Dochter van 5 steeds boos

[BigSmile]

Onze dochter van 5 was altijd een heel lief, introvert kind. Ze huppelde door het leven, genoot van de zon, de bloemen en de vogels. Ze zong het liefst de hele dag. De Heere Jezus nam een grote plaats in haar leventje in. Ze was (en is) een erg gevoelig kind wat soms dingen in de gaten had die wij als ouders zelf pas veel later in de gaten hadden. Ze is een denker en praatte meestal niet de oren van je hoofd.
Nu gaat het niet meer zo goed met haar. Ze is steeds boos of loopt te mokken. Om hele kleine dingen. Ik kan bijvoorbeeld niet zeggen dat ze iets niet mag, dan is het boos en huilen. Ook van haar jongere broertje waar ze altijd mee samenspeelde, verdraagt ze niet zoveel meer. Als ze nu mee moet naar de kerk is dat opeens ook ruzie. Ik wordt er inmiddels verdrietig van. Ik heb al vaak met haar gesprekjes hier over gehad, maar ze geeft zelf aan dat ze gewoon niet weet waarom ze steeds boos is. Ze is misschien nog te jong om haar gevoelens onder woorden te kunnen brengen??
Nu is het zo dat mijn man nog een dochter heeft uit een vorige relatie. Dit meisje is een paar jaar ouder dan onze dochter. Dit meisje heeft een erg moeilijk karakter waarbij ze veel hulp en begeleiding krijgt. Uiteraard heb je als ouders er begrip voor dat een kind een moeilijk karakter heeft. Bij dit meisje vooral op sociaal emotioneel vlak (hetzelfde als mijn man toen hij kind was). Maar door haar moeilijkheden loopt het bij ons in het gezin steeds erg moeizaam als zij er is.
Onze dochter moet steeds als haar halfzus bij ons komt haar plek als oudste afstaan. Door de gedragsmoeilijkheden van de dochter van mijn man gaat dat gepaard met veel huilen en ruzie van beide kanten. De dochter van mijn man walst vaak over onze dochter heen en mijn dochter weet soms denk ik niet wat ze er mee aan moet.
Ik denk soms dat het gedrag van mijn dochter met deze situatie te maken heeft. Dat ze ergens ook misschien een loyaliteitsconflict heeft. Aan de ene kant is het haar halfzus en geeft ze ook wel om haar, aan de andere kant is het voor haar moeilijk als ze komt en gaat. Ook merkt ze het verschil denk ik in ons gezin als het andere meisje er niet is. Echter, ik zie dat mijn dochter ongelukkig is en dat doet me verdriet. Ik kan de situatie niet veranderen. Zou het kunnen dat mijn dochter inderdaad lijd onder de situatie of zouden er andere dingen aan de hand kunnen zijn?

[meisje1986]

Wat vervelend als je dochter zo'n gedragsverandering doormaakt!
Als ik je verhaal zo lees, vind ik het niet ondenkbaar dat ze last heeft van het gedrag van haar halfzus. Vooral omdat je zegt dat ze veel begeleiding nodig heeft, die zal ze dus logischerwijs ook krijgen wanneer ze bij jullie is? En dan heeft ze ook nog eens het gevoel dat ze haar plek als oudste af moet staan wanneer haar halfzus er is.
Wanneer haar halfzus er is, krijgen de andere twee kinderen dan net zoveel aandacht als normaal, net zoveel aandacht als het andere kind? Het kan natuurlijk zijn dat ze op deze manier meer aandacht probeert te krijgen. Een kind waarmee het in de basis goed gaat en dus niet veel extra begeleiding of aandacht nodig heeft, kan wel jaloers zijn op de hoeveelheid aandacht die een ander binnen het gezin krijgt, hetzelfde gedrag gaan vertonen en zo dus net zoveel aandacht opeisen.

Ik ben erg benieuwd hoe de juf of meester op school het ervaart, ziet hij/zij ook verandering in de gesteldheid van je dochter en hoe gaat deze ermee om? School blijkt uit ervaring nogal eens een plek te zijn voor kleuters waar zij spelenderwijs meer loslaten dat ze doorhebben, en een oplettende juf kan hier heel veel uit opmaken.

Ik hoop voor je dat er niets ernstigs aan de hand is met haar!

