Jezelf vergeven

[schelpje3]

N.a.v. een vraag in de vragenrubriek hier is de hele vraag met het antwoord
wil ik het hebben over jezelf vergeven.
Er zijn al diverse topics over vergeven, maar niet speciaal één voor jezelf.
Ds. zegt nl: De Bijbel gaat niet speciaal in op het vergeven van jezelf.
Toch worstelen hier veel mensen mee.
Hoe doe je dat, jezelf vergeven en wat betekent dit in de praktijk van het geloofsleven?

[StillAwake]

N.a.v. een vraag in de vragenrubriek hier is de hele vraag met het antwoord
wil ik het hebben over jezelf vergeven.
Er zijn al diverse topics over vergeven, maar niet speciaal één voor jezelf.
Ds. zegt nl: De Bijbel gaat niet speciaal in op het vergeven van jezelf.
Toch worstelen hier veel mensen mee.
Hoe doe je dat, jezelf vergeven en wat betekent dit in de praktijk van het geloofsleven?

Hoe kun je van God verlangen dat hij jou vergeeft, terwijl je het zelf niet kunt?

[mona]

Hoe kun je van God verlangen dat hij jou vergeeft, terwijl je het zelf niet kunt?

Omdat God groter is dan ik. Als Hij je die zonde vergeeft, dan is er op dat moment zoveel rust en vertrouwen in Hem. Maar later komt het maar zo weer in je gedachten, wat je toen gedaan hebt, en dan voel je de pijn en het verdriet daarover weer opkomen. Maar in dat verdriet is de wetenschap dat je alles mocht belijden aan de Heere, en dat maakt het te dragen, en geeft rust. En in de loop van de tijd wordt het verdriet ook minder heftig.
Maar altijd blijft de gedachte eraan een pijnpunt. Maar dat geeft niet, dat kan je behoeden voor een nieuwe uitglijder.

Ik denk ook niet dat het zozeer gaat om het vergeven van jezelf, maar om het belijden van jezelf aan de Heere.

[Teus]

Helemaal met die dominee eens.
Worstelen hiermee is ongeloof.

[Boerin]

Hoe doe je dat, jezelf vergeven en wat betekent dit in de praktijk van het geloofsleven?

Niet met 2 maten meten denk ik, wel je naaste vergeven en niet veroordelen, maar jezelf wel. Ofwel: niet luisteren naar aanklachten, omdat de Heer dat ook niet doet. Je naaste liefhebben als jezelf.
Ik kreeg eens een Woord van de Heer via iemand: Ik ben niet gevoelig voor aanklachten en leugens die tegen Mijn geliefde ingebracht worden. Ik denk dat je pas jezelf kunt vergeven als je ziet dat God je vergeven heeft.

[Teus]

Spreuken 16:25 zegt: "Een mens denkt de juiste weg te gaan, terwijl hij eindigt bij de dood".

De energie die we nodig hebben om woede, haat e.d. op jezelf los te laten is uitputtend. Elk beetje energie dat we gebruiken voor negatief werk en het overpeinzen van onze spijtgevoelens berooft satan ons van de energie die we nodig hebben om de mens te worden die God wil dat we zijn.

Als we naar God kijken wordt Hij groter, als we naar onze zonden kijken worden deze groter. Daarom wil God dat we altijd opzien naar Hem.

[ben db bd]

Ik denk dat je pas jezelf kunt vergeven als je ziet dat God je vergeven heeft.

mij lijkt dat het dan ook pas toegestaan is.
Het zou wel erg gemakkelijk zijn als ik zelf zou mogen bepalen of iets mij toegerekend behoort te worden of niet. Ik sta immers niet boven de wet.

[Boerin]

mij lijkt dat het dan ook pas toegestaan is.
Het zou wel erg gemakkelijk zijn als ik zelf zou mogen bepalen of iets mij toegerekend behoort te worden of niet. Ik sta immers niet boven de wet.

