juffiejuf schreef:@ duschka; volgens mij moet jij geduld hebben tot in je tenen.... Ben je altijd zo geduldig? Of heeft het alleen te maken met je manier van opvoeden dat je het geduld ervoor heb om een kwartier naar je kind te luisteren als ze op de grond gaat liggen in de winkel?
Hier zal ik direct het kind oppakken en in de auto zetten.
Ik weet niet of 't geduld tot in mijn tenen reikt hoor , maar ik denk dat het een combinatie is van geduld (ik beschik wel over véél geduld, denk ik) en manier van opvoeden.
Het is een beetje lastig uit te leggen misschien, maar ik vind het ook te maken hebben met respect voor emoties en begrip en respect voor "capaciteiten etc.".
Ik hoop dat zij later respect heeft voor mijn emoties, om 't even of die haar op dat moment nu wel of niet gelegen komen.
En de beste manier (in mijn ogen) om haar dat te leren, is door het haar simpelweg voor te leven...
En door niets van haar te verwachten wat nog groeien moet (impuls controle bijvoorbeeld).
Het klinkt misschien allemaal heel erg idealistisch en ik verbeeld me ook gerust niet dat ik de waarheid in pacht heb, maar dit is wat bij ons en onze manier van leven past.
En natuurlijk verloopt 't niet altijd even kalmpjes van onze kant (hé we zijn ook gewoon mensen en soms ben ik gewoon even moe of zelf geprikkeld), maar daar kan ik dan niet van wakker liggen.
Haar emoties mogen er zijn, de onze ook (alleen vind ik dus, dat het aan ons als volwassene is, om de emotie te controleren en te beheersen, niet aan haar als klein kind).