Geloven is (niet) makkelijk!

[Misael]

De begintekst is verwijdert vanwege veroudering. Het topic mag van mij wel blijven staan vanwege de waardevolle, bemoedigende reacties die gegeven zijn en vooral vanwege de getuigenis die gegeven wordt: God zorgt, ook of misschien wel juist in moeilijke tijden!

[mw]

Misael! Fijn dat je zo open kunt zijn, dat je een weg zoekt met je vragen, dat je zoekt&zoekt&zoekt en blijft zoeken.
Ik zou je enorm veel willen zeggen, maar je vraagt zelf of ik/wij dat niet wil(len) doen.

Bidden wil ik zeker voor je doen! Wil je mailen/msnen of wat dan ook met iemand die ooit dezelfde zoektocht als jou heeft gedaan, dan pb je maar.

[Janvanverweg]

beste Misael,
ik ga je niet vertellen dat God van je houdt
maar wel wat je kan doen.
maar eerst waarom je het zou moeten doen; je schrijft dat je onbekeerd bent. Dat betekent dat je deel bent van het rijk der duisternis. als je nu zou sterven dan is de hel jouw deel. Zolang je deel blijft uitmaken van het rijk der duisternis kan God je niet vervullen met zijn Geest noch kan je Zijn vrede blijvend ervaren, noch in Zijn vreugde leven.

om daar verandering in te brengen is geloof (vertrouwen dat Jezus alles voor je gedaan heeft en blijft doen) en bekering nodig.
uit je verhaal maak ik op dat je wel gelooft, maar dat je nu wacht dat er 'iets' gaat gebeuren. Wel dat gebeurt niet.
je bent nu als de verloren zoon die bij de varkens zit en wacht tot zijn vader hem komt halen of als de oudste zoon die weigert om naar binnen te gaan

en dat is waarom bekering nodig is. je moet de deur (Jezus) door om op de weg (Jezus) te komen die naar het leven (Jezus) leidt. de Vader wacht en nodigt, maar de zonen moeten zelf besluiten om binnen te gaan. de jongste zoon voelde niets van zijn vaders liefde toen hij de varkens verliet. hij verwachtte (omdat hij de vader kende) wel dat het hem bij zijn vader beter zou gaan dan bij de varkens. Maar een nieuw kleed, een nieuwe ring en een groot feest had hij zeker niet verwacht. de oudste zoon had nooit een feest omdat hij het wilde verdienen met zijn noeste arbeid en niet zomaar (uit liefde) kado wilde krijgen.
Jezus is helder: zonder wedergeboorte kan het het koninkrijk van God niet zien! (joh 3) de zaken waar je naar verlangt zitten achter de deur der bekering. je kan ze niet stelen; je kan niet om Jezus heen!

bekeren is je overgeven aan Gods genade en zorg. dat kan inhouden dat je je pincode moet weggeven hoewel ik van geen enkele christen weet van wie dat gevraafd werd. wel is zeker dat er andere dingen van je gevraagd worden die je moeilijk zal vinden en niet zult begrijpen. op die momenten zal blijken of je gelooft (op God vertrouwt) of niet.

ik hoop dat dit relaas je een beetje helpt

[Lalage]

Dit raakt me. Ik ben ook goed in twijfelen. Wat kan helpen is het opschrijven van je gebeden. Dan zie je ook duidelijker of er iets verhoord wordt. Vaak vergeet je waarvoor je hebt gebeden en dan denk je er niet meer aan hoe bijzonder het is dat bepaalde dingen zo gaan zoals ze gaan. God werkt vaak in kleine dingen, maar weinigen maken bovennatuurlijke dingen mee (zou je dat willen? ik niet, ik zou me rot schrikken)

[Luke.]

Ik vind het vervelend als ik iemand zo in onzekerheid zie, en ik wil toch graag wat zeggen in de hoop dat ik misschien ergens iets nuttigs schrijf dat je op enige manier steun, helderheid of zekerheid biedt.

Ik begrijp je niet helemaal, Misael.

Is het zo dat je gelooft dat God bestaat, maar zie je geen goede dingen in je leven gebeuren?
God heeft beloofd dat iedere Christen vervolging tegemoet gaat, en niet dat er alleen goede dingen gebeuren met een Christen. Wél heeft Hij beloofd dat alle dingen samenwerken voor het goede voor een Christen, dus wat er ook gebeurt, hoe zwart het ook kan lijken; als je een kind van God bent, kun je er vanuit gaan dat het een diepere bedoeling heeft (voor jou, of voor de bekering van een ander). Zoals een 3-jarige niet begrijpt dat de pijn van een injectie niet opweegt tegen de ziekte die daarmee voorkomen wordt, zo zien wij mensen ook het lijden op aarde, vind ik.

