Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

De Archiefkast van het Forum. Oude discussies zijn hier nog eens na te lezen.

Moderator: Moderafo's

654321
Luitenant
Luitenant
Berichten: 574
Lid geworden op: 23 jul 2011 12:47

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor 654321 » 14 sep 2012 13:23

@meisje1986; lijkt het je niet beter eerst je verleden te verwerken/ een plek te geven/ achter je te kunnen laten voordat je weer aan een relatie begint en zelfs na een relatie van een half jaar weer samenwoont...?? Volgens mij speel je dan een beetje met je 'liefdesleven'. God heeft een samenlevingsrelatie bedoelt in een liefdevol huwelijksleven waar je beiden voor 100% voor gaat, tot de dood scheiding maakt. Kun je dan niet beter wat rustiger aan doen, je nieuwe liefde in ieder geval eerst héél goed leren kennen?

Het klinkt mij heel raar in de oren dat je huwelijksdienst alleen met je ex-man overlegd is, dat de huwelijksdienst je tegenstond, dat je een verschikkelijke huwelijksnacht heb gehad... Dat klopt toch niet, zo begin je toch niet aan een huwelijk?!? Sorry, maar snap niet dat je toen getrouwd bent! Maar afgezien van dat, als je heel veel van je man hield, wat heb jij er toen aangedaan om het goed te hebben/ samen goed te krijgen? Hoor alleen de (afschuwelijke!) kant over je man, maar wat heb jij er aan gedaan om liefdevol samen te wonen, een goede huisvrouw te zijn, alles voor je man over te hebben, het beste voor allerbei te zoeken enzo?
En voordat je trouwde had je toch samen keuzes gemaakt over het dragen van een broek, de invulling van de zondag, het lezen van een vertaling enzo?

De titel van het forum heet 'ik ben een vrouw dus ondergeschikt aan de man'? Nee, natuurlijk niet. Man en vrouw zijn in het huwelijk gelijkwaardig, 2 volwassenen, 2 mensen die elkaar gelukkig willen maken, die voor 100% voor elkaar gaan maar wel een andere positie in het leven hebben. Zo heeft God het huwelijk bedoelt: een man als hoofd van de vrouw, die zijn vrouw leidt, onderwijst, troost, beschermt en liefheeft (heerlijk toch). En de vrouw om haar man te eren, lief te hebben, haar man behulpzaam te zijn, op het huishouden goede acht geeft enz. Het huwelijk is een paradijsbloem waar we heel zuinig op moeten zijn.

Ondanks dat het hele verhaal wat raar in de oren klinkt heb je een afschuwelijk huwelijksleven met je exman gehad. VErschikkelijk hoe hij jou behandelde en met jou omging. Zo heeft God het huwelijk echt niet bedoelt!

beantsje
Mineur
Mineur
Berichten: 186
Lid geworden op: 08 aug 2012 19:36

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor beantsje » 14 sep 2012 21:18

meisje1986 schreef:Ik had volgens de rechter nergens recht op, want ik had namelijk dat barrel van een auto meegenomen (hij heeft geen rijbewijs) en ik had mn instrumenten meegenomen. Omdat dat bij elkaar meer waard was dan de helft van de inboedel (instrumenten zijn duuurrrrr) had ik nog mazzel dat ik niet bij hoefde te betalen.
Ik had op zich een goede advocaat, alleen hij heeft medelijden gewekt bij de rechtbank waardoor hij veel voor elkaar kreeg. Ook heeft hij brieven vervalst en zelf geschreven en daar zijn ze ingetrapt. Uiteindelijk hebben ze een deel van zijn eisen wel teruggedraaid.

Sorry, maar dat kan ik nauwelijks geloven.
Ik weet wat instrumenten kosten; een bugel en een trompet kosten maar een paar honderd euro. Voor beide instrumenten samen kan je nauwelijks een bank kopen.
En brieven vervalst? En jij hebt geen aangifte gedaan?
Nogmaals, je had een prútsadvokaat. Die niets voor jou geregeld heeft.

verder lees ik bijv. over die rekening:
In het begin had ik nog het idee "het is van ons gezamelijk", maar toen ik met een kar vol boodschappen in de supermarkt stond en niet kon afrekenen omdat mijn salaris op zijn rekening was overgeschreven, was ik toch licht geagiteerd geraakt.