[Jess]

Het kan ook zijn dat ze op school op haar tenen moet lopen en dat thuis afreageert. Mede dan nog een halfzus met flinke gebruiksaanwijzing is heel begrijpelijk dat het een moeilijke situatie is voor je dochter.

[Haai]

Of misschien krijgt ze op school juist niet de uitdaging waar ze behoefte aan heeft? Het lijkt me in ieder geval verstandig eens op school te gaan praten, wat zien zij en waarmee kunnen zij jouw dochter helpen?

[BigSmile]

@ Jess: mijn dochtertje kon eigenlijk een klas overslaan (van groep 1 naar groep 3). Maar wij vonden haar daar toch nog wel wat jong voor. Groep 2 nu doet ze prima volgens de juf.

@ meisje1986: mijn dochter is zoals gezegd introvert. Ze heeft een jonger broertje die juist extravert is. Hij krijgt vaak veel aandacht omdat hij duidelijk aanwezig is. De jongste is net 1 en krijgt de aandacht omdat hij nog veel zorg nodig heeft. En de dochter van mijn man is ook extravert. Daarnaast is zij o.a. erg streberig (moet overal de mooiste, knapste, snelste, beste etc in zijn). De dochter van mijn man kijkt eigenlijk ook neer op ons gezin. Ze vind het bij ons niet leuk. Wij hebben minder geld te besteden, gaan niet op vakantie, gaan niet iedere zaterdag op stap omdat wij en onze kinderen graag in en rond huis rommelen etc. Dit zegt ze dan ook luid en duidelijk, wat mijn dochter niet leuk vind. Want zij vind het bij ons wel fijn.
Mijn dochter heeft eigenlijk haar karakter niet mee op de plek die zij inneemt in ons gezin. En daardoor sneeuwt ze nogal eens onder.
We geven haar echt wel aandacht. Bevestigen haar veel met knuffels etc. Maar wat we ook doen, het lijkt de situatie er voor haar niet mee te verbeteren.

[Haai]

@Bigsmile: zou het je dochter misschien helpen als je juist op de momenten dat de dochter van je man er is 1 op 1 moeder/dochtertijd te nemen? Gewoon een uurtje doen wat jullie samen leuk vinden. Zodat ze juist dan ervaart dat ze gezien en gewaardeerd wordt.

En om nog even op die school terug te komen: hier op school werd ik ervoor gewaarschuwd dat als kinderen op school niet genoeg uitdaging hebben, dit lang niet altijd op school te merken is maar zich juist thuis uit door bijv. slecht slapen of negatief gedrag.

[paprikameisje2]

idd.. neem dat punt van haai serieus.. ze kan lijken op school goed op haar plek te zitten, maar er is wel iets!! anders krijg je neit zomaar een enorme gedragsverandering.

Ik praat op dit moment uit ervaring. Helaas...

[gempa]

in de eerste plaats sterkte, en idd wat de rest zegt , mijn dochter gaf op school ook geen problemen, maar uitte zich thuis wel in drift en ongelukkig enz. nu bleek na onderzoek dat ze op school leed onder het feit dat ze wel slimis in haar hoofd, maar door concentratiestoornis het er niet uitkwam, daardoor werd ze zeeer ongelukkig maar ze uitte dit alleen thuis.
het is heel normaal dat een kind zich uit op de plek waar hij zich veilig voelt en niet op school

[paprikameisje2]

is de oudere zus later bij het gezin gekomen? of hoe moet ik dat trouwens zien. Als dat zo is, dat jullie op een later moment een samengesteld gezin zijn geworden, dan kan ik de onrust ook zeker begrijpen. dan is het van beide kanten zoeken naar de juiste frequentie naar elkaar toe.

[BigSmile]

