Door een ludiek bedoelde (denk ik?) opmerking in het topic over homoseksualiteit werd hierover het een en ander gezegd. Daar het nogal of-topic was kon die discussie door niet echt voorgezet worden, dus daarom zou ik daar hier graag nog wat verder over praten.
Om eerlijk te zijn vond ik het bijna schokkend hoe hier door sommigen over gepraat werd. We moesten maar vooral niet te zwaar doen, we leven toch onder de genade, Jezus heeft toch de straf gedragen, iedereen zondigt toch etc. Mijns inziens spreken we dan niet alleen te licht over onze zonde, maar ook over het offer van de Heere Jezus. Hoe spreekt de Bijbel tot nieuwtestamentische gelovigen over hun zonde?
Dan denk ik bijvoorbeeld aan deze passage uit de Hebreeëbrief:
"Want indien wij opzettelijk zondigen, nadat wij tot erkentenis der waarheid gekomen zijn, blijft er geen offer voor de zonden meer over, maar een vreselijk uitzicht op het oordeel en de felheid van een vuur, dat de wederspannigen zal verteren. Indien iemand de wet van Mozes terzijde heeft gesteld, wordt hij zonder mededogen gedood op het getuigenis van twee of drie personen. Hoeveel zwaarder straf, meent gij, zal híj verdienen, die de Zoon van God met voeten heeft getreden, het bloed des verbonds, waardoor hij geheiligd was, onrein geacht en de Geest der genade gesmaad heeft? Want wij weten, wie gezegd heeft: Mij komt de wraak toe, Ik zal het vergelden! En wederom: De Here zal zijn volk oordelen. Vreselijk is het, te vallen in de handen van de levende God!"
Beseffen we wel wat Jezus voor de zonde van de gelovigen heeft doorgemaakt als wij er zo licht over spreken? 1a2b3c zei dit volgens mij juist over de opmerking dat iemand het de zonde wel waard vind (ludiek bedoelt hoop ik, al is het bijzonder ongepast): "Dat is de zonde wel waard, tjonge! Dus jij vind -achteraf na alles wat je weet- dat voor jouw egoïstische vleselijke lust Jezus wel even Zijn hele lijdensweg kon maken?" Als we zondigen, beseffen we dan wel wat voor lijden dit voor de Heere Jezus heeft betekend? Als we daar bij stilstaan, zijn nuancerende opmerkingen in de trant van 'iedereen zondigt toch wel eens' of 'ach, Jezus is toch voor mijn zonde gestorven, dus nu hoef ik me mooi niet meer druk te maken over het oordeel!' dan wel gepast? Als we echt zo'n sterk besef hebben van Zijn genade voor onze zonden, zouden we ons dan niet voor God verootmoedigen, onze zonde belijden en Hem van harte danken voor Zijn genade, in plaats van onze zonde te nuanceren?
Verder proef ik in die nuancerende opmerkingen dat het probleem vooral zou zijn dat we geoordeeld worden als we zondigen, maar nu God genadig is en Zijn Zoon gezonden heeft om het oordeel te dragen, hoeven we ons er dus niet zo druk meer om te maken. Deze gedachte is echt absurd en vreselijk egoïstisch. Zo van, als ik er geen last van heb, dan maakt het niet uit. Alsof het grootste probleem niet is dat God er last van heeft! Dat zou ons tot ootmoed en berouw moeten stemmen en dankbaarheid voor Zijn genade. God heeft ons toch geen genade gegeven om in onze zonde te blijven leven? God heeft ons genade gegeven, om als Zijn kinderen met Hem te wandelen, daartoe worden we geroepen in het Evangelie. We sluiten onszelf buiten van de belofte van het Evangelie en we verachten het bloed van de Heere Jezus door Hem ongehoorzaam te blijven, dus als we zondigen. Dat zou toch tot verdriet en berouw over onze zonde moeten stemmen?
Gewoon even een vergelijking: denk eens aan iemand van wie je heel veel houdt, laten we zeggen je echtgenot(e). Bedenk je eens hoe het zou zijn als je die persoon vreselijk zou kwetsen en die persoon bedriegen, bijvoorbeeld, je pleegt overspel. Stel je voor dat je partner ondanks alles na veel strijd bereid is je te vergeven, zeg je dan ook lichtahartig "nou mooi zo, dan zijn we ook weer van dat probleem af!" en doe je dan verder alsof er niets gebeurt is? Ik mag toch hopen van niet, maar zo behandel je God als je zo licht met over je zonde denkt en spreekt!