Mijn ex en ik hadden een gezamelijke rekening, daar werd mijn salaris zijn stufi op overgeschreven. Omdat het een gezamenlijke rekening was had hij dus alle volmacht over het geld dat er gestort werd, ook het spaargeld.

Dus je salaris ging naar je gezamenlijke rekening? En dan haalde hij alles er weer af? Maar hij liet wel zijn stufi daarop storten???
En jij was 'licht geagiteerd'? Inplaats van dat je ontploft bent?
Hier gaat het licht bij mij even uit...

Wat me het meest dwarszit is dat ik nu een traumaverwerkingsbehandeling moet ondergaan, ik moet alles weer oprakelen en de GGZ betalen omdat hij in het begin van het huwelijk,toen het dreigde mis te lopen, geen hulp wilde.
...
... maar toen hij zn zin niet kreeg ging hij gewoon naar een andere kerk waar ze zijn denkwijzen heel normaal vonden.

Hoe heeft het binnen enkele maanden zover kunnen komen, dat JIJ hem in alles zijn zin hebt gegeven?

Jij zegt dat hij heel erg veranderde na zijn huwelijk (wat ik zonder meer geloof hoor), maar ben jij dan ook veranderd in je huwelijk? Was je altijd al zo volgzaam? Of gebeurde dat ineens in je huwelijk, misschien na een paar klappen? Want voor dit rollenpatroon zijn er toch echt 2 nodig...

Wat betreft naïviteit, ik ga gewoon uit van het goede van de mens, zoals me dat geleerd is. Ik heb altijd geprobeerd te denken in mogelijkheden en niet in beperkingen. Doe ik dat niet dan kan ik mijn eigen beroep niet meer uitoefenen. Ook bij hem dacht ik in oplossingen en mogelijkheden. Maar toen ik eruit wilde stappen had hij al zoveel geregeld voor zichzelf, dat ik er bijna niet meer uit kwam. Omdat we getrouwd waren in gemeenschap van goederen kon hij veel dingen voor elkaar krijgen zonder daar toestemming van mij voor nodig te hebben. Mocht ik ooit nog eens trouwen, dan ga ik eerst even bij de notaris langs dus....


Pardon..? Dus je woont nu samen zonder samenlevingscontract? Sorry meis, maar dan heb je er bijzonder weinig van geleerd...daar zakt mn broek echt van af.

Nu ga ik even iets schrijven wat je wellicht niet zo leuk vind, maar echt, ik schrijf het met de beste bedoelingen dus vlucht niet in een houding van "zie je wel, iedereen geeft mij de schuld". Als je in de zorg werkt, zal enige zelfreflectie je hopelijk niet vreemd zijn.

Ik herken het wel een beetje, ben ooit een poosje thuis geweest wegens problemen op het werk. Ook allemaal dingen die mij aangedaan waren en die mij beschadigd hadden. Niet mijn schuld Maar ik ben toen wèl heel hard aan mezelf gaan werken en uiteindelijk heb ik mezelf teruggevochten. Ja, ik werk nog bij dezelfde organisatie, met heel veel succes èn plezier.
Meisje, ik geloof best dat je een hele traumatische periode achter de rug hebt. Echt wel. Maar ik heb het gevoel dat je vertekend beeld van de gebeurtenissen en vooral jouw eigen rol daarin schetst.

Het lijkt erop dat je je slachtofferrol veel zwaarder aanzet dan nodig. En dat is niet nodig want een huwelijk waarin je wordt beknot en vervolgens een scheiding, is echt al erg genoeg.
Maar jij lijkt zelf te weinig de regie te nemen en laat het je allemaal overkómen. Op zich niet een vreemde reactie als je een gewelddadige echtgenote hebt gehad, maar je bewijst jezelf er geen dienst mee.
Ga dus niet je ex verwijten dat jij het nu 'allemaal weer moet oprakelen', nee het is jouw leven, jouw ervaringen en jij moet ermee omgaan. Dat heeft niets met je ex te maken. Jouw eigen geluk is jouw eigen verantwoordelijkheid. En jij zult echt, echt veel sterker moeten worden. Daarvoor zal je eerst een ander zelfbeeld moeten kweken.
Jij moet leren dat jij de moeite waard bent, dat je er mag zijn. God houdt van jou zoals je bent; jij hebt de goddelijke opdracht om van de naaste te houden net als van jezelf. Heb God lief boven alles dus boven jezelf; maar zie in jezelf net zo goed een schepsel van God als in je naaste.

