Boerin schreef:Ja maar dat doe je juist wel vaak. Laten we Marietje maar even erbuiten laten, je zondigt alleen maar tegen God en Hij vergeeft altijd, je bekeert je, alles goed en vervolgens neem je jezelf alsnog kwalijk dat je zoveel jaar geleden dit en dat hebt gedaan, terwijl als een ander zegt dat hij datzelfde heeft gedaan, dan is het ineens helemaal te begrijpen en zeg je: Och joh, ga naar de Heer. Hij houdt van je en Hij vergeeft je.
Dan heb je jezelf nog niet vergeven denk ik en moet je niet met 2 maten meten. Voor een moordenaar is het geen probleem, maar wat ik heb gedaan, daar moet ik mezelf toch wel nog een hele tijd voor kwellen hoor en die aanklachten van de duivel geloven, terwijl God het allang vergeten is.
Veel te kort door de bocht. Je zondigt niet alleen tegen God, je doet de ander ook tekort. Vergeef ons onze schulden
gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.Als je iemand vermoordt kan je zeggen: Je bekeert je, je wordt vergeven dus neem je jezelf niks meer kwalijk.... en de familie laat je er maar buiten? Je vergeet dat het gat, het gemis, het verdriet nooit helemaal wordt weggenomen in dit leven.... omdat het volledige herstel daarna pas komt. En dat vergeet je, ook als je vergeven bent blijft de consequentie van wat je hebt gedaan nog wel lang zichtbaar... en juist als je oprecht berouw hebt is dat pijnlijk. Iemand die geen berouw heeft zal zich niet druk maken om de gevolgen van zijn handelen. Waar berouw is zal dat er juist wel zijn. Anders is je berouw niet oprecht.
naamloos schreef:Nou, ik vind het raar om te zeggen dat je jezelf hebt vergeven als je een ander iets hebt aangedaan.
Het slachtoffer vergeeft, niet de dader want die heeft vergeving nodig.
En als ie dat gekregen heeft hoeft ie ook niet met een schuldgevoel rond te lopen.
Het is meer dat je de ontvangen vergeving ook moet accepteren. Want je moet niet vergeten dat een zondaar niet alleen de ander beschadigt maar ook zichzelf. Je vergeving helemaal accepteren kan dan tijd nodig hebben.
Teus schreef:Er vanuit gaande dat Marietje en Jan beide Jezus in hun hart hebben.
Jan heeft het beleden bij God en bij Marietje. Zolang Marietje Jan niet kan vergeven wordt Jan telkens aan zijn wandaad herinnerd, door Marietje. In principe zou het voor Jan goed moeten zijn. Beide in afhankelijkheid van God levende heeft God het Jan vergeven en heeft Marietje het ook Jan vergeven, met behulp van God. Als Marietje Jan niet kan vergeven is Jan de dupe maar treft geen blaam. In Jezus Christus zou Marietje het Jan moeten kunnen vergeven. Als ze het niet kan ligt het aan haar en niet meer aan Jan. Zo kan Marietje Jans leven totaal verwoesten als ze Jan er telkens aan herinnerd. Samen in gebed, samen bij God brengen. Vragen of God wil helpen vechten tegen satan.
Uiteindelijk is dit waar. Ik snap Bambi dat dit heel gemakkelijk kan klinken want het is heel moeilijk, het heeft vaak veel tijd nodig. Maar uiteindelijk zou het wel zo moeten worden. Nee Bambi, dat is niet "zomaar weggepoetst worden". Dat gaat om wat Jezus leert: Anderen hun misstappen vergeven omdat God jouw je veel grotere misstappen ook vergeven heeft. Maar terecht geef je aan dat er een weg van verwerking nodig is. Het gaat niet over een nacht ijs.