Nee hoor, de dochter van mijn man is een paar jaar ouder dan mijn dochter. Zij is een paar jaar later geboren. Mijn dochter weet dus niet beter een samengesteld gezin te zijn. Maar dat betekent niet dat het niet de nodige moeite oplevert. En na vele ervaringen weten we inmiddels dat het niet aan ons gezin ligt maar aan de dochter van mijn man zelf. Niet in ieder samengesteld gezin gaat het op deze manier. Het heeft in ons geval te maken met het karakter van de dochter van mijn man en het karakter van mijn dochter. De dochter van mijn man heeft een zelfbeeld wat niet strookt met de werkelijkheid: ze is er echt van overtuigd dat ze in ongeveer alles beter en knapper is dan anderen, eist graag alle aandacht voor zichzelf op. Dit is denk ik ook een beetje gebeurd na de scheiding van haar ouders: beide ouders hebben bij wijze van spreken iedere potloodstreep die ze zette de hemel in geprezen. Maar ik zie dit karakter ook terug in de familie, dus het is ook deels genetisch bepaald. Daarnaast is ze erg negatief, alles wordt naar beneden gehaald, er is niets goed vergeleken bij haar moeder. Het is altijd de wereld tegen haar zeg maar. Ze kan zich ook niet in anderen verplaatsen, haar sociale ontwikkeling is ook niet optimaal. Op school zien ze dat inmiddels ook en daar krijgt ze gelukkig begeleiding bij. Mijn eigen dochter is compleet tegenovergesteld. Die is introvert, houdt niet van alle aandacht op zichzelf gericht, staat op een heel andere manier in het leven, is sociaal en graag gezien in de klas, vraagt weinig bevestiging en draagt andermans lasten met zich mee. Door de manier waarop mijn stiefdochter zich in ons huis gedraagt voelt zij zich denk ik niet prettig. Ten eerste moet zij haar plek als oudste inleveren (de plek van oudste is nu eenmaal een speciale 'rang' ik heb begrepen dat het voor een kind ingrijpend is om daarover in onzekerheid te leven). Ten tweede vind zij het denk ik moeilijk dat haar stiefzus zich steeds zo negatief over haar thuis uitlaat. Dit is haar thuis, haar ouders, waar zij zich fijn bij voelt en van wie zij houdt. Ze krijgt nu steeds het gevoel (en dat gaat het vaak over mij) dat ze vervelende ouders heeft. Ten derde, mijn stiefdochter groeit op in een niet christelijk gezin. Zij vertelt hier vaak dat mama niet gelooft, en wat ze allemaal in het weekend en op zondag doet. Mijn dochter trekt zich dat erg aan. Die kan niet begrijpen dat iemand niet in God gelooft. En snapt gewoon niet hoe dit nu allemaal zo is gekomen.
Natuurlijk begrijp ik dat mensen nu denken: ach, maar je stiefdochter heeft het dan ook wel erg moeilijk. Opgroeien in twee verschillende gezinnen. En geloof me, dat is ook zo. Daar is iedereen zich van bewust. Daar wordt zoveel mogelijk rekening mee gehouden. Ze staat wat dat betreft volop in de belangstelling thuis, in de familie, op school, sociale vaardigheids training etc.
Maar ondertussen gaat het met onze dochter niet goed. En daar is eigenlijk weinig begrip voor. Mensen doen daar erg luchtig over. Dat begrijp ik dan weer niet. Ik wil voor iedereen het beste: zowel voor de dochter van mijn man, als mijn eigen dochter. Dat is toch niet zo raar?
Inmiddels is er op school gepraat. Op school ging het prima. Ze was gezellig, vrolijk en behulpzaam. Geen boze buien of wat dan ook. Ze krijgt vanaf deze week extra uitdaging in de vorm van extra leerstof. Ze gaan het nu ook wel in de gaten houden. Ook is afgesproken met de juf dat ze gewoon haar eigen onbetwiste plek op school nodig heeft (als oudste). Dat betekent dat haar halfzus (voorlopig) niet in de klas komt, zich niet steeds met haar bemoeit op het plein etc. Verder dan dat wisten we ook niet wat we kunnen doen.
Ook de juf dacht dat de wisselende posities, de spanning rond alles wat haar halfzus met zich meebrengt zeker invloed heeft op haar.
Laatst heeft ze met mijn hulp de situatie uitgetekend. Een cirkel met papa, mama, haarzelf (met blij gezicht) en twee broertjes erin. Toen ik vroeg waar ze haar halfzus zou tekenen, tekende ze een poppetje buiten de cirkel. Het poppetje keek verdrietig. Ze vertelde dat zij buiten de cirkel kwam te staan als haar halfzus kwam, die ging dan op haar plekje staan. Halfzus keek blij en zij verdrietig. Dat vind ik toch wel erg. En daarom denk ik toch dat die boosheid etc voor een groot deel hier mee te maken heeft. Of denken jullie van niet?