Daarvoor moet je puin ruimen; inzicht krijgen hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen. En met Gods hulp zal je er uiteindelijk sterker uitkomen! Maar onderken je eigen waarde, je eigen verantwoordelijkheid en je eigen kracht.

En om eens met één ding te beginnen:
Mocht ik ooit nog eens trouwen, dan ga ik eerst even bij de notaris langs dus....


Pardon..? Dus je woont nu samen zonder samenlevingscontract? Wat heb je nu geleerd van alles...??? Maandag meteen een afspraak maken met de notaris!!!!!

meisje1986
Verkenner
Verkenner
Berichten: 19
Lid geworden op: 10 sep 2012 00:21

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor meisje1986 » 14 sep 2012 23:56

Pardon..? Dus je woont nu samen zonder samenlevingscontract? Sorry meis, maar dan heb je er bijzonder weinig van geleerd...daar zakt mn broek echt van af.


Ik heb nooit iets gezegd over wel of geen samenlevingscontract. Mocht ik ooit nog het idee hebben dat een ""boterbriefje" noodzakelijk is, zal ik alles opnieuw vast laten leggen bij de notaris....

Over die instrumenten, ik weet niet wat voor barrels jij gewend bent, maar laat ik zeggen dat ze bij elkaar opgeteld ongeveer 4500 nieuwprijs waren, toen ik ze kocht.... Dat vind ik geen luttele paar honderd eurootjes hoor... Ik bespeel een goed merk (van Laar) en ik ben bereid daar voor te betalen, daar werk ik voor....

Blijkbaar heb ik niet goed kunnen omschrijven wat er in me omgaat, heb ik verwarring gezaaid etc.

Consequentie is wel, los van of ik zelf wellicht een vinger in de pap zou hebben gehad? Dat ik geen vertrouwen stel in een God en een kerk die het, misschien niet toestaat, maar wel gedoogd dat je als vrouw geslagen wordt omdat je nou eenmaal te luisteren hebt. Het mocht allemaal niet hardop uitgesproken worden en werd in de doofpop gestopt. Het enige is dat ze mijn ex gevraagd hebben erover na te denken niet meer in dezelfde kerk als ik en mijn familie te komen. De keren dat ik er in de afgelopen 2 jaar geweest ben is op 1 hand te tellen...

Ik ben als zelfstandig denkend en beslisvaardig mens opgevoed, maar als je een paar keer hard genoeg geslagen bent, opgesloten en gepenetreerd houd je daar wel mee op... Of je nou wil of niet, dan komt je overlevingsinstinct opzetten...
"Luctor et emergo" maar wel door mezelf...

Lot123
Verkenner
Verkenner
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 jan 2012 19:30

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor Lot123 » 15 sep 2012 10:35

Ik geloof best dat je het niet makkelijk hebt, maar kan nooit zoveel met dit soort verhalen. We horen 1 kant van het verhaal en de andere partij zal ook een eigen verhaal hebben!!

beantsje
Mineur
Mineur
Berichten: 186
Lid geworden op: 08 aug 2012 19:36

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor beantsje » 15 sep 2012 23:23

meisje1986 schreef:Mocht ik ooit nog eens trouwen, dan ga ik eerst even bij de notaris langs dus....

Deze zin impliceert wel degelijk dat je nog niet bij de notaris bent geweest.

Over die instrumenten; ik ben geen 'barrels' gewend, ik heb uitgebreide ervaring in de hafabra wereld èn heb een conservatorium opleiding en heb ook hafabra directie gestudeerd, dus ik weet waar ik over praat. En ook professionele instrumenten zijn echt niet zo duur. Waarom jij als beginner (want je was begonnen in het leerlingenorkest) hebt gekozen voor zulk extreem dure instrumenten en niet - zoals gebruikelijk is - op instrumenten van de vereniging speelt, terwijl je wèl in een barrel van een auto rondrijdt, vind ik op zijn zachtst gezegd ronduit vreemd.

Maar goed, dit zijn de puntjes die mij een wenkbrauw op doen trekken maar dat is niet het belangrijkste.

meisje1986 schreef:Consequentie is wel, los van of ik zelf wellicht een vinger in de pap zou hebben gehad? Dat ik geen vertrouwen stel in een God en een kerk die het, misschien niet toestaat, maar wel gedoogd dat je als vrouw geslagen wordt omdat je nou eenmaal te luisteren hebt. Het mocht allemaal niet hardop uitgesproken worden en werd in de doofpop gestopt.


