Berichtdoor Riska » 01 jan 2012 21:29
Eerder in dit topic gaf ik aan dat ik gescheiden ben. Hij had een persoonlijkheidsstoornis.
Dat maakt samenleven zwaar.
Er was een dag dat ik huilend bij iemand kwam voor een vergadering. Er was het een en ander gebeurd.
Er was iemand die veel eerder al gescheiden was. Ze zei: "Zo, vandaag valt de beslissing dat je gaat scheiden".
Drie, vier maanden later kwamen we elkaar op de fiets tegen en ze zei: "En, ben je al gescheiden?"
Nee, dus, want er was twijfel - ik hield van hem, ik hield niet(meer) van hem.
Ze zei toen iets heel belangrijks: "Pas als jij dag en nacht weet dat je wilt scheiden omdat je geen enkele andere uitweg meer ziet, is het zover en kun je een gefundeerde beslissing nemen".
Zo heb ik het hier eerder min of meer verwoord.
In elk huwelijk is wel eens wat. Maar als dat 'eens' een kwestie van 'altijd' wordt, als zoals in mijn geval, blijkt dat iemand een persoonlijkheidsstoornis heeft, gaat de twijfel knagen.
Dan kan iedereen zeggen wat ie wil, maar degene die voor een beslissing staat weet diep van binnen of het volkomen helder is of niet. En pas dan zal diegene - in dit geval Pretoogje - een beslissing kunnen nemen, die weloverwogen is. En dan nog zal er aanvechting zijn, hetzij naar de ene kant, hetzij naar de andere.
Maar als het besluit ten uitvoer gekomen is, weet je ook dat het goed is.
