Ten eerste heb ik geen probleem met kinderen bij een kerkdienst. Dan leren ze om te luisteren ipv dat ze altijd op hun wenken bediend worden en met alle moeite tevreden gehouden worden. Een kerkdienst is naast een eredienst, ook een samenkomst van de gemeente, van broeders en zusters, een familie. Wat lawaai van kinderen hoort daar bij, en men moet leren dat te negeren.
Naast de bediening van het Woord, is het dus ook goed om als christenen onder elkaar te komen. Dat verplicht mensen om in aanraking te komen met verschillende karakters en leeftijden, en dat is erg goed en leerzamer dan de meesten denken. Thuis kies je veel meer zelf uit met wie je om gaat. Kerkgang is naast Woordbediening (wat je ook thuis kunt doen) ook hierom onmisbaar in mijn ogen. Het is een beoefening van het christen-zijn en moet niet als een passieve luister/consumptiedienst worden ervaren (tenzij je niet gelooft, dan mag het).
Maar dan toch de bediening van het Woord en meer @vraag van MissVis. Je hebt al duidelijk voor jezelf waar het allemaal aan ligt. Is de kern eigenlijk niet dat de verkondiging je niet aanspreekt? Als dat niet gebeurt, luister je niet meer, en ga je aan andere dingen denken, dan voel je je schuldig dat je niet luistert, en dan ga je de schuld geven aan die kerkbanken, aan andere mensen en de kinderen. Dat zijn tekenen van verveling. Kern blijft in mijn ogen: de verkondiging spreekt je niet aan. Het vuurt je niet aan om te luisteren. Ik heb dat ook af en toe bij sommige predikanten. Dan spreekt het mij ook niet aan. Maar volgens mij hoort dat er bij. Wat mij niet aanspreekt kan een ander wel aanspreken. Maar ja, als je dat iedere zondag hebt, dan is dat niet leuk en ontmoedigend. Bemoedigend is wel dat de diensten die je thuis beluistert, je wel aanspreken, maar dat wil je ook in de kerk. Wat te doen dan? Misschien werkt het om zodra je merkt dat het je niet aanspreekt: het Bijbelstuk nog eens te lezen, en wat eromheen. Dat brengt je gedachten vanzelf bij God terecht en weg uit je eigen gedachtenspinsels, en wie weet krijg je aansluiting bij de preek. Bedenk ook dat een kerkdienst ook kan werken als het tot zelfreflectie leidt. Even worden stilgezet in de wereld. Niets anders kunnen doen dan op de kerkbank zitten, en luisteren, naar de predikant of andere geluiden. Dat is beter dan je denkt. Maar, als de dienst je blijft tegenstaan en als de preek je niet aanspreekt of aanvuurt, dan moet je misschien wel verder gaan. Aangeven bij de kerkenraad (moet je wel goed voor in je schoenen staan) is de eerste stap, of anders kijken of je in een andere kerk beter je aandacht bij het Woord kunt houden. Dat laatste is niet iets wat je zomaar moet doen. Dan moet je meer inhoudelijk problemen hebben met je kerk/predikant. Gevoel moet niet leidend zijn, maar je gehoorzaamheid aan Gods Woord.
Dit zijn mijn gedachtenspinsels hierover, en hopelijk heb je er wat aan (misschien wel niet, mijn excuses dan). In elk geval zou ik gemeentelijke samenkomsten niet definitief afschrijven.
"an argument is what convinces reasonable men and a proof is what it takes to convince even an unreasonable man." Alexander Vilenkin