Kerken maken fouten; ik zelf zit in een kerk die internationaal wat dat betreft ook heel leuk meedoet, helaas.
Maar God is niet de kerk. Die kan je toch niet op één lijn stellen? En God verbiedt niemand om dingen hardop uit te spreken. Trouwens, door wie laat jij je dat verbieden??
God gedoogt inderdaad slecht gedrag; dat heeft te maken met de keuzevrijheid van ons mensen.
Je zult dus rekening moeten houden met mensen die niet het goede willen/kunnen doen. Maar dat heeft er niets mee te maken dat je God niet kunt vertrouwen; integendeel.

hieke
Mineur
Mineur
Berichten: 149
Lid geworden op: 11 mar 2011 15:58

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor hieke » 16 sep 2012 09:33

Ik vraag me af wat je wilt met dit topic. De titel, is dat echt een vraag? Het antwoord erop kun je namelijk zelf wel bedenken.

De dingen die je omschrijft van je man, zijn, als ze tenminste waar zijn, natuurlijk fout, dat begrijp je zelf ook wel, en daar hoef je m.i. ook geen bevestiging voor te krijgen.

Wanneer je gewoon je verhaal wilt vertellen, dan lijkt me dit niet echt een handige plek. Beter zou je dan kunnen zoeken naar lotgenoten.

meisje1986
Verkenner
Verkenner
Berichten: 19
Lid geworden op: 10 sep 2012 00:21

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor meisje1986 » 17 sep 2012 09:22

Er zijn ook ""jeugdorkesten" waarin je minstens hafabra B-examen moet hebben.... Dat zijn geen "" mieke heeft een een lammetje"" orkesten... En ik vind mijn auto minder belangrijk dat mijn instrumenten..... En trouwens, ik speel in nog 2 orkesten, en die spelen ook niet meer op ""horen lezen spelen"" niveau...
"Luctor et emergo" maar wel door mezelf...

Lichtzwaard
Kapitein
Kapitein
Berichten: 891
Lid geworden op: 16 apr 2005 09:04

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor Lichtzwaard » 17 sep 2012 11:45

hieke schreef:Ik vraag me af wat je wilt met dit topic. De titel, is dat echt een vraag? Het antwoord erop kun je namelijk zelf wel bedenken.

De dingen die je omschrijft van je man, zijn, als ze tenminste waar zijn, natuurlijk fout, dat begrijp je zelf ook wel, en daar hoef je m.i. ook geen bevestiging voor te krijgen.

Wanneer je gewoon je verhaal wilt vertellen, dan lijkt me dit niet echt een handige plek. Beter zou je dan kunnen zoeken naar lotgenoten.



Het is natuurlijk geheel onverstandig dat een persoon heel zijn/haar prive leven op een forum zet zo niet internet,voorts is het zo de de ervaring is dat met dat soort verhalen haken en ogen zitten zo niet waar of overdreven.

Bij al dat soort zaken scheiding en andere conflicten tussen mensen moet men altijd het verhaal van beiden kanten horen om een eerlijk oordeel te kunnen vellen 6:) 6:) 6:) ?:| (:)
VERITAS VOS LIBERABIT.

meisje1986
Verkenner
Verkenner
Berichten: 19
Lid geworden op: 10 sep 2012 00:21

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor meisje1986 » 18 sep 2012 18:46

