Tabitha1970]

Bedankt voor jullie reacties!

@Meribel, ik ben ook niet van plan om dit huwelijk te beeindigen. Een scheiding is niet de oplossing, dat is ook niet wat God wil. Punt is wel dat ik de problemen heb en hij eigenlijk niet. Natuurlijk heeft hij indirect problemen als ik problemen heb, maar breng dat maar eens over. Misschien is counseling o.i.d. wel een stap in de goede richting. Ik weet het anders ook niet.

Verder heb ik het filmje op youtube nogeens gekeken over de "Matchmaker", waarin het over een eerste en een tweede huwelijk gaat. Maar toch, over de eerste vrouw zegt de spreker dat God hen bij elkaar gebracht heeft en dat hij van haar hield, over zijn tweede vrouw zegt hij alleen dat God hen bij elkaar bracht... Misschien dat ik hypersensitief ben geworden, maar toch...

Ook ben ik wel benieuwd of er onder jullie ook mensen zijn die zelf weduwe of weduwnaar zijn en hoe jullie er tegenaan kijken?

[mohamed]

Hyper sensitief zijn is alleen maar goed, wees eerlijk tegen jezelf. Het is waar dat God niet wil dat mensen scheiden, maar soms is scheiden de enige oplossing en dan verbiedt de Bijbel het niet want we zijn geroepen tot vrede (1 Kor 7,15).

[Boerin]

Verder heb ik het filmje op youtube nogeens gekeken over de "Matchmaker", waarin het over een eerste en een tweede huwelijk gaat. Maar toch, over de eerste vrouw zegt de spreker dat God hen bij elkaar gebracht heeft en dat hij van haar hield, over zijn tweede vrouw zegt hij alleen dat God hen bij elkaar bracht... Misschien dat ik hypersensitief ben geworden, maar toch...

Ik denk het ja. Hij zei dat ze bij een stel logeerden en die hadden nog nooit zo'n eenheid gezien.




Ik dacht dat die andere nog leefde maar die is ook eerder overleden dan hij.

http://www1.cbn.com/700club/princely-legacy

"I was married to Lydia for 30 years and to Ruth for 20. And each of them was a happy and successful marriage," says Derek. "The most painful thing in my life has been the death of Lydia, and even more, the death of Ruth. With Lydia, I was a part of a big family, but Ruth and I were, basically, two people on our own. We had that big family, but I have never had such a close, personal relationship with anyone in my life as I had with Ruth, and losing her -- I won't say losing her; the Holy Spirit rebuked me by saying, 'You haven't lost her. She has gone ahead. She will be waiting for you.

[Tabitha1970]

Oke, daar kan ik niks tegenin brengen

[Tabitha1970]

Hyper sensitief zijn is alleen maar goed, wees eerlijk tegen jezelf. Het is waar dat God niet wil dat mensen scheiden, maar soms is scheiden de enige oplossing en dan verbiedt de Bijbel het niet want we zijn geroepen tot vrede (1 Kor 7,15).

Scheiden is geen optie. We leven ook niet in een constante conflictsituatie, maar ik voel me niet werkelijk gekend. En dat doet pijn.

[mohamed]

Scheiden is ook niet altijd de oplossing, daar ben ik het zeker mee eens.

[henkie]

Over het plaatsen van een foto:

http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/176 ... -weduwnaar

Misschien dit dilemma eens voorleggen aan een psychologe? Dat kan hier: http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/stel-een-vraag

[Acire]

Als mijn man zou sterven en ik zou hertrouwen zou ik ook een foto in de woonkamer laten denk ik. (Geen poster, maar een foto). En ik zou ook elk jaar aan zijn sterfdag moeten denken en ook de trouwdag, en met vaderdag zou ik ook aan hem denken met onze kinderen. Dat lijkt me toch heel normaal. Het is een enorm verlies en dat doet pijn, misschien gaat dat wel nooit over.
Ik vind het voorbeeld van de foto van de overleden kat echt nergens op slaan. Daarmee maak je het verdriet van die ander belachelijk en dat lijkt me echt onterecht.
Het zou pas echt zorgwekkend zijn als hij nooit over zijn overleden vrouw zou praten, want dan verzwijgt en verstopt hij dingen. Mijn advies is dan ook om open te zijn over wat je voelt en als hij zegt: ik hou van je dat ook aannemen en niet langer miepen.

Ik vind het onbegrip voor het verdriet wat erachter zit echt onbegrijpelijk. Hoeveel mensen hebben geen foto van overleden ouder/opa/oma/kind in de woonkamer hangen? Waarom mag de overleden vrouw er dan niet hangen? Je bent toch geen tas? Nieuwe tas, oude in de prullenbak?