Dat bepaalt Hij toch al in Zijn Woord?
1 Joh. 1:9
Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid.

[StillAwake]

[Omdat God groter is dan ik. Als Hij je die zonde vergeeft, dan is er op dat moment zoveel rust en vertrouwen in Hem. Maar later komt het maar zo weer in je gedachten, wat je toen gedaan hebt, en dan voel je de pijn en het verdriet daarover weer opkomen. Maar in dat verdriet is de wetenschap dat je alles mocht belijden aan de Heere, en dat maakt het te dragen, en geeft rust. En in de loop van de tijd wordt het verdriet ook minder heftig.
Maar altijd blijft de gedachte eraan een pijnpunt. Maar dat geeft niet, dat kan je behoeden voor een nieuwe uitglijder.

Ik denk ook niet dat het zozeer gaat om het vergeven van jezelf, maar om het belijden van jezelf aan de Heere.

Laat ik de vraag dan anders stellen: Hoe kun je van God verlangen dat Hij zaken vergeeft die je jezelf niet vergeven kunt?
Ik weet dat ij ook dan vergeeft, maar mijn vraag was anders bedoeld. Namelijk: Hoe kun JIJ van God verlangen dat Hij vergeeft, terwijl je het zelf niet kunt/doet.

[mona]

Hoe kun JIJ van God verlangen dat Hij vergeeft, terwijl je het zelf niet kunt/doet.

Ik kan niet helemaal peilen in welk verband je deze vraag stelt. Maar ik zie twee dingen in je vraag:
Hoe kan ik van God verlangen dat Hij vergeeft.....
Ik kan alleen iets van God verlangen als het iets is wat Hij zelf heeft beloofd. En dan komt het er op aan dat ik geloof dat God om Christus wil mijn zonden wil vergeven. Want dat heeft Hij beloofd, als ik mijn zonde aan Hem belijd, en die daarna laat.
Dan kom je denk ik ook uit bij het volgende gedeelte van je vraag:
....terwijl je het zelf niet kunt/doet.
Je zelf niet willen of kunnen vergeven, dat heeft toch te maken met ongeloof, en het niet vertrouwen op Gods belofte van vergeving in Christus. Ook kan die specifieke zonde gebruikt worden door de satan, om je in zijn macht te houden door je te laten denken: dit is onvergeeflijk wat ik gedaan heb. Dit is te groot om door God vergeven te worden, laat staan dat ik mezelf kan vergeven. Dat is niet zo, maar je kunt er erg door aangevallen worden. Als je daar niet tegen strijdt in het geloof, kan dit je erg in het donker houden.

Maar wat is nu jezelf vergeven precies? Mijns inziens is dat voor de wereld iets anders dan voor een kind van God.
Het is voor een kind van God denk ik niet mogelijk zichzelf te vergeven, zonder te vertrouwen dat God het hem vergeven heeft, als hij zijn zonden beleden heeft. In die rust en in dat vertrouwen mag hij weten dat Hij door God geliefd wordt. Die innerlijke rust is van de Heere. Dan mag je het achter je laten, en dat achterlaten is denk ik 'jezelf vergeven' (wat niet wil zeggen dat je het vergeet, denk bv aan Paulus). Maar net als wat de dominee zegt in zijn antwoord: in de bijbel komt die uitdrukking niet voor, dus hoe je het bijbels moet zien, weet ik ook niet zo goed.
Iemand die niet gelooft zal het zichzelf vergeven meer in eigenwaarde zoeken. Het boven de situatie gaan staan, of denken: ik heb er alles aan gedaan om het weer goed te krijgen, dit is wat ik kan, meer kan ik niet doen dus het is goed zo.
Dat is van een hele andere orde, en gaat buiten de Heere om.

Ik heb zo wat gedachtes op geschreven die bij mij naar boven kwamen. Ik hoop dat ik zo wat duidelijker ben geweest.