Ik heb mijn verhaal op dit forum gezet omdat ik hoopte dat wat steun kon krijgen. Toen ik aan een goede vriendin het verhaal vertelde, begreep ze de achtergrond over de hele broeken, kerken en hoedjesdiscussie niet, dus toen moest ik ook de hele achtergrondinfo nog eens vertellen. Omdat dit ons allen wel bekend is op dit forum, dacht ik mijn verhaal te kunnen vertellen en reactie te krijgen van christenen die ik geen verdere uitleg hoefde te geven, die de situatie zouden begrijpen en die mij wellicht konden steunen in het proces waar ik nu doorheen ga met betrekking tot de vragen die ik heb naar god, als hij er is. Dat is de reden dat ik specifiek hier kwam, en niet ergens anders. Ik ben allang in behandeling bij de GGZ en krijg daar een EMDR behandeling, het is dus niet zo dat ik alles maar laat zoals het is, en ik probeer zeker geen medelijden te wekken.
Natuurlijk zitten er aan een verhaal altijd twee kanten, maar is het in dit soort situaties nooit zo dat het gevoel dat het bij iemand opwekt, hoe iemand het beleeft, zijn waarheid is. Mijn ex zal uiteraard ontkennen dat hij me geslagen en verkracht heeft, want in zijn beleving is dat niet zo, hij vindt, als autist, dat hij het recht had om mij hardhandig te laten weten wat hij de waarheid vond en welke regels hij vond dat er zouden gelden. Ook vind hij dat hij me niet verkracht heeft, want we waren getrouwd en hij had recht op seks.

Ik hoopte wat meer steun te krijgen hier, maar ik krijg alleen maar meer commentaar en het doet me alleen nog maar meer zeer wat jullie allemaal zeggen. Ik moet zelfs nog een discussie houden met een medemuzikant over de prijs van mijn instrumenten. En dat vind ik te zot voor woorden.
Hier gebeurt nu precies wat er gebeurde toen ik met de kerkraad in gesprek moest: ik moest me verdedigen op vlakken die er op dat moment niet toe deden, het werd gebagatelliseerd want het zal allemaal niet zo erg zijn als ze het schets en als dat wel zo is, dan moet dat vooral niet in de buitenwereld komen om het brave imago van de christenen niet te verdoezelen..

Maar jullie worden bedankt voor de reacties, want dit bevestigt mij alleen maar meer dat ik niets meer met de hele kerkwereld te maken wil hebben. Deze conclusie is in elk geval beter dan geen uitkomst.....
"Luctor et emergo" maar wel door mezelf...

Gebruikersavatar
jeepeecee
Kapitein
Kapitein
Berichten: 1288
Lid geworden op: 14 sep 2004 19:38
Locatie: Dordrecht
Contacteer:

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor jeepeecee » 18 sep 2012 19:14

nou nou nou zeg...
Afbeelding

654321
Luitenant
Luitenant
Berichten: 574
Lid geworden op: 23 jul 2011 12:47

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor 654321 » 18 sep 2012 19:30

Vragen die je ook niet beantwoord hebt en waar ik wel oprecht benieuwd naar ben!!:

- Lijkt het je niet beter eerst je verleden te verwerken/ een plek te geven/ achter je te kunnen laten voordat je weer aan een relatie begint en zelfs na een relatie van een half jaar weer samenwoont...??
- Kun je dan niet beter wat rustiger aan doen, je nieuwe liefde in ieder geval eerst héél goed leren kennen?
- Het klinkt mij heel raar in de oren dat je huwelijksdienst alleen met je ex-man overlegd is, dat de huwelijksdienst je tegenstond, dat je een verschikkelijke huwelijksnacht heb gehad... Dat klopt toch niet, zo begin je toch niet aan een huwelijk?!?
- Maar afgezien van dat, als je heel veel van je man hield, wat heb jij er toen aangedaan om het goed te hebben/ samen goed te krijgen? Hoor alleen de (afschuwelijke!) kant over je man, maar wat heb jij er aan gedaan om liefdevol samen te wonen, een goede huisvrouw te zijn, alles voor je man over te hebben, het beste voor allerbei te zoeken enzo?
- En voordat je trouwde had je toch samen keuzes gemaakt over het dragen van een broek, de invulling van de zondag, het lezen van een vertaling enzo?

Zit je exman ook in de hulpverlening? Is er autisme vastgesteld?

Goed dat je hulp hebt gezocht (via de GGZ)!

En hoe jij dingen ervaart (hier op RW of bij de kerkenraad) kan ook iets over jou zelf zeggen... Reflecteer jij ook jezelf?

