Wens voor 3e kindje...

[Suzsje]

Hoi allemaal,
Ik heb mezelf net aangemeld en wil even iets aan jullie voorleggen.

Ik heb samen met mijn man 2 kinderen. Een heerlijk gezinnetje samen, hoewel we voor de nodige problemen hebben gestaan, zeker met onze zoon (6,5 jaar) die autisme en adhd heeft.

Ontdanks dat het gezinsleven hier dus soms behoorlijk pittig is, heb ik al lange tijd heel sterk de wens voor een derde kindje.
Mijn man ziet dat niet zitten. Hij is bang dat het te druk wordt, en is huiverig omdat de kans op nog een kindje met autisme/adhd voor ons groot is. En hij vind dat ons gezin gewoon compleet is met 2 kinderen.

Maar ik mis nog iets.. mijn verlangen naar nog een kindje is echt heel sterk. Nog een keer een kindje dragen in mijn buik, nog een keer weer helemaal verliefd worden op zo'n klein mensje, nog een kindje grootbrengen vanuit onze liefde, en vooral nog een kindje grootbrengen tot eer van God!
Heel raar misschien.. maar ik hou gewoon al van dit kindje, dat dus nog helemaal niet bestaat, en er misschien zelfs wel helemaal nooit komt.


Ik weet ook wel dat hierin geen compromis mogelijk is, en dat 1 van ons toch toe zal moeten geven.
Ik voel me egoïstisch dat ik dit van hem vraag.... terwijl ik weet dat hij slecht tegen drukte kan en moeite heeft met dingen waar hij geen controle over heeft. Baby's dus.
Maar ik kan dit gewoon niet loslaten. Ik wordt er zo verdrietig van als ik er aan denk dat ik dit nooit meer vanaf het begin ga meemaken...

Veel mensen met wie ik hierover gepraat heb, vinden dat ik zijn beslissing moet respecteren. Een kindje moet je met zn tweeën willen.
Maar waarom zou hij mijn wens niet moeten respecteren??? Moet ik mijn diepste verlangen maar zomaar aan de kant schuiven, omdat hij bang is voor drukte?

Hoe denken anderen hierover?

[*Annet*]

Hoe zou je het vinden als je man boven gaat zitten tijdens het eten omdat hij de drukte niet aan kan die er aan tafel wordt gemaakt? Als je man de zorg voor je gezin helemaal aan jouw over zou laten omdat hij geen derde wilde? Zich begraaft in zijn werk om maar niet thuis te hoeven zijn? Zulke mannen zijn er echt, ik ken ze!

Een baby is zo hartveroverend lief, vooral als die van jezelf is, maar baby's blijven geen baby's en worden peuters, kleuters enz. Denk dat het voor een vrouw (met kinderwens) altijd wel iets bijzonders blijft, dat weten dat er een kindje in je groeit, dat is zo bijzonder.

Desondanks snap ik echt wel dat je nog verlangt naar een kindje hoor maar je moet ook realistisch zijn.

[paprikameisje2]

[img]tja, kon wel min of meer mijn verhaal zijn. Maar het verstand wint van het gevoel. Hier een verlangen naar een periode met een baby waarin ik ook nog tijd heb voor.genieten, wat ik twee maal niet heb gehadd.

[Suzsje]

Bedankt voor jullie reacties.

@annet, tja 90% vande opvoeding komt toch al voor mijn rekening. (gewoon al vanwege het feit dat manlief fulltime werkt en ik er altijdvoor de kinderen ben... En ook in het weekend ben ik meestal degene die dingen met de kids gaat ondernemen. En daar heb ik niet zoveel moeite mee.

@paprikameisje, ja dat speelt hier misschien ook wel onbewust een rol. De eerste was zwangerschap was nogal onverwacht en niet gepland, we studeerden beide nog. Toen ik zwanger was van de tweede zaten we volop in de ondderzoeken met de eerste, die zijn diagnose kreeg toen zijn zusje 3 maanden was.
Zij was echt een heel makkelijke baby, maar ik had geen tijd om te genieten... was altijd bezig met de oudste en zij moest overal mee naar toe, wat dus een heel gesjouw was.

Nu heeft hij medicijnen, waardoor hij veel lekkerder in zijn vel zit. Kan het prima vonden met klasgenootjes, nu hij in groep 3 zit heeft hij weer genoeg uitdaging én er is veel meer structuur in de klas dan bij de kleuters, dat doet hem goed. En hij en zn zusje zijn dol op elkaar, heerlijk!

Kortom, na een heel zware periode, gaat het nu gewoon super goed!
..en heb ik gewoon heel sterk de behoefte om nog kindje te mogen krijgen.. en niet alleen een baby, want ook de andere fases zijn heerlijk! Zelfs de peuterpuberteit waarin mijn dochtertje nu volop zit isgeweldig. Ze kan zo ontzettend driftig zijn, om daarna vervolgens in mn armen te vliegen om even heerlijk te knuffelen.... Dan smelt je toch!