[ajl]

Wow, wat een moeilijkheden BS! Ik kan mij voorstellen dat je voor je dochter opkomt en ook dat zij dit moeilijk vindt. Is het een idee om haar in dit proces te helpen. Ze is nu natuurlijk op een leeftijd gekomen dat dit allemaal voor haar wat duidelijker wordt en een plekje krijgt. Misschien een gesprek met een ontwikkelingspsycholoog ( eerst als ouders/moeder zijnde) om wat tips te krijgen om hiermee om te gaan.

[beantsje]

Allereerst mijn complimenten voor de manier waarop je met je dochter communiceert, dat met die tekening bijvoorbeeld.

Ik ga gewoon maar even een schot voor de boeg geven, sorry als ik het helemaal mis heb, maar je weet maar nooit.
Misschien is het wel zo, dat jouw dochter altijd gemakkelijk overal doorheen rolt. Was heel gelukkig en vraagt weinig aandacht.
Maar dan merkt ze, dat als haar halfzus er is, dat de sfeer verandert. Dat zal ongetwijfeld zijn weerslag ook op haar hebben.
Maar in dat geval gaat alle aandacht naar halfzus, want die vraagt gewoonweg alle aandacht. Die komt in de cirkel te staan, en je dochter staat met alle goede gedrag een beetje buitenspel.
Misschien is het zo, dat je dochter nu onbewust denkt, dat je met 'moeilijk' gedrag gewoonweg meer aandacht krijgt? En op deze manier aangeeft dat zij óók aandacht nodig heeft?

Nogmaals, als ik het mis heb, excuses. Maar je ziet vaker in gezinnen met een kind met problemen, ziekte of handicap, dat het 'gemakkelijke' kind er weleens een beetje bij in schiet. En dan kan dit de reactie zijn.

Mocht het wèl zo zijn, dan is het natuurlijk vrij gemakkelijk op te lossen; geef je eigen dochter positieve exclusieve aandacht dus in een vorm zonder haar halfzusje daar in te betrekken, ook en juist als haar halfzusje er is. (ik ga ervan uit dat halfzusje die momenten van exclusieve aandacht ook wel krijgt) En dat moet vader ook doen! Dat kan door even samen een boodschapje te doen, of even met zn tweeen een poppenjurkje naaien, extra verhaaltje voor het slapen gaan enz.

[BigSmile]

@ Beantsje: je zit inderdaad in de goede richting

We hebben de laatste tijd veel gesprekjes met haar geprobeerd te hebben. En inderdaad gezocht naar een manier waarop onze dochter zich kan uiten. Feit is dat ze nog erg jong is om haar gevoelens onder woorden te kunnen brengen. Ze is ook erg loyaal en geeft eerder zichzelf de schuld dan een ander, ook al heeft de ander wel degelijk schuld.

Wat we nu weten is dat ze heel bang is dat ik wegga. Als ze 's avonds op bed ligt en ze hoort een deur dicht gaan denkt ze dat ik weg ga en niet meer terugkom. Ergens heeft ze mentaal een soort groeisprong gemaakt en is ze zich nu opeens bewust van het feit dat een huwelijk niet persé voor altijd is. Ze heeft haar halfzus als voorbeeld tenslotte. Ze maakt zich dus ook zorgen dat haar dat ook overkomt.
Op school gaat het echt goed. Ze krijgt nu wel extra opdrachten om de uitdaging voor haar er in te houden, dat heeft ze ook echt nodig. Wel blijft de afspraak dat haar halfzus haar zoveel mogelijk met rust laat.
En ja, de sfeer verandert inderdaad als haar halfzus er is. Mijn man en ik hebben hier open over gesproken. Wij hebben samen altijd ergens gedacht dat het feit dat de dochter van mijn man niet graag bij ons is, ook daadwerkelijk aan ons ligt. En dat bepaalt ergens toch ook je houding. Maar wij horen zo vaak terug dat we samen zulke leuke kinderen hebben en onze kinderen hebben het fijn thuis. Zijn blij en gelukkig met simpele dingen in het leven. Voelen zich heerlijk als ze de hele zaterdag kunnen rommelen rond huis. Ik heb ook tegen mijn man gezegd dat we best voor onszelf op mogen komen in dat opzicht. Dat we gewoon mogen zeggen: wij zijn een fijn gezin en het is goed bij ons. Zijn dochter maakt zelf de keus om ons op deze manier te bekijken. Dat heeft niets te maken met de scheiding, maar met haar karakter. Zij kijkt op ons neer omdat wij in haar ogen een 'mindere' levensstijl hebben dan die zij heeft bij haar moeder. Wij doen onze kinderen tekort door in dat opzicht niet voor onszelf en ook hen op te komen. Voor mijn man is dat lastiger want die heeft dan weer het gevoel dat hij zijn dochter afwijst. Alle begrip daarvoor. Maar ik denk dat hoe ouder ze wordt hoe erger dit wordt.
En ja, zo gebeurt het dus dat mijn dochter met negatief gedrag aandacht vraagt. Ze is er zichzelf niet van bewust (nog). Ze zegt alleen steeds dat ze zich boos voelt. Aangezien ik de enige ouder ben die geen loyaliteitsconflict heeft tussen het ene of het andere kind, kan ik haar daarin het makkelijkst bevestigen. Ik ga er zeker mee aan de slag, samen ook met haar.

