Berichtdoor meisje1986 » 05 nov 2013 17:36
Beste allemaal,
Een hele tijd geleden ben ik een topic gestart genaamd "ik ben een vrouw dus ondergeschikt aan de man?". Ik probeerde hiermee mijn ei kwijt te kunnen bij mensen die , hoopte ik, het pijnpunt begrepen.
Helaas heb ik hier niet de steun gevonden die ik zocht, in tegendeel, ook hier werd ik ondervraagd en behandeld alsof ik een zondig mens ben. Dat is niet wat ik verwacht had van een refo forum.
In de tussenliggende maanden is er nogal wat gebeurd, persoonlijke veranderingen op prive en werkgebied, waardoor ik ben gaan nadenken, eindelijk zelf nadenken. Ik had een jaarcontract bij een baas en deze is helaas niet verlengd, ik heb voor mezelf gekozen en ben weer gaan studeren, dit bevalt me erg goed en ik zit erg op mijn plaats in mijn huidige studie.
In de afgelopen maanden ben ik nog een aantal malen in de kerk geweest waar ik ben opgegroeid. Ik merkte dat mensen afstandelijker tegen me waren geworden, maar oke, ik kwam niet meer elke week dus dat begreep ik dan wel.
Toen ik vorig jaar pasen voorstelde dat ik wel in de kerk wilde spelen (er is geen betere gelegenheid voor trompetgeschal dan pasen dacht ik) werd mijn voorstel hartelijk in ontvangst genomen door de kerkraad. Ik stond daar dan ook op paasochtend, trompet aan mn mond, met het gevoel dat ik op deze manier toch nog iets deed, voor mezelf en voor de gemeente. Tijdens "U zij de Glorie" zag ik in mijn ooghoek iemand de kerk uitlopen. Later hoorde ik dat dit was omdat ik voor in de kerk stond.
Afgelopen kerst heb ik voorgesteld te spelen, maar het programma was opeens al rond. Afgelopen pasen heb ik voorgesteld te spelen en toen moest mijn idee opeens langs de kerkraad, ik moest goedgekeurd worden door de kerkraad van een kerk waar ik al 27 jaar kom. U kan zich voorstellen dat ik hier kwaad om ben geworden en dat ik zo niet behandeld wil worden. De kerkraad keurde mijn idee wel goed, maar ik stond er met gemengde gevoelens.
Een aantal weken later kreeg ik een bericht van een kerklid, wie ik wel niet dacht dat ik was. ALleen maar komen opdagen als ik mocht spelen, dat ik schijnheilig was en gewoon een zondig mens was dat wat haar betreft niet langer welkom was. Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat de drempel voor mij erg hoog lag, en ik een reden als trompet spelen nodig heb om naar de kerk te komen, helaas kreeg ik geen antwoord meer.
Om verschillende redenen, o.a. bovenstaande situatie, heb ik besloten niets meer te maken te willen hebben met religie en kerkgenootschappen. Ik ben uitgekotst, uitgescholden, vernederd, verkracht en geslagen, allen in naam van "onze lieve heer". Ik ben een "gescheiden, ongehuwd samenwonende vrouw", dat is mijn huidige stempel. Ik laat me geen titels en plichten meer opleggen.
Vanaf nu kies ik zelf, maar ik zelf mijn fouten, maak ik zelf de goede keuzes.
Luctor et emergo, ik worstel en kom boven, maar wel omdat ik zelf het doorzettingsvermogen heb gehad, op eigen kracht!
"Luctor et emergo" maar wel door mezelf...