Is het soms zo dat je wacht op een warm "fuzzy" gevoel van binnen, waar je van af kunt leiden dat God in je leven en in je hart zit? Ik denk niet dat dat de manier is om dat te bepalen; sterker nog, zo'n gevoel kun je gemakkelijk aanzien voor God terwijl Hij dat misschien helemaal niet is, maar een bepaalde emotie of iets dergelijks.

Is het zo dat je wel wilt geloven, maar de twijfel wil maar niet weggaan? Dan raad ik je aan de Bijbel te lezen! Als je niet overtuigd raakt van wat de Bijbel zegt, zou ik eens wat apologetische boeken (boeken die de waarheid van het Christelijk geloof verdedigen) lezen, en kijken of je de argumenten uit die boeken sterk genoeg vindt om overtuigd te raken

Of heb je misschien gewoon geen relatie met de God van de Bijbel? Begrijp je zijn harde (oud-testamentische?) kant niet, of de manier waarop zaken gaan in de wereld terwijl er een almachtige God is die orde zou moeten houden? Een relatie met God kost tijd, en wordt naar mijn mening ondersteund door Bijbellezen (en de kennis uit de Bijbel toe passen in je leven), en omgang met andere Christenen.

Wat ik ook niet helemaal begrijp is dat je de waarheid niet zo belangrijk vindt. Als de Bijbel waar is, staat alles op het spel! Als de Bijbel niet waar is, staat er helemaal niets op het spel. Geen enkele onwaarheid of waarheid op aarde is belangrijker dan die van de Bijbel, maar dat is mijn mening. Denk alsjeblieft niet dat ik je de les probeer te lezen of iets dergelijks

Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Luke.

[schaapje]

Geloven is (niet) gemakkelijk?

Geloven is een gave van God, en dat geloof zal door de juiste relatie met Hem groeien.

Wat zeker NIET gemakkelijk is, is God gehoorzamen in alle dingen van ons leven.

[Toen]

Wanhoop niet! Door de weg van ellende, (dat het muurvast loopt in je leven en je niet meer 'voor- of achteruit' kunt) wil God zijn verlossing openbaren!

Houd aan! Grijpt moed! op Gods tijd zal Hij Zich openbaren en zal je bevrijden van het pak der zonde.

Leestip: Bunyans Christenreis/Christinnereis, en de geschiedenis van de Kananeese vrouw kan ook in dit geval zeker bemoedigend zijn.

[1a2b3c]

Het lijkt alsof je denkt dat Hij nog iets moet doen maar Hij heeft alles al gedaan: HET IS VOLBRACHT.
Het enige wat nog moet gebeuren om er deel aan te krijgen is dat wij ons bekeren van het 'voor onszelf leven' en dat we ons overgeven aan Hem zodat Hij ons hart vernieuwd door Zijn Geest die dan in ons gaat wonen, zodat we gaan leven voor Hem.
Geloven maken wij vaak zo moeilijk omdat we niet geloven dat het zo makkelijk is, dat we niets anders hoeven te doen dan ons aan Hem over te geven.
Maar geloven is onmogelijk als we ons niet willen bekeren, want we kunnen nu eenmaal niet twee kanten tegelijk oplopen.

[adriano313]

wat een verhaal....Misael
je roept het uit maar je merkt geen response

Ik heb je in het ander topic (Wíl God mensen bekeren?) gisteren wat uitgelegd, wat hier denk ik mee te maken heeft.
Heb JIJ Jezus christus uitgenodigd in je leven
Zodat Hij ook heer van JOU leven mag Zijn!

Aanvaard het Lam! pak het aan!

Ik heb een filmpje (intro) over de de glorie van God (klik hier)
laat me maar eens weten wat je er van vindt

ik zal voor je bidden

[Riska]

Misael, een oppervlakkig gezien heel tegendraads antwoord.
Laat het allemaal eens helemaal los.
Kijk om je heen en geniet van de natuur, geniet van leuke dingen, geniet van studie (als je die doet).
Raakt iets je? Laat het gebeuren. Een pasgeborene kan je raken, misschien een lied, misschien de wijze waarop iemand in je omgeving zorgt voor een ander.
Zegt God je op dit moment niets? Geeft helemaal niks. Komt wel weer,
Nee, ik zeg niet dat je nu maar niet meer naar een kerk moet gaan, als je dat altijd doet.
Wat ik bedoel te zeggen is, dat je niet zo krampachtig om moet gaan met geloven.
Met willen ervaren. Dan ervaar je niks, want je weet niet wat je moet ervaren.
Er zijn mensen die hun hele leven niks ervaren, maar ondanks dat toch geloven dat God er is en voor ze zorgen.

