Ik zag een tijd geleden een docu over een directeur die de leiding gaf in een "gewoon" verzorgingshuis en hij zag daar heel veel geld weglekken aan allerlei zaken die anders konden.
Hij heeft dus een kleinschalig zorgcomplex laten bouwen, met kleine huiskamers, max 6 bewoners, en de besparing zat in het personeel. Hij had er veel minder nodig nl.
De bewoners schilden zelf hun aardappeltjes, dopten de boontjes, er was er eentje die het vlees braadde, degene die nog goed ter baan waren, stoften de meubeltjes, één man kon zelfs stofzuigen. Zo hadden ze allemaal een taak en gelukkig dat ze er waren! Ze mochten allemaal een eigen meubelstuk meenemen, dus het stond er gezellig vol met meubels uit de jaren 50 en 60. Er was een grote binnentuin, die ze ook zelf bijhielden. Je zou er je oude moedertje zo naar toe brengen.
ZO zou het moeten, dacht ik.
Ook de directeur van het Humanitas complex had het begrepen, de bewoners mochten hun hondje, kanarie of poes meenemen en "naar het eindje brengen". In de praktijk gaf dat geen moeilijkheden, eerder voordelen. Want de bewoners waren gelukkiger en positiever.
Het bezuinigen gaat vaak van de verkeerde kant. Als je in je huishouden ziet dat er een tekort gaan dreigen, waar begin je dan met snijden?
Je gaat toch je jongste kind er niet uitgooien, omdat die zoveel p ampertjes nodig heeft?
Heel veel ouderen zijn nog best kras en bijdehand. Die kunnen echt nog veel dingen zelf en willen die verzorging niet in.
Pakweg 20 jaar geleden kon je er gewoon heen als je 60 of 70 was, nu moet je hoogbejaard zijn en echt een lichamelijk of neurologisch probleem hebben.
Mijn oom van 95 is vorig jaar nog afgewezen, omdat hij zei dat hij zijn eigen boodschapjes nog deed en zelf zijn potje kookte. (vraag niet hoe, maar hij krijgt het voor elkaar) Nu lukt dat met hulp van lieve zusters van B uurtzorg, op zich best goed.
Ik heb ook nog een tante van 97(!) die op zichzelf woont, wel in een aanleunwoning, maar ze heeft alleen hulp bij douchen, omdat ze bang is om te vallen en haar zoon en schoondochter doen de boodschappen.
Dat het inmiddels allang niet meer normaal is dat je bij je ouders om de hoek woont, maar 200 km verder laten we maar even buiten beschouwing.
