Moderator: Moderafo's
johannes1 schreef:Laten we het omdraaien. Hoe hadden we gekeken als de koning als een zoutzak langs de ijsbaan had gezeten? Waarschijnlijk was het dan ook niet goed geweest.
schelpje3 schreef:Nee hij had er niet heen hoeven te gaan.
schelpje3 schreef:Nee hij had er niet heen hoeven te gaan.
Het COC en een aantal oppositiepartijen spraken er juist schande van dat er zo'n zware delegatie naar de OS ging, vanwege de mensenrechtensituatie in Rusland.StillAwake schreef:Als hij er niet was geweest had men er ook schande over gesproken, omdat een koning zijn onderdanen hoort te steunen.
Ehm, het COC en een aantal oppositiepartijen spraken er juist schande van dat hij er wel naar toe ging, vanwege de mensenrechtensituatie in Rusland.
elbert schreef:Ehm, het COC en een aantal oppositiepartijen spraken er juist schande van dat hij er wel naar toe ging, vanwege de mensenrechtensituatie in Rusland.
Ik denk dat veel mensen die tegenstelling zo zien. Het is daarbij wel de vraag hoe de balans uitpakt. Toen nog koningin Beatrix zou zich niet zo langs de schaatsbaan gedragen als haar zoon nu doet. Dus zie je toch wel een verschuiving in hoe het staatshoofd zich gedraagt. Er zijn mensen die dat nu wel een beetje teveel van het goede vinden.Marnix schreef:Gelukkig is dat in Nederland altijd wel een beetje zo geweest en hebben we geen ontzettend statig koningshuis maar een koning die zijn emoties durft te uiten, die kan juichen op een sporttribune. Een koning van het volk en niet een koning van de elite.
Tja, ik viel er ook wel een beetje over eerlijk gezegd. Maar aan de andere kant kan ik er ook wel wat van begrijpen. Als je bijvoorbeeld dit commentaar van Matthew Henry naast het vers uit Prediker 10 ernaast legt:Marnix schreef:En de genoemde Bijbeltekst hadden ze beter kunnen weglaten dan zo misbruiken. Dat past het RD niet.
dan snap ik het punt wel een beetje. De koning is er toch niet in de eerste plaats als privépersoon met een passie voor sport, maar als staatshoofd. En als zodanig heeft hij het hele land te dienen en zijn passies op de tweede plaats te zetten. Waarbij ik niet wil zeggen dat hij dan maar als een zoutzak langs de baan moet zitten als hij er toch is. Ook dat is een kwestie van balans tussen de verplichtingen (decorum) als staatshoofd en de mens die hij natuurlijk ook is.I. How much the happiness of a land depends upon the character of its rulers; it is well or ill with the people according as the princes are good or bad. 1. The people cannot be happy when their princes are childish and voluptuous (v. 16): Woe unto thee, O land! even the land of Canaan itself, though otherwise the glory of all lands, when thy king is a child, not so much in age (Solomon himself was young when his kingdom was happy in him) as in understanding; when the prince is weak and foolish as a child, fickle and fond of changes, fretful and humoursome, easily imposed upon, and hardly brought to business, it is ill with the people. The body staggers if the head be giddy. Perhaps Solomon wrote this with a foresight of his son Rehoboam's ill conduct (2 Chr. 13:7); he was a child all the days of his life and his family and kingdom fared the worse for it. Nor is it much better with a people when their princes eat in the morning, that is, make a god of their belly and make themselves slaves to their appetites. If the king himself be a child, yet if the princes and privy-counsellors are wise and faithful, and apply themselves to business, the land may do the better; but if they addict themselves to their pleasures, and prefer the gratifications of the flesh before the despatch of the public business, which they disfit themselves for by eating and drinking in a morning, when judges are epicures, and do not eat to live, but live to eat, what good can a nation expect! 2. The people cannot but be happy when their rulers are generous and active, sober and temperate, and men of business, v. 17. The land is then blessed, (1.) When the sovereign is governed by principles of honour, when the king is the son of nobles, actuated and animated by a noble spirit, which scorns to do any thing base and unbecoming so high a character, which is solicitous for the public welfare, and prefers that before any private interests. Wisdom, virtue, and the fear of God, beneficence, and a readiness to do good to all mankind, these ennoble the royal blood. 2. When the subordinate magistrates are more in care to discharge their trusts than to gratify their appetites; when they eat in due season (Ps. 145:15); let us not take ours unseasonable, lest we lose the comfort of seeing God give it to us. Magistrates should eat for strength, that their bodies may be fitted to serve their souls in the service of God and their country, and not for drunkenness, to make themselves unfit to do any thing either for God or man, and particularly to sit in judgment, for they will err through wine (Isa. 28:7), will drink and forget the law, Prov. 31:5. It is well with a people when their princes are examples of temperance, when those that have most to spend upon themselves know how to deny themselves.
StillAwake schreef:Als hij er niet was geweest had men er ook schande over gesproken, omdat een koning zijn onderdanen hoort te steunen.
schelpje3 schreef:Dan voegt het iets toe.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 87 gasten