[ajl]

Ik ben het volkomen eens met acire. Het verdriet om een overleden partner blijft, ondanks dat er wellicht een nieuwe partner is. Het wil niet zeggen dat degene meer hield van zijn vorige partner dan van zijn huidige, maar het is wel anders. Helemaal als er kinderen zijn, dan kan je een vorige partner niet meer uitpoetsen. Het is hun moeder, maar zijn vorige partner is ook (schoon)dochter geweest, (schoon)zus. Er zijn waarschijnlijk zoveel mensen met verdriet. Dat kan je bagatelliseren door te zeggen dat er een nieuwe partner is, dus het verdriet is over.

[janneke7337]

Een foto in huis van een overleden partner lijkt mij niets mis mee, daar zou ik geen enkele moeite mee hebben.
Net als een sterfdag herdenken, daar vind ik ook niets mis mee.
Dat wil allemaal niets zeggen over jouw rol in deze.
Jij bent niet zijn vorige vrouw, jij bent een nieuwe vrouw in zijn leven. Hij kan niet alles van zijn overleden partner vergeten en er nooit meer over hebben. Het is immers een groot onderdeel van zijn leven geweest.
Als hij gaat vergelijken met lekkerder koken of beter schoonmaken of weet ik niet wat allemaal, vind ik dat onacceptabel. Jij bent niet te vergelijken, ook geen vervanging van.
Maar over iets wat een grote plaats in zijn leven heeft ingenomen mag best aandacht zijn vind ik.
En de ene persoonlijkheid heeft daar minder moeite mee dan de andere, een trouwjurk bewaren zou ik nooit doen en lijkt mij onnodig, maar anderen kunnen anders in elkaar steken.
Het heeft allemaal niets met jou te maken, nogmaals, jij bent een nieuwe vrouw, geen vervanging.

Maar net wat Boerin ook opmerkt, hij moet jou ook steunen als het gaat om jouw scheiding bijvoorbeeld en de emoties die jij daar bij hebt, jij hebt immers ook een soort afscheid daarvan genomen en het is een groot onderdeel van jou leven geweest.

[cornelia77]

Als je trouwt met een weduwnaar, weet je dat hij een verleden met een andere geliefde heeft gehad. Dat verleden is nu eenmaal een feit. Dat zul je moeten accepteren. Net als wanneer je een gescheiden man/vrouw trouwt met kinderen uit een vorige relatie, met omgangsregelingen en dergelijke.
Ik ben zo'n beetje ervaringsdeskundige, zij het van de andere kant. Mijn moeder is overleden, mijn vader hertrouwd. De verjaardagsdatum en sterfdag blijven belangrijke dagen voor ons. Niet om iemand te vereren, zoals iemand zei, maar om iemand te herinneren. We houden nog steeds van haar, ook al is ze er niet meer.
Ik denk dat je op zo'n dag het best daar open over kan communiceren. Stel bijvoorbeeld vragen over de overledene, zodat je partner over haar kan vertellen. En als je dat niet wilt, doe op zo'n dag dan een stapje terug. Je moet niet willen concurreren met iemand die er niet meer is.

[cornelia77]

Als mijn man zou sterven en ik zou hertrouwen zou ik ook een foto in de woonkamer laten denk ik. (Geen poster, maar een foto). En ik zou ook elk jaar aan zijn sterfdag moeten denken en ook de trouwdag, en met vaderdag zou ik ook aan hem denken met onze kinderen. Dat lijkt me toch heel normaal. Het is een enorm verlies en dat doet pijn, misschien gaat dat wel nooit over.
Ik vind het voorbeeld van de foto van de overleden kat echt nergens op slaan. Daarmee maak je het verdriet van die ander belachelijk en dat lijkt me echt onterecht.
Het zou pas echt zorgwekkend zijn als hij nooit over zijn overleden vrouw zou praten, want dan verzwijgt en verstopt hij dingen. Mijn advies is dan ook om open te zijn over wat je voelt en als hij zegt: ik hou van je dat ook aannemen en niet langer miepen.

Ik vind het onbegrip voor het verdriet wat erachter zit echt onbegrijpelijk. Hoeveel mensen hebben geen foto van overleden ouder/opa/oma/kind in de woonkamer hangen? Waarom mag de overleden vrouw er dan niet hangen? Je bent toch geen tas? Nieuwe tas, oude in de prullenbak?

Helemaal mee eens!