Berichtdoor Optimatus » 16 nov 2011 21:55
Vandaag trof ik mijn kater, Poesjkin genaamd, aan op mijn bed. Uiteraard lag hij prinsheerlijk te maffen. Katers slapen veel en hij nog net iets meer. Heel even ging er één oog open met een blik van "Lazerstraal een eind op, ik ben bezig." Vervolgens dacht ik: "Jaja, Poesjkin, jij hebt nu een speciale hotline. 1-4-4, red een dier." Op zich ben ik daar wel voor. Mensen die dieren mishandelen, zijn ook in staat om kinderen of volwassenen iets aan te doen.
Poesjkin is een vondeling. In de snikhete zomer van 2003 vond ik hem als kitten in de polder. Vermoedelijk is hij daar gedumpt. Ik heb hem in huis genomen. Zijn hoofdbezigheden zijn slapen, eten, de hond gezelschap houden en op schoot liggen spinnen. Hij zorgt nooit voor problemen, je zou zeggen: meneer de kater is uitstekend geïntegreerd in ons gezin.
Maar terwijl ons regime in Den Haag zich druk maakt om dieren, staan er mensen finaal in de kou. Mensen die goed geïntegreerd zijn. Mensen die niet voor problemen zorgen. Mensen die een goede opvoeding hebben gehad van liefdevolle mensen. Mensen die ons land verrijken. Mensen die ons land kleur geven. Mensen die... ja, gewoon jonge mensen. Mensen zoals jij en ik.
Terwijl ik Poesjkin aai (en hij beleefd ligt te spinnen), stel ik vast dat een verstoten kater meer kans op een veilig bestaan in Nederland heeft dan een beleefde jongeman uit Angola. Een trieste constatering.
In Te, Domine, speravi, non confundar in aeternum.