Dan is het krampachtige eruit, waarvan ik het gevoel heb dat het ook komt omdat teveel mensen aangeven dat als je niet zus of zo gelooft, of dat je bij sommige dingen vraagtekens zet, je geloof geen knip voor de neus waard is.
En dat is onzin.

Dus: laat het eens helemaal los, geef het de tijd en wie weet wat er gebeurt!

[gravo]

Dag Misael,

Je openingstopic vind ik buitengewoon ontroerend. Ik herken er feilloos mijn eigen soms wanhopige zoektocht in. Hoewel ik mij uit alle macht kan verzetten tegen de leer die in bevindelijk gereformeerde kerken wordt gepredikt (ik zal daar straks kort nog iets van schrijven) begin ik mijn antwoord toch eerst met de opmerking dat dit type christendom in staat is om een hele harde waarheid onomwonden te zeggen, namelijk dit dat de ervaring van het menselijk leven is dat alles naar het einde gaat. Er is zeker waarheid te vinden in de door en door sombere toon die men in deze kringen hoort. Zonde, schuld, verlorenheid, een eeuwige dood, straf, teloorgang, eindigheid en sterfelijkheid. veel mensen die niet in deze kerken gekerkt hebben weten niet wat wij wel weten: deze boodschap is onontkoombaar waar. Het is een werkelijke menselijke ervaring. In feite is het zwart van deze orthodoxie hetzelfde zwart als die van het nihilisme, de punk, het existentialisme of de meest duistere scene die je kunt vinden. Niemand zal het misschien willen geloven, maar het is toch echt waar: in deze kerken leeft men met de bijna onvermijdelijke zekerheid dat men niet tot de uitverkorenen behoort en dus op weg is naar de eeuwige dood. Die boodschap is hard, maar sluit naadloos aan op vele menselijke ervaringen. Daarom is die boodschap ook zo moeilijk los te laten. Elke teleurstelling bevestigt weer dat het waar is. En ja, de ultieme teleurstelling (waar de wanhoop uit voortkomt) is dat God niet antwoordt. Dat Hij niet ingrijpt. Geen stem, geen Woord, geen redding. Niets, niets, niets. Is dat niet eenzelfde soort nihilisme als de mens die zonder God of gebod leeft? Komen ze niet in dezelfde hel terecht?

Tot zover de duistere kracht van de bevindelijk gereformeerde prediking, die suggereert dat er slechts een heel klein aantal mensen wedergeboren zal worden, terwijl de grote rest (waar jij en ik ongetwijfeld bij horen) voor eeuwig verloren zal gaan.

Ik ben er uiteindelijk (Goddank!) anders over gaan denken. Ik heb daarvoor een aantal pijnlijke stappen moeten nemen.
Ten eerste ben ik bewust, met open ogen, gaan twijfelen aan de waarheid van deze prediking. Met name kon ik mij niet meer vinden in de overal aanwezige suggestie dat er maar enkele mensen Gods kinderen kunnen zijn. Je weet hoe het werkt: als iemand eens durft te zeggen, dat hij of zij iets van de Heere ontvangen heeft, dan wordt dat met alle macht de kop in gedrukt. Ja, maar... Het liefst lijkt men toch te horen dat velen verloren gaan. Ik heb me daar uiteindelijk heel beslist en vol overtuiging tegen uitgesproken. Ik kon en kan het niet verenigen met de God van de Bijbel. Dat was het eerste: een daad van verzet, zou je kunnen zeggen.
Dat kon alleen door ook contacten met andere christenen aan te knopen. Heel bewust ben ik andere kerdiensten gaan bezoeken, ben ik andere boeken gaan lezen. Ik wilde perse een alternatief horen tegenover de alsmaar herhaald prediking die mij net zo depressief en onredbaar maakte als de wereld om mij heen zonder God.

De volgende stap is radicaler. ik wilde weten hoe het nou toch kon, dat mensen zich zo kritiekloos en onnadenkend (leek het wel) aan zo'n radicale en onvruchtbare kerk verbonden. De vraag was eigenlijk: hoe kan het dat mensen dat blijven geloven? Eigenlijk was ik op zoek naar de vraag: wat is dat eigenlijk: religie? Wat gebeurt daar?