Sterkte met alles! Hoop dat je het mooie van een huwelijk nog kan zien! Want een huwelijk tussen 2 mensen die van elkaar houden, alles voor elkaar over hebben is echt iets heel moois hier op aarde!
En ook al voel je je bij mensen teleurgesteld, bij God kun je altijd terecht. Die wijst je nooit af. Daar kun je komen zoals je bent. Zoek het dan bij Hem, de ware rust.

lekkerbek
Luitenant
Luitenant
Berichten: 520
Lid geworden op: 10 mei 2012 09:28

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor lekkerbek » 18 sep 2012 19:34

Je schrijft dat toen je je verhaal aan een vriendin vertelde je ook nog moest uitleggen over hoeden, broeken etc. Wat dit met jouw verhaal te maken heb snap ik niet zo. Verder heb ik me niet gemengd in de discussie, maar moet eerlijk zeggen dat ik gelijk dacht: dit rammelt aan alle kanten. Of dit komt omdat we de helft niet weten, of dat het echt rammelt, dat zullen we nooit te weten komen.
Als jouw ex zegt dat als je getrouwd bent hij recht heeft op sex en dit tegen jouw zin doet, en hij geeft dit ook toe, is het verkrachting, dat klopt. Ook al geeft hij hier een andere benaming aan, maar als hij dit bij de rechtbank vertelt, wordt hij veroordeelt. Zoals jij het schrijft zou dit dus zo moeten zijn, maar aangezien hij hiervoor niet veroordeeld is, denk ik dat hij dit niet zo gezegd heeft.
Sorry, het komt allemaal heel vreemd over, ik hoop alleen dat alles voor jezelf wel helder is, en dat je baat hebt bij de therapie!
Je zegt de kerkwereld te willen verlaten. Als je in de kerk bent opgegroeid dan weet je ook dat er in de Bijbel staat: Vestigt op prinsen geen betrouwen. Wij zijn allemaal mensen, door de informatie die je ons hebt gegeven krijgen we geen goed beeld. God weet echter alles, als je Hem om hulp vraagt zal je niet beschaamd worden!

meisje1986
Verkenner
Verkenner
Berichten: 19
Lid geworden op: 10 sep 2012 00:21

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor meisje1986 » 18 sep 2012 22:15

Als antwoord op de vragen:
Lijkt het je niet beter eerst je verleden te verwerken/ een plek te geven/ achter je te kunnen laten voordat je weer aan een relatie begint en zelfs na een relatie van een half jaar weer samenwoont...?? - Kun je dan niet beter wat rustiger aan doen, je nieuwe liefde in ieder geval eerst héél goed leren kennen?


Ik heb een tijd bij mijn ouders thuisgewoond voordat ik er aan toe was om weer op mezelf te wonen. Ik dacht toen een heleboel verwerkt te hebben. Er was zoveel stukgemaakt dat ik er geen verdriet om had wat er was gebeurd en dat mijn relatie over was. Helaas komt dit de laatste tijd steeds meer terug.
Dat is zo snel een andere relatie heb gekregen is puur toeval, eigenlijk hadden we allebei zoiets van "we zien wel waar dit op uitkomt". We bleken goed bij elkaar te passen en er zaten geen verplichtingen aan. Ik moet zeggen dat het als een opluchting voelde, ik kreeg zoveel liefde, genegenheid maar vooral vertrouwen van hem, dat het ongedwongen en natuurlijk voelde. Hij zou in mijn week vakantie bij me logeren, en is na die week eigenlijk niet meer weggegaan... Gewoon omdat het goed voelde, niet omdat we perse wilde samenwonen. Opeens dachten we "we zijn zovaak bij elkaar en we hebben het zo goed samen, het lijkt wel of we samenwonen". Het heeft daarna nog bijna een jaar geduurd voordat we ons allebei op hetzelfde adres hebben ingeschreven.
We deden rustig aan, maar het liep zo en het voelde goed. Het voelt nog steeds goed...

- Het klinkt mij heel raar in de oren dat je huwelijksdienst alleen met je ex-man overlegd is, dat de huwelijksdienst je tegenstond, dat je een verschikkelijke huwelijksnacht heb gehad... Dat klopt toch niet, zo begin je toch niet aan een huwelijk?!?


Natuurlijk hebben we samen bij de dominee gezeten, meerdere malen. Maar hoe de dienst er uiteindelijk uit kwam te zien heb ik, blijkt achteraf, weinig invloed op gehad. We hadden wat opties openstaan en mailcontact gehad met de dominee. We hebben een discussie gehad over de invulling van de dienst en uiteindelijk zijn we er samen uitgekomen. Hij zou de uitkomst mailen naar de dominee, maar uiteindelijk heeft hij alleen zijn eigen ideeen gemaild naar de dominee. Ik kwam hier pas achter toen de dienst eenmaal bezig was, want ik had er alle vertrouwen in dat hij had gedaan wat afgesproken was en ik was de dagen voor de trouwdag druk bezig met andere dingen rondom de trouwdag. Iets te goed van vertrouwen geweest blijkbaar...