[Merisja]

Moeilijk, Suzsje! Je verhaal lijkt ook wel een beetje op ons verhaal...het verschil is alleen dat niet alleen mijn man, maar ook ik echt niet aan een derde kindje wilden denken! We hadden er echt een grote angst voor. Bij ons speelden er wel andere factoren mee. Ik ben bijv altijd ontzettend ziek en kan negen maanden niets doen. Daarbij is de kans op vroeggeboorte bij ons heel groot (de eerste kwam met 33 weken, de tweede wilde met 29 weken komen maar dat is toen gerekt tot 27 weken) en lag ik tijdens de zwangerschappen geregeld in het ziekenhuis. Ook het eerste jaar ging beide keren niet echt van een leien dakje zeg maar...

De jongste zit nu inmiddels op school en we genieten volop van onze kinderen. En nu merken we ook dat bij beiden, héél voorzichtig, toch de wens komt voor een derde... Nóóit gedacht dat dat nog eens zou gebeuren! We overhaasten niets, ik ben nog jong, dus we hebben ook nog tijd, maar het is wel heel mooi als dit uit kan gaan groeien tot daadwerkelijk een derde kindje!

Wat ik hiermee wil zeggen: ik begrijp je man én jou helemaal! Ik heb bij mijn man ook echt angst gezien (en trouwens, ik was zelf ook súper bang voor een zwangerschap) en toen wilde ik alleen al voor hem écht niet zwanger worden. Wat heb je eraan als je man er aan onderdoor gaat? Ik had echt nooit verwacht dat de wens voor een derde bij ons zou gaan ontstaan...maar wie weet, als straks jouw jongste ook op school zit. De oudste kan zich dan ook al veel beter redden; het hoeft toch niet op stel en sprong te gebeuren? Of ben je niet zo heel jong meer ? Ik zou in ieder geval geen druk op hem gaan uitoefenen, maar gewoon de mogelijkheid openlaten! Ik snap je moedergevoelens, die je zo graag op nog een kindje wil projecteren. Maar is het niet een idee om je op iets anders te gaan storten? Wordt bijvoorbeeld gastouder, héérlijk, al die kindjes om te verzorgen en waar je je liefde ook aan kwijt kunt! 't Is maar een idee hoor...

Nou, heel verhaal, maar ik hoop dat je er wat aan hebt!

[Suzsje]

Merisja, thanx!
Wat heftig.. 2 vroeggeboortes en zulke zware zwangershappen! Gaat het nu wel allemaal goed met ze?

Je hebt idd ook wel gelijk, we zijn nog jong zat dus wat dat betreft hebben we alle tijd.
Ik had het zo leuk gevonden als er wat minder tijd tussen mijn dochtertje en een evt. volgend kindje zat. Dat heb ik sowieso al op moeten geven, want minder dan 3 jaar verschil zal het niet meer worden gezien mijn dochter alweer ruim 2 jaar is.

Ik blijf stiekem hoophouden dat manlief ooit overstag gaat..... en voor nu, ben ik bang dat er niks anders opzit dan mijn droom in de ijskast zetten

[lammetje]

Ik snap de angst van je man helemaal. onze oudste heeft onlangs toch de diagnose pddnos gekregen. Al is het een lichte vorm, het is er wel. En toen ik dus zwanger was van de derde waren we ook best wel bang dat we nu weer zoiets zouden gaan meemaken. Slopend was het, maar deze derde baby is zo ontzettend rustig en lief, dat die angst helemaal over is.

@annet: zulke mannen zijn er, maar dat wil niet zeggen dat de vrouw de kinderwens heeft 'doorgeduwd' om het zo maar te zeggen. Dat zijn soms ook mannen die zelf willen genieten en de gevolgen niet willen dragen.

ik vind het een moeilijk punt om te beslissen dat het gezin 'compleet' is. Wie zijn wij om dit te beslissen. maar aan de andere kant zie ik mezelf ook geen groot gezin runnen, dus waar ligt de grens, bijbels gezien? Gister zei de ds in een dooptoespraak nog zoiets dat kinderen een leenpand zijn, dat je ze krijgt van God om tot Zijn eer op te voeden en niet tot genot van jezelf. Dat 'de wereld' kinderen neemt, 1 of 2, omdat ze anders niet meer dit of niet meer dat.... Maar je moet er als ouders ook niet aan onderdoor gaan, lijkt me.

Sterkte!