Welnu mijn antwoord op die vraag (oa door een studie theologie) is een antwoord dat op dit forum door weinigen gedeeld zal worden denk ik.
Ik ben tot de conclusie gekomen, dat religie een menselijke poging is om met de verwondering voor, maar ook met de verschrikkingen van het leven om te gaan. Inderdaad, ons leven is een damp, de dood wenkt ieder uur. Wie kent geen pijn, angst, schuld, wanhoop, onzekerheid of twijfel?
Religie geeft de mens de mogelijkheid om zich een beter, heerlijker situatie voor te stellen. Echter, en daar valt jouw ervaring samen met de werkelijkheid, denk ik, niemand heeft ooit God gezien. Dat is een harde werkelijkheid. Bidden kan een teleurstellende stilte opleveren. Ik denk dat dat komt omdat wij God inbeelden. Wij stellen Hem voor als dit of dat, die of die, zus of zo. Maar we weten niets van God. Er is een kloof, We kunnen niet zomaar even omhoog, even kijken of Hij wel leeft. Nee, we zijn op dat vlak blind, doof, stom. En ten einde raad gaan we dan allerlei dingen verzinnen over God. Zo zal Hij wel zijn. Ook de bevindelijk gereformeerde theologie is zo'n menselijke opvatting over God.

Hoe raar het ook klinkt, dit heeft mij erg geholpen. opeens zag ik in al die zware broeders en zusters allemaal arme stumpers, die wanhopig op zoek waren naar enig teken uit de hemel. Arme zoekers, die niets konden vinden. Ik stel me voor dat Jezus ook zo naar de massa keek: bewogen omdat Hij zag wat ze misten en wat ze met al hun denken en praten niet konden vinden.

De naam is gevallen: Jezus. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb moeten erkennen dat ik God niet kan vinden. De kloof is te groot. Alle makkelijke maniertjes hebben hun aantrekkelijkheid voor mij verloren. God is onzichtbaar, onvindbaar. Bestaat Hij wel? Maar er is een manier waarop ik toch nog hoop houd. Een persoon heeft mij toch het vertrouwen gegeven dat mijn verlangen naar God (ik zoek Hem, maar vind Hem niet) niet voor niets is. Ik heb me helemaal verbonden aan de mens Jezus. Hij is het. Hij heeft mij laten zien hoe God is. Elke andere opvatting vind ik niet meer relevant. Hoe Hij over God sprak, als over Zijn Vader...dat geeft mij vertrouwen dat er toch geen zwart gat op mij afkomt.

Ik heb geen bewijs. God is niet aan te wijzen, niet te bewijzen. Maar mijn verlangen, mijn zoeken, mijn koortsachtig vasthouden aan Jezus woorden en werken...die geven mij nog het laatste restje geloof. God geve dat het voldoende is om aan het einde Hem te mogen ontmoeten. "we zijn bedelaars" zei Luther op z'n sterfbed.

Ik hoopte in de Ger. Gem. dat deze emotie herkend zou worden als die van een arme zoeker, die niet prat gaat op zijn eigen vermogen. Ik hoopte dat deze boetvaardige houding mij aan andere christenen zou verbinden. Maar helaas, er was voor mij geen plaats meer. Ze vonden me te kritisch. Maar ik kon niet leven met de gedachte dat bijna allen in de kerk kermend en krijsen zouden moeten vergaan in de eeuwige nacht. Dat dat de kern was van Gods wezen en dat Zijn liefde zo'n resultaat zou hebben. Ik moest deze kerk verlaten, maar de hoop is gebleven. Het is een klein vlammetje, een walmende vlaspit, maar het brandt!

gravo

[schaapje]

Indrukwekkend gravo, wat je schrijft, zelf ken ik die wereld totaal niet.
Maar Jezus is de Weg tot de Vader God.

[Riska]

Gravo, wat een ontroerend antwoord. Dank daarvoor.

[Gerdien B.]

Mooi omschreven Gravo. Herkenbaar en ik had het niet beter kunnen verwoorden.

[nita]

geloven is (niet) gemakkelijk,

nee absoluut, maar ik denk ook dat geloven nooit makkelijk zal worden, misschien wel voor een poosje, maar ik denk dat er altijd wel strijd zal blijven, omdat wij als mens weer gaan twijfelen.

geloven, is op sommige momenten wel heel makkelijk, maar vooral omdat ik veel momenten heb waarop mijn geloof heel sterk is. door omstandigheden kan het dan af en toe weer gaan stormen.

vandaag had ik het moeilijk, het was dankdag voor ons, en ik zal heel eerlijk zijn, ik was zo opstandig, ik ben niet gegaan, ik kon het niet, natuurlijk zijn er dingen waar ik dankbaar voor ben, maar omdat ik nu midden in een storm zit, zie ik dat even allemaal niet meer

ik heb het financieel absoluut niet makkelijk, en dan wordt er opeens om tien uur aangebeld, iemand van de diaconie, dat het vandaag dankdag was, dat er groente en fruit over was, en dat ie dat even kwam brengen

vandaag geen dankdag in de kerk gehouden, maar ik houd straks mijn eigen kleine dankdag

God dank u wel!!