Je durft heel wat te zeggen Het Bureau. Je oordeelt nogal gemakkelijk. Een kind ontwikkelt ook naarmate het ouder wordt, dat kan verschillende kanten opgaan. Maar dat wil niet zeggen dat je nooit een goede relatie hebt gehad in de beginperiode. Je hebt duidelijk geen ervaring met dit soort zaken, anders durf je dit soort dingen niet te zeggen.
Ik zet mezelf absoluut niet in de slachtofferrol. Maar het lijkt wel alsof er een taboe op rust dat een moeder voor haar eigen kind op vanwege het gedrag van een stiefkind. Als andermans kind jouw kind kwaad doet, dan zie jij dat andere kind toch ook als de dader of niet? Dat maakt van jouw geen slachtoffer. Ieder kind heeft positieve dingen, ook mijn stiefdochter. Maar het is nu eenmaal ook zo dat je kinderen hebt met moeilijke karakters en ook minder prettige karakters. En als dat zo is, dan kun je daar weinig aan veranderen, je kunt alleen begeleiden ter voorkoming van nog erger.
Het_Bureau schreef:Alles heeft meerdere kanten, dat weet ik wel, maar ik vond deze kant in dit topic onderbelicht.
Zoals ik duidelijk heb aangegeven: de meeste mensen kijken allemaal naar de problematiek rond kinderen van gescheiden ouders. Daar gaat de meeste aandacht naar uit. Hoewel dat zeer begrijpelijk is, betekent dat niet dat later geboren kinderen geen schade ondervinden van deze situatie. Er bestaan geen stapels boeken over, hoe hier mee om te gaan. Ik moet het als moeder zelf uit vogelen. En daarom heb ik hier eens gepost over het gedrag van mijn dochter. En geen post over de kant van mijn stiefdochter.
@ Nette: Ja hoor, we hebben met moeder in die zin een goede relatie dat dit soort dingen bespreekbaar zijn. Het gaat uiteindelijk niet alleen bij ons thuis niet goed, maar ook op school niet. Er zijn vele sociale trainingen en begeleidingen geweest die allemaal ongeveer hetzelfde constateren. Haar moeder vind het zelf ook erg jammer dat het zo moet, ook zij heeft daar tenslotte moeite mee. Het is voor haar ook fijn als haar dochter gewoon eens positief terugkomt van een weekend papa. Haar moeder en ik spreken op school elkaar ook wel eens hierover en we zitten redelijk op dezelfde lijn als het gaat over het gedrag en karakter van mijn stiefdochter. Ook plannen van aanpak en dergelijke hebben we al. Maar alle betrokkenen hebben nu wel gezegd dat ze zelf ook iets zal moeten doen. Ze kan niet verwachten dat iedereen zijn uiterste best doet en zelf doet ze niets. Daarnaast, wij hebben zelf ook nog een gezin waar we aan moeten denken. En daarom ben ik deze post begonnen. Ons gezin begint er echt onder te lijden. Dat is gewoon een feit, geen slachtofferrol
. Alle betrokkenen hebben er op één of andere manier last van. En nu de kinderen groter worden wordt het steeds belangrijker dat wij ook voor onszelf gaan staan als gezin en zeggen: wij zijn gewoon een fijn gezin. Dat een ander het hier stom en vervelend vind, wil niet zeggen dat het ook zo is. Het is voor onze kinderen net zo hard nodig om op te groeien in een positieve en liefdevolle omgeving. En het is voor hun relatie met mijn stiefdochter net zo goed belangrijk, anders kijken ze straks terug op iemand die vaak hier de boel verziekt. Dat is voor hen niet leuk, maar uiteindelijk voor mijn stiefdochter ook niet, ook al ziet ze dat nu nog niet.