[ajl]

Daarnaast heb je ook een verplichting naar de kinderen die je al hebt. Zij hebben niet voor hun bestaan gekozen en als blijkt dat een kind toch veel aandacht c.q. tijd vraagt door bepaalde problemen die er zijn, moet je je wel als ouders zijnde afvragen of je een ander kind nog wel voldoende aandacht kan geven.

Daarbij zijn baby's leuk, maar vragen in feite nog de minste aandacht. Als kinderen ouder zijn en zichzelf steeds meer gaan ontwikkelen, hebben ze juist meer aandacht nodig.

Dat 'de wereld' kinderen neemt, 1 of 2, omdat ze anders niet meer dit of niet meer dat.... Maar je moet er als ouders ook niet aan onderdoor gaan, lijkt me.

Sterkte!

Ik vind dit persoonlijk een beetje kortzichtige uitspraak van de ds. Ook onkerkelijke mensen 'nemen' lang niet altijd kinderen. Die zijn zich ook bewust van het feit dat het je gegeven wordt. Ik zie in de kerk net zo veel mensen met 1 of 2 kinderen als buiten de kerk. Het is in alle gevallen gewoon een afweging van wat je aankan en vaak ook een financiële kwestie. Daarbij is het bij de hoger opgeleiden momenteel juist heel hip om er 3 of 4 te krijgen.

[cornelia77]

Ik vind de verantwoordelijkheid om kinderen tot Gods eer op te voeden ook heel groot. Dat kost ook echt tijd! Tijd om met kinderen te praten, zingen, bidden. Maar ook tijd om zelf voor je kinderen te bidden. Wij hebben vier kinderen, en heel soms kriebelt het nog een beetje. Maar juist als gelovige ouders vind ik dat je ook daarin je verstand moet gebruiken.

[lammetje]

(...)

Ik vind dit persoonlijk een beetje kortzichtige uitspraak van de ds. Ook onkerkelijke mensen 'nemen' lang niet altijd kinderen. Die zijn zich ook bewust van het feit dat het je gegeven wordt. Ik zie in de kerk net zo veel mensen met 1 of 2 kinderen als buiten de kerk. Het is in alle gevallen gewoon een afweging van wat je aankan en vaak ook een financiële kwestie. Daarbij is het bij de hoger opgeleiden momenteel juist heel hip om er 3 of 4 te krijgen.

volgens mij zei hij ook 'houdt het bij 1 of 2 kinderen' ... weet niet de exacte bewoordingen meer Ik denk dat iedereen wel begrijpt wat ermee bedoeld wordt, dat een groot gezin 'drukker' is, grotere auto, allemaal een eigen kamer, minder inkomen als moeder minder kan gaan werken door een groot gezin (duurdere opvang), duur met dagjes uit, lastiger opvang regelen als je een weekendje weg wil etc. Al vind ik het met 3 kinderen niet direct veel drukker dan met 2 kinderen.

@ cornelia: natuurlijk kost dat tijd, maar zou het uitmaken of je nu 2 of 6 kinderen hebt? die tijd moet je vrij máken, want anders schiet het er altijd bij in...

[cornelia77]

Ik merk toch wel dat ik mijn handen vol heb aan vier kinderen. Niet zozeer qua opvoeding, ook wel , maar ook qua tijd. We vinden het belangrijk om er voor de kinderen te zijn. Dingen met ze te doen, ook alleen, om ze zo met liefde te omringen.

[Dippie]

Ik vind dit persoonlijk een beetje kortzichtige uitspraak van de ds. Ook onkerkelijke mensen 'nemen' lang niet altijd kinderen. Die zijn zich ook bewust van het feit dat het je gegeven wordt. Ik zie in de kerk net zo veel mensen met 1 of 2 kinderen als buiten de kerk. Het is in alle gevallen gewoon een afweging van wat je aankan en vaak ook een financiële kwestie. Daarbij is het bij de hoger opgeleiden momenteel juist heel hip om er 3 of 4 te krijgen.

Daar heb je gelijk in, maar het merendeel in onkerkelijke kringen heeft het toch wel over kinderen 'nemen', dat merk ik ook heel erg veel op mijn werk. Als het gesprek er een keer op komt met ouders, gaat het toch altijd over het plannen ervan. Maar ik moet ook zeggen dat het n kerkelijke kringen ook nogal eens op het plannen aankomt. Hoor ook weleens van stelletjes dat ze het eerste jaar nog gene kinderen willen, want ze willen eerst nog samen op vakantie, enz...
Maargoed...het ging hier over de kinderwens en niet over het plannen van kinderen

Ik zie trouwens in de kerk wel véél grotere gezinnen dan in de onkerkerlijke omgeving hoor! Daar is het al 'veel' als je er 3 of 4 hebt, in de kerk is dat best 'normaal'.