- Maar afgezien van dat, als je heel veel van je man hield, wat heb jij er toen aangedaan om het goed te hebben/ samen goed te krijgen? Hoor alleen de (afschuwelijke!) kant over je man, maar wat heb jij er aan gedaan om liefdevol samen te wonen, een goede huisvrouw te zijn, alles voor je man over te hebben, het beste voor allerbei te zoeken enzo?

Ik heb tot de laatste dag voor hem gezorgd. Ik wilde, nadat mijn ouders mij hadden weggehaald, nog terug naar hem om voor hem te zorgen omdat ik wist dat hij dat zelf niet kon. De tijd dat we samen waren werkte ik fulltime, deed een opleiding en deed het huishouden. Hij hoefde alleen naar school en thuis te komen. Meer verwachtte ik niet van hem. Ik wist dat hij weinig draagkracht had wat dat betreft, en alles wat hij niet aankon deed ik, ook als ik het zelf niet aankon. Maar daar leek hij vaak weinig waardering voor te hebben.
Toen we steeds vaker ruzies kregen heb ik hulp ingeschakeld, althans, geprobeerd. Maar de hulp die we via de huisarts aangeboden kregen in het VU ziekenhuis accepteerde hij niet omdat het VU geen christelijke hulpverlener is. De wachtlijst bij Eleos was erg lang op dat moment, ook hield hij het tegen omdat hij vond dat ik fout zat en niet hij. Ik heb, in samenspraak met hem maar ook zonder hem, hulp gezocht, voor mezelf, maar vooral voor hem. Omdat ik wist dat het in zijn hoofd niet goed ging... Dat merkte ik uit meerdere signalen, hij was obsessief in vele dingen, maar zag dat zelf niet in.

- En voordat je trouwde had je toch samen keuzes gemaakt over het dragen van een broek, de invulling van de zondag, het lezen van een vertaling enzo?

Toen ik hem leerde kennen droeg ik altijd broeken, hij kende me niet anders. Maar die verwachting veranderde voor hem. Ik ben daar op zekere hoogte in meegegaan, omdat we ook weleens naar kerken gingen waar ik mensen voor het hoofd zou stoten als ik dat niet deed en dat wilde ik niet. Ik liet aan het einde van de dienst dan wel altijd merken dat ik daar zat voor hem, en niet omdat ik het een prettige gemeente vond. Ik liet merken dat ik graag naar mijn eigen gemeente wilde en dat ik het vervelend vond dat hij akelig tegen me deed als ik een broek aan had. Zijn moeder mengde zich nog weleens in de broekendiscussie en vond dat hij erover op moest houden, ik was zoals ik was en als ik aan het werk ben is een rok gewoon niet handig...
We hadden afgesproken dat we samen een dagboek zouden lezen aan tafel na het avondeten, ieder uit de vertaling die we prettig vonden. Zo lazen we hetzelfde stuk, maar uit een andere vertaling. Ook omdat, als je de vertalingen naast elkaar legt, het geschetste beeld nog weleens van meerdere kanten belicht kan worden. Maar de statenvertaling sloop er op een gegeven moment in. En zo ging dat met alles, er waren compromissen die langzaam aan verdwenen.....
De invulling van de zondag was ik altijd erg stellig in, ik werk in de zorg en dan kan ik in elk geval 1 keer per zondag naar de kerk. Daar hield ik me ook aan. Want als je ervoor kiest om een roeping in de zorg aan te gaan, dan weet je dat je op zondag moet werken. In onze verkeringstijd ging dat goed, de eerste weken van het huwelijk ook. Maar later verwachtte hij van me dat ik meerdere malen per zondag in de kerk zat, ook als ik moest werken.

Zit je exman ook in de hulpverlening? Is er autisme vastgesteld?

Ja, hij zit eindelijk in de hulpverlening. Er is tijdens ons huwelijk vastgesteld dat hij het syndroom van Asperger heeft. Helaas werd dat niet onderkend door zijn ouders, gelukkig wel door Eleos en heeft hem, na een aantal gedwongen opnames op de psychiatrie, opgenomen in een woonvoorziening met woonbegeleiding. Dit heb ik gehoord van een familielid van hem waar ik nog regelmatig contact mee heb. Toen ik dit hoorde kon ik hem pas proberen los te laten, want al die tijd is hij een deel van mij gebleven, totdat ik het gevoel had dat ik niet meer voor hem hoefde te zorgen.

