“……. en de zee was niet meer.”
boven ons bed hangt een opblaaswereldbol. Op z’n kop, want aan Antarctica is weinig te zien, vind ik. Omdat we allebei geveld zijn door een virus, heb ik meer tijd om naar die grote wereld te kijken en valt mij de onevenredig grote waterpartij op.
‘als jij nou een wereld zou scheppen, zou jij dan ook zo overmatig veel zeeën ten opzichte van het land kiezen?’, vraag ik aan mijn vrouw. Nee dat zou ze niet doen, zegt ze.
Omdat ik nog nooit (en ik ben best al oud, weten jullie) één klein foutje in Gods ganse schepping heb kunnen ontwaren, wel allerlei grapjes, lees ik aan die immense watervlakte de zondvloed af. Het is een op de wereldbol zichtbare herinnering aan een grote straf welke ooit over de mensheid is gekomen, vanwege de zonden. Een straf welke we nog maar het liefst ‘wetenschappelijk’ willen ontkennen ook.
Al dat water heeft voordien enerzijds in de aardkorst opgenomen gezeten, en anderzijds als een hele dikke beschermende dampdeken hoog in de lucht een paradijselijk klimaat op aarde veroorzaakt. Het brak de nu vaak zo verzengende zonnestralen, verspreidde die heel breed over het aardrijk, zodat een heerlijk gelijkmatig klimaat ontstond.
Ja, zó kennen wij onze grote Schepper van hemel en aarde, Welke wij zelfs als Vader mogen aanspreken in de Heere Jezus Christus. Hij bedoelt in Zijn oneindige majesteit geen dingen te scheppen welke wij beter zouden kunnen ontwerpen, toch?
Wat mij dan zo opvalt waar Gods onfeilbaar Woord ons de nieuwe aarde in het verschiet voorstelt, dat is dat het allereerste wat er dan wordt gezegd is: “….. en de zee was niet meer.” Heerlijk hè?
(dat paradijselijke klimaat wel weer, veronderstel ik)
Of die nieuwe aarde even groot is als de onze nu, weet ik niet. Wat ik wel weet, dat is dat er in gelijk geval 3x zoveel mensen op aarde zullen kunnen leven als nu. Heeft u wel eens een dominee deze mogelijk zeer troostvolle conclusie voor de immens vele onbereikten voor het heerlijk Evangelie horen trekken?
Het gaat hier namelijk wel over mensen ná het grote eindoordeel over de mensen voor Gods grote witte troon, zoals ons in Openb.20 getekend wordt.
(en ú verhaspelt de chronologie in Gods onfeilbaar Woord toch ook niet? )
En dat zijn dan volgens mijn Bijbeltje nog niet eens de christenen, want die (wij hopelijk) hebben immers een hemelse bestemming? (en die waren reeds >1000 jaar in heerlijkheid)
Is onze relatie met de aarde dan voorgoed verbroken? Dat lijkt mij niet, waar het nieuwe heilige Jeruzalem vanuit de hemel naar de nieuw aarde neder zal dalen. En waar de koningen van de volken welke zalig worden, hun heerlijkheid en eer in haar zullen brengen.
Nou, dan zullen wij met ons verheerlijkte opstandingslichaam toch ook nog wel op aarde kunnen verschijnen, waar dat nuttig is?
En ach ja, dan kom ik toch nog even op die ‘vertaling’ in mijn gereformeerde kanttekeningen, waar staat dat we bij de zee in het eerste vers van Openb.21 steeds behoren te denken aan de duistere chaosmachten, welke Gods werk bedreigen.
Uiteraard ontken ik het bestaan van die duivelse machten niet, doch als ik u niet ontrief, wilde ik van deze ‘vrijmoedige’ theologische ‘vertaling’ hier maar vér afstand blijven nemen…