[Hortensia]

Och, ik zou al "een moord" doen voor 1 kindje..... maar goed, dat is een andere discussie. Ik vind dat je op een gegeven moment (welk moment dat is is natuurlijk voor iedereen persoonlijk) toch een besluit moet nemen dat je gezin compleet is. Je kan toch niet altijd 'door blijven gaan', zeker als je weet dat je heel vruchtbaar bent en bij wijze van elk jaar een kind zou kunnen krijgen.

[MissF]

Wat vervelend joh! Ik denk dat je zoiets echt samen moet overwegen en het er samen over eens zijn. Hier was het zo dat bij de eerste ik degene was die de doorslag gaf, mijn man vond het ook prima om nog een tijdje te wachten, maar vond het wel oke. Bij de tweede was mijn man degene die de doorslag gaf, toen mocht het van mij nog wel even wachten, maar ik vond het wel oke.
Als 1 van ons bij beiden had gezegd: nee, ik wil het echt (nog) niet, dan was het niet gebeurd. Tenminste, dan hadden we de anticonceptie de deur niet uit gedaan. Want ik vind dat je achter zoiets echt samen moet staan. En als 1 van de 2 het niet ziet zitten, dan moet je er niet aan beginnen. Want je gaat het als het goed is samen doen. Want elk kind heeft naast een moeder ook een vader nodig, en als die vader alleen maar meer werkt, en zich amper bemoeit met de kinderen, denk ik dat dat echt nadelig is voor de kinderen.

Over plannen, ik geloof niet dat er veel mensen zijn die totaal niet plannen, eigenlijk. Zelfs mensen die geen voorbehoedsmiddelen gebruiken. Anders zit je binnen de kortste keren, menselijkerwijs gesproken, met 10 kinderen, en dat lijkt me voor het merendeel van de moeders en vaders niet goed.
Ik vind dat je geen kinderen 'neemt' maar dat je, als je graag zwanger wilt worden, er niks meer aan doet om het tegen te houden. En ook dat is een beetje plannen. En als een (jong) stel graag eerst nog een jaar of langer wil wachten, dan geef ik ze groot gelijk, want het leven met kinderen is nou eenmaal anders dan wanneer je nog maar samen bent (

[Suzsje]

Ach.. ik ben er van overtuigd dat kinderen zich niet laten plannen
Dat is hier in ieder geval wel gebleken. De eerste was helemaal een verassing, en eigenlijk helemaal 'niet de bedoeling', hoewel we er natuurlijk ontzettend blij mee zijn!
De tweede wilden we wel min of meer plannen, maar toen ik niet binnen 3 maanden zwanger bleek, wilden we nog even wachten omdat er een verhuizing tussendoor kwam, en toen bleek ik plotseling toch zwanger, hahaha!
Dus toch zwanger verhuisd.. en waarom ook eigenlijk niet? Ik mocht niet tillen, niet verven etc. dus dat heb ik lekker allemaal laten doen door anderen

Ik denk dat het met 3 kinderen echt niet zoveel drukker zal zijn dan 2. Ik vind 2 zelfs vaak makkelijker dan 1, omdat er ook nog momenten zijn dat ze elkaar bezig houden (OK... ook momenten dat ze elkaar in de haren vliegen, haha). En dan zijn mijn 2 kinderen echt tegenpolen van elkaar, zowel qua uiterlijk als innerlijk. Mocht er een derde komen, zal die vast meer op 1 van de 2 lijken. Wat we de eerste jaren hebben meegemaakt met de oudste was pittig, maar het heeft ons ook sterker gemaakt.

Ik vind de verantwoordelijkheid om kinderen tot Gods eer op te voeden ook heel groot. Dat kost ook echt tijd! Tijd om met kinderen te praten, zingen, bidden. Maar ook tijd om zelf voor je kinderen te bidden. Wij hebben vier kinderen, en heel soms kriebelt het nog een beetje. Maar juist als gelovige ouders vind ik dat je ook daarin je verstand moet gebruiken.

Ben ik het met je eens, maar maakt het qua tijd verschil of je met 1 kind, of met 2 - 3 - 4- 5 enz. kinderen praat, zingt bid etc.? Het is juist super fijn om dat samen te kunnen doen! Als je met meerdere kinderen bent, ligt de druk ook minder hoog voor het kind dan wanneer hij/zij hier alleen met een volwassene over praat.

Tja.. als ik op mijn gevoel af zou moeten gaan, dan zou ik er nog wel 6 willen maar dat is inderdaad niet zo verstandig. Kan gewoonweg niet in dit huis, niet in de auto en financieel trekken we dat ook niet. Dan zou ik weer een gewone baan moeten zoeken (werk nu ook wel, maar dat is een paar uurtjes per week in de winkel van mijn moeder, kinderen kunnen dus gewoon gezellig mee naar oma). Waardoor ik dan weer minder tijd heb voor de kinderen, en das natuurlijk niet de bedoeling.