[StillAwake]

Ik kan niet helemaal peilen in welk verband je deze vraag stelt. Maar ik zie twee dingen in je vraag:
Hoe kan ik van God verlangen dat Hij vergeeft.....
Ik kan alleen iets van God verlangen als het iets is wat Hij zelf heeft beloofd. En dan komt het er op aan dat ik geloof dat God om Christus wil mijn zonden wil vergeven. Want dat heeft Hij beloofd, als ik mijn zonde aan Hem belijd, en die daarna laat.
Dan kom je denk ik ook uit bij het volgende gedeelte van je vraag:
....terwijl je het zelf niet kunt/doet.
Je zelf niet willen of kunnen vergeven, dat heeft toch te maken met ongeloof, en het niet vertrouwen op Gods belofte van vergeving in Christus. Ook kan die specifieke zonde gebruikt worden door de satan, om je in zijn macht te houden door je te laten denken: dit is onvergeeflijk wat ik gedaan heb. Dit is te groot om door God vergeven te worden, laat staan dat ik mezelf kan vergeven. Dat is niet zo, maar je kunt er erg door aangevallen worden. Als je daar niet tegen strijdt in het geloof, kan dit je erg in het donker houden.

Maar wat is nu jezelf vergeven precies? Mijns inziens is dat voor de wereld iets anders dan voor een kind van God.
Het is voor een kind van God denk ik niet mogelijk zichzelf te vergeven, zonder te vertrouwen dat God het hem vergeven heeft, als hij zijn zonden beleden heeft. In die rust en in dat vertrouwen mag hij weten dat Hij door God geliefd wordt. Die innerlijke rust is van de Heere. Dan mag je het achter je laten, en dat achterlaten is denk ik 'jezelf vergeven' (wat niet wil zeggen dat je het vergeet, denk bv aan Paulus). Maar net als wat de dominee zegt in zijn antwoord: in de bijbel komt die uitdrukking niet voor, dus hoe je het bijbels moet zien, weet ik ook niet zo goed.
Iemand die niet gelooft zal het zichzelf vergeven meer in eigenwaarde zoeken. Het boven de situatie gaan staan, of denken: ik heb er alles aan gedaan om het weer goed te krijgen, dit is wat ik kan, meer kan ik niet doen dus het is goed zo.
Dat is van een hele andere orde, en gaat buiten de Heere om.

Ik heb zo wat gedachtes op geschreven die bij mij naar boven kwamen. Ik hoop dat ik zo wat duidelijker ben geweest.

OK, ik snap wat je bedoelt.
Ik las het anders. Hoe kun je van God "eisen" dat Hij iets doet waar jijzelf geen energie en tijd insteekt.

[Teus]

@Mona, Geloof en vertrouwen gaan altijd samen, geloven is leven naar Gods beloftes.
Jezelf vergeven is nooit aan de orde bij God. Toen je de Ganade ontvangen hebt heeft God al je zonden vergeven, ook de komende, God wil er dan niet meer op terug zien. Als je je eigen zonden bewust zou gedenken doe je God te kort en neemt Hem dan niet serieus en heb je op dat moment geen vertrouwen dus ook geen geloof, ongeloof is de grootste zonde. Iemand die de Genade niet ontvangen heeft kan ook zich zelf niet vergeven. Alleen God kan zonden vergeven.

Als je naar je zonden kijkt worden deze steeds groter omdat je satan grond geeft en zich kan manifesteren. Als je naar God kijkt( Mozes zei tegen zijn volk “kijk op naar de dingen die van boven zijn, opdat ge een wijs hart bekome”) dan wordt God groter.
Het is echt zo hoor Gods kinderen kijken vaak te weinig omhoog.

Paulus had ook last van aantijgingen van Satan zoals ieder kind van God.
God geeft na Genade kracht om de in de autoriteit van Zijn Zoon satan te kunnen weerstaan.

