Hoi allemaal,
Ik heb mezelf net aangemeld en wil even iets aan jullie voorleggen.
Ik heb samen met mijn man 2 kinderen. Een heerlijk gezinnetje samen, hoewel we voor de nodige problemen hebben gestaan, zeker met onze zoon (6,5 jaar) die autisme en adhd heeft.
Ontdanks dat het gezinsleven hier dus soms behoorlijk pittig is, heb ik al lange tijd heel sterk de wens voor een derde kindje.
Mijn man ziet dat niet zitten. Hij is bang dat het te druk wordt, en is huiverig omdat de kans op nog een kindje met autisme/adhd voor ons groot is. En hij vind dat ons gezin gewoon compleet is met 2 kinderen.
Maar ik mis nog iets.. mijn verlangen naar nog een kindje is echt heel sterk. Nog een keer een kindje dragen in mijn buik, nog een keer weer helemaal verliefd worden op zo'n klein mensje, nog een kindje grootbrengen vanuit onze liefde, en vooral nog een kindje grootbrengen tot eer van God!
Heel raar misschien.. maar ik hou gewoon al van dit kindje, dat dus nog helemaal niet bestaat, en er misschien zelfs wel helemaal nooit komt.
Ik weet ook wel dat hierin geen compromis mogelijk is, en dat 1 van ons toch toe zal moeten geven.
Ik voel me egoïstisch dat ik dit van hem vraag.... terwijl ik weet dat hij slecht tegen drukte kan en moeite heeft met dingen waar hij geen controle over heeft. Baby's dus.
Maar ik kan dit gewoon niet loslaten. Ik wordt er zo verdrietig van als ik er aan denk dat ik dit nooit meer vanaf het begin ga meemaken...
Veel mensen met wie ik hierover gepraat heb, vinden dat ik zijn beslissing moet respecteren. Een kindje moet je met zn tweeën willen.
Maar waarom zou hij mijn wens niet moeten respecteren??? Moet ik mijn diepste verlangen maar zomaar aan de kant schuiven, omdat hij bang is voor drukte?
Hoe denken anderen hierover?