Het syndroom van Asperger zorgde voor zijn standvastigheid en sterke regels, want die had hij nodig. En omdat het voor iemand met autisme altijd hetzelfde moest zijn, moest ik me ook aan die regels houden om het voor hem werkbaar en overzichtelijk te houden. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik het gevoel had niet met mijn man samen te leven, maar met een kind, een kleuter die overal hulp bij nodig had. Want ik legde zijn kleding klaar omdat hij dat zelf niet kon overzien, ik hielp hem met douchen en de overige persoonlijke hygiene omdat hij niet meer zag waarom dat nodig was. "bij mijn moeder thuis is de regel dat je handen wast na de toiletgang, maar ik ben nu niet bij mama thuis". Zo extreem is het gedrag geworden omdat hij niet de begeleiding kreeg die hij nodig had. Hij heeft een keer voor de koelkast staan stampvoeten en huilen omdat er geen appelmoes was voor over de stamppot. "thuis krijg ik altijd appelmoes over de stamppot omdat ik de textuur van het eten niet prettig vindt".

En hoe jij dingen ervaart (hier op RW of bij de kerkenraad) kan ook iets over jou zelf zeggen... Reflecteer jij ook jezelf?

Mijn hele leven hangt van zelfreflecties aan elkaar vast, en ik ben het zat er altijd maar vanuit te gaan dat alles bij mij ligt. Dat ik mezelf moet reflecteren en mezelf de schuld moet geven. Natuurlijk vraag ik me af wat ik gedaan heb, maar zoals je hierboven kunt lezen ben ik niet zomaar weggegaan, heb ik hem niet zomaar alleen gelaten, ben ik voor hem blijven zorgen ondanks wat hij gedaan heeft. Want totdat hij hulp kreeg van Eleos heb ik om de zoveel tijd contact met hem gehad omdat ik de enige was van wie hij nog wat aan wilde nemen. Maar ook omdat ik de enige was die nog een beetje begreep wat er in hem omging en hoe hij dacht. Hij was op een gegeven moment weggelopen van zijn ouderlijk huis met de boodschap 'dit is waarschijnlijk het laatste dat jullie van me lezen, ik wil naar de hemel". Omdat ik wist waar hij zijn veiligheid vond ben ik hem gaan zoeken, ik heb hem gevonden en weer thuisgebracht. Dat was 3 maanden nadat ik weg was gegaan bij hem... Zegt dat niet genoeg over mij?
"Luctor et emergo" maar wel door mezelf...

meisje1986
Verkenner
Verkenner
Berichten: 19
Lid geworden op: 10 sep 2012 00:21

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor meisje1986 » 18 sep 2012 22:22

En daarom doet het mij zo'n zeer dat hij, toen hij de rust weer wat gevonden had, hij me financieel zo heeft uitgekleed omdat het kon. Dat hij me zwart heeft gemaakt in de rechtbank en bij de familie maar ook in de kerk. Ik heb zoveel voor hem gedaan, voor hem gezorgd als mijn man, maar alsof het mijn kind was, en ik kreeg er een berg schulden voor terug, alles wat ik had opgebouwd ben ik kwijt geraakt. Mijn hele uitzet waar ik vanaf mijn 14e voor gespaard heb is bij het grof vuil beland, want ik mocht het niet hebben met de boedelverdeling, maar hij vond het lelijk dus het moest weg...

Kunnen jullie begrijpen dat ik boos ben?
"Luctor et emergo" maar wel door mezelf...

Gebruikersavatar
Dippie
Majoor
Majoor
Berichten: 2088
Lid geworden op: 14 mei 2004 09:57
Locatie: HIA
Contacteer:

Re: Ik ben een vrouw, dus ondergeschikt aan de man?

Berichtdoor Dippie » 19 sep 2012 10:20

Ik heb er verder niet veel op te zeggen, wens je alleen veel sterkte om dit te verwerken en hoop dat je nu oprecht gelukkig wordt!
Afbeelding


Terug naar “Archief”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Google [Bot] en 69 gasten