[Marnix]

De worsteling lijkt me niet verkeerd. Als je veel slechte dingen hebt gedaan kan ik me goed voorstellen dat dat in je achterhoofd blijft meespelen. Denk inderdaad aan Paulus. Hij heeft de gemeente van Christus vervolgd, christenen laten ombrengen.... en blijft het daar moeilijk mee hebben. Tegelijk weet hij dat er vergeving is in Christus. Hij noemt zich de minste van Gods kinderen... maar weet zich wel kind van God.

We moeten hier niet te makkelijk over praten, zo van: Er is vergeving in Jezus Christus dus als je worstelt met het vergeven van jezelf is dat ongeloof, twijfel aan de vergeving die er in Hem is. Misschien is dat zo als je vroeger wel eens een dropje uit de droppot pikte, maar daar hebben we het hier niet over.

Ja, er is vergeving in Hem en dat Hij ons volkomen schoonwast van al onze zonden is helemaal waar. Maar dat is vaak een proces die je leven lang duurt, of die jarenlang duurt. Dat gaat niet van het ene op het andere moment. Daarom moeten we die worsteling niet laconiek afdoen als fout, maar mensen daarin ondersteunen en telkens wijzen op Gods grote liefde en genade. Als God steeds groter wordt in mensen wordt dat steeds duidelijker.

[learsi]

Uit persoonlijke ervaring weet ik dat mensen die depressief zijn of psychiatriese patient zijn het onvoorstelbaar(!) moelijk hebben met het ontvangen van vergeving van de Heere laat staan met het vergeven van zichzelf. Dit uit zich vaak in het zichzelf kwalijk blijven nemen van wat men zelf(!) misdreven heeft (hoe kon ik toch zo dom zijn om dat te doen). Vaak zoeken ze de oplossing in "beter hun best doen". Dat levert natuurlijk (zeker op langere termijn) weer meer moeilijkheden op. De oplossing wordt ook niet in eigen inspanning gevonden.
Voor deze mensen hoop en bidt ik dat ze mensen zullen ontmoeten die met hen een mijl of meer op wil trekken om hen zo tot zegen te kunnen zijn.

Dat we ons in het bijzonder over hen leren ontfermen!

hg.
Learsi

[Teus]

Marnix
Laten we voorop stellen dat een benadering van mensen niet te vergelijken is met dergelijke discussies op dit forum.

8 Wanneer wij met Christus zijn gestorven, geloven we dat we ook met hem zullen leven, 9 omdat we weten dat hij, die uit de dood is opgewekt, niet meer sterft. De dood heeft geen macht meer over hem. 10 Hij is gestorven om een einde te maken aan de zonde, voor eens en altijd; en nu hij leeft, leeft hij voor God. 11 Zo moet u ook uzelf zien: dood voor de zonde, maar in Christus Jezus levend voor God. 12 Laat de zonde dus niet heersen over uw sterfelijke bestaan, geef niet toe aan uw begeerten. 13 Stel uzelf niet langer in dienst van de zonde als een werktuig voor het onrecht, maar stel uzelf in dienst van God. Denk aan uzelf als levenden die uit de dood zijn opgewekt en stel uzelf in dienst van God als een werktuig voor de gerechtigheid. 14 De zonde mag niet langer over u heersen, want u staat niet onder de wet, maar leeft onder de genade.

Stel, ik loop samen met jou ergens en ik sta door een of andere reden op je tenen en het doet je goed zeer. Ik vind het vervelend natuurlijk en bied mijn excuses aan. Jij zegt, ja doet wel pijn maar zal wel weer over gaan maar het is goed joh. De volgende dag kom ik bij je en zeg dom he van gisteren toen ik op je tenen stond. Jij zegt, ach ja maar daar hebben we het al niet meer over. De volgende dag kom ik weer en begin er over, jij zegt, ik wil het er niet meer over hebben. Maar toch, ik kom de volgende dag weer, jij zegt, nu word ik het wel zat, ik zei toch dat ik het er niet meer over wilde hebben? Wellicht ga je me de volgende keer met stemverheffing toespreken. Hier is het duidelijk dat ik je niet vertrouw dat je het me vergeven heb of ik wil aandacht trekken, vind mezelf zielig.
Zo doen we ook bij God, erop terug komen waar God het niet meer over wilt hebben.


