Wat een hork van een ouderling.
Dat gezegd is depressie een lastige aandoening om mee om te gaan, ook voor de naasten. Hun kader is namelijk beperkt tot 'je soms even wat naar voelen' en vanuit die ervaring reageren ze ook. Depressie gaat echter wel wat dieper.
Het is een gevoel van machteloosheid, want praten/luisteren schijnt vaak ook niet te helpen. Ik bedoel: "ik heb een week naar je geluisterd en nu ben je nog steeds depressief?" Die reactie is natuurlijk totaal niet behulpzaam maar wel begrijpelijk vanuit hun kader. Sommige mensen hebben nu eenmaal een gebrek aan empathie.
De Nederlandse houding van "niet zeuren, schouders eronder en doorgaan!" is ook niet bepaald bevorderlijk, natuurlijk.
Advies heb ik niet veel voor je, behalve dan dat het echt een keer over gaat, ook al lijkt dat niet zo. Mijn depressie ligt alweer 15 jaar achter mij, gelukkig. Een ander advies is stoppen met net doen alsof. Dat schrikt een hoop mensen af, maar die mensen verdienen sowieso al geen belangrijke plaats in je leven.