[Het_Bureau]

In de woorden van BigSmile merk ik erg weinig liefde op voor haar stiefdochter. Naar mijn gevoel gaan de belangen van eigen kinderen boven die van de stiefdochter. Het klinkt alsof je stiefdochter een indringer is in een gelukkig gezin. Dit kan nooit een goede basis vormen. Vervolgens kan je je in allerlei bochten wringen om je eigen dochter tegen je stiefdochter te beschermen, maar ik meen dat dit de sfeer nooit ten goede zal komen.

Natuurlijk begrijp ik dat je moeite hebt met het gedrag van je stiefdochter. Maar ik denk dat de prioriteit in de relatie tussen jullie beiden gelegd moet worden. Als het gedrag van je dochter inderdaad op de stiefdochter af te wentelen is, zal dit ook je eigen dochter ten goede komen.

[BigSmile]

Het bureau: jammer dat je zo'n reactie post. Precies wat ik al aangaf in mijn postings. Voor mijn stiefdochter heeft iedereen begrip. Voor mijn eigen dochter niet.
Ik geef om mijn stiefdochter op mijn eigen manier. Ik zeg altijd: ik hou van allebei, maar het is anders. Niet minder, maar anders. Van je stiefdochter hou je anders als van je eigen kind.
Iemand legde het eens zo uit: als je een bijvoorbeeld een kind van een familielid (neefje/nichtje) in huis neemt om voor te zorgen, en na verloop van tijd blijkt steeds dat ondanks alle inzet, moeite en liefde, dat neefje lelijk blijft doen over alles wat jouw gezin aangaat dan wordt het steeds moeilijker om positief te blijven denken. Als je dan ook nog eens merkt dat je eigen kind geen raad weet met de situatie en daar verdrietig over is met alle gevolgen, dan kom je uiteindelijk in een emotionele spagaat. Door het negatieve gedrag van het neefje gaat iedereen op zijn tenen lopen in hun eigen huis om het dat andere kind maar naar de zin te maken. Maar dat gaat ten koste van heel veel andere dingen. En uiteindelijk is het zo, dat het neefje wat in jouw gezin komt, zich moet aanpassen aan het gezin waar hij dan bij woont. Niet het gezin aan het neefje, daarmee doe je de andere kinderen erg tekort.

Dus je bewijst precies mijn punt waarom ik dit topic heb geopend. Hier zijn jarenlang de belangen van onze gezamenlijke kinderen ondergeschikt geweest aan die van de dochter van mijn man. En ik kan daar vele nare voorbeelden van noemen. En ergens kon dat nog omdat onze eigen kinderen nog erg klein waren. Nu wordt onze oudste dochter groter en dan merk je dat dingen veranderen. Net zoals de dochter van mijn man ouder wordt en duidelijk laat blijken liever niet dan wel te komen. Wij zijn een fijn en gelukkig gezin. En het is niet fijn als er door een kind plus moeder constant tegenaangeschopt wordt of gevraagd wordt of wij dingen kunnen veranderen in het belang van een kind. Daar is het eind van zoek. Ik heb alles gedaan om een leuke band op te bouwen met de dochter van mijn man, veel en veel meer moeite gedaan dan voor mijn eigen kind als het daar over gaat. En het is nooit van twee kanten gekomen. Als het kind er dan maar bij blijft dat bij mama alles beter is, dan houdt het op den duur op.