Het is geen feit dat als een Bijbels persoon iets meemaakt dat wij dat ook moeten doen of moeten beleven. Het is niet zo dat deze mensen zonder zonden waren. We kijken veel wat discipelen en apostelen doen, ik denk dat we moeten kijken wat God van ons wilt.


Als je zonden vergeven zijn dan ben je in Christus, Christus is dan in ons. Dan heeft Hij in mensen een welbehagen, ongelooflijk maar God ziet een begenadigde als Heilig in Jezus Christus. Het kan ook eigenlijk niet anders want je zonden zijn vergeven. God ziet er niet meer op terug, dat heeft Hij ook beloofd en Hij is te Heilig om zonden aan te kunnen zien.
Gods verlangen is dat we op Jezus lijken, Hij was zonder zonden.

Als je God vraagt om kracht door de Heilige Geest om dit te verstaan, dan krijg je een heel
ander leven.

Proces zeg je? Corrie ten Boom schreef eens: Als je de genade ontvangen hebt dan gooit God al je zonden in het meer van vergetelheid en zet Hij er een bordje bij”Verboden te vissen”.

Het is dus niet goed dat je er zelf op terug kijkt, zeker, je wordt er mee geconfronteerd, zo noem ik het maar, maar God wil dan niet dat we er mee blijven lopen maar direct bij Hem komen. God gebruikt het om ons dichter bij Hem te krijgen. Wel vaker gehad hoor dat ik het zo benauwd kreeg alsof mijn strot dicht geknepen werd. Dan helpt de wapenrusting niet en ook niet in de autoriteit van Jezus te gaan staan, nee je gaat het niet redden, dan heb je God direct nodig. Hij wil je dan weer bij Zich hebben, dan wil Hij het je weer vergeven en zegt Hij weer Ik heb het je toch beloofd, vertrouw nou eens meer op Mij. En dan gaat Hij het met je maken, dan heb je het weer beter als voorheen, dat is groeien in geloof.

Heb je wel eens gehad Marnix, dat je voelt dat er iemand naar je kijkt, dat ken je wel he? Ook wel eens dat God naar je kijkt? Dat geeft een ander gevoel hoor, dan ervaar je Zijn zorg, liefde en Zijn nabijheid, en wil je spontaan tot Hem gaan. Niet om te bidden of te danken, nee om te vertellen wat je ervaart en het Hem te vertellen hoe blij je er van wordt. Of als je uit een koele ruimte naar buiten gaat waar het warm is en de warmte over je heen valt? Dat je zo Gods zorg als een deken over je heen voelt en zijn nabijheid, liefde en trouw ervaart? Dat als je omhoog kijkt direct huilt van vreugde? Dit is bij mij weg als ik over mijn zonden zit te miepen, God kan geen goede relatie met iemand hebben die God niet vertrouwd op Zijn belofte.

Lieve mensen waar zijn die relaties met God toch? Ik heb destijds een topic gemaakt over een leven met God, wilde samen God groot maken maar was niet naar verwachting.
Wat verwachten we van God? Een nabij leven waarin Hem danken voor Zijn Liefde, genade en de gave van Zijn Zoon? Zijn aanwezigheid, trouw en de wetenschap dat we altijd bij Hem mogen komen? Dat we het uit mogen schreeuwen “ik weet dat mijn Verlosser leeft”? Of ……..vele malen dezelfde zonde laten vergeven?
Waar denk je dat God meer een welbehagen in heeft?

Geloof je echt Marnix dat God het wilt en ingeeft dat je zo met je zonde omgaat?