Berichtdoor Galateia » 12 mei 2012 15:19
O jee, ja, daar zit nog wel wat werk in de hechting... maar je kunt er wel mee werken! Krijg je begeleiding daarbij?
Laat me allereerst 1 ding zeggen: trek je geen **** aan van de omgeving en de mening van anderen. Natuurlijk willen ze aan haar zitten. En natuurlijk vinden ze haar haren mooi. Maar ze mogen niet aan haar zitten. Ze moeten hun handen thuis houden en haar met rust laten. En daar moeten jullie als pleegouders gewoon wat van zeggen. En is dat moeilijk? JA. Maar je zult zelf voor je kind moeten opkomen.
Wat hier groot effect op beide kids heeft gehad, is zelf goed voordoen hoe het moet. Ik weet nog dat onze oudste een 2 maanden na thuiskomst met Kerst zomaar ineens mijn schoonzus een kus gaf. Ik schrok me rot, want hoe kon hij dat nou doen? En toen ineens drong het tot me door: wij begroetten haar ook met 3 zoenen op de wang. Hij deed ons na! En toen zijn wij mensen bewust niet meer te 'close' gaan begroeten. Gewoon even 'hoi', een hand en klaar. En zo deed zoonlief het ook. Nu bij onze dochter hebben we het weer zo opgebouwd. Niet meteen oma om de hals vliegen. Eerst even een paar keer ontmoeten, kijken en dan merken 'dit is ok'. En ja, ze wilde natuurlijk ook meteen de mevrouw achter de kassa een hand geven. Maar dat doe je niet. Dat is een vreemde. En dan gewoon laten zien, dat het zo niet moet. Soms is voordoen heel goed.
Ik weet niet hoe oud ze is? Maar wat bij zoonlief (toen 2 jaar) heel goed hielp, was uitleggen, dat je in de winkel niet zomaar een wildvreemde om de hals vliegt. Dan zei ik - gewoon in de winkel - "nou ja joh. S, jij wil die mevrouw knuffelen, maar die kennen we niet eens. Dat doen we niet, hoor!" En dan dacht hij er over na en dan kwam de boodschap goed over. Ik geloof dat je door het gewoon aan je kind uit te leggen - op het moment zelf, niet achteraf! - ook al veel kunt bereiken. Maar ja, dat is wel per leeftijd verschillend.
Ze weet natuurlijk helemaal niet, hoe het moet, het arme kind! En ja, dan moet je soms een 'grens' over voor je gevoel. Wij zijn in onze cultuur niet gewend mensen direct met hun gedrag te confronteren. En echt, mensen snappen het niet. Waarom doe je zo moeilijk met je kindje? Maar dan snappen ze het maar niet... denk ik dan. En mensen vinden het niet leuk om te horen, als je tegen je kind zegt 'we knuffelen deze mevrouw niet'. Het wordt vaak persoonlijk opgevat, maar ja, dat kun je dan kort uitleggen en als het dan nog persoonlijk opgevat wordt: niet jouw probleem.
Ik merk nu bij nummer 2, dat ik meteen al veel directer ben. Mijn moeder wilde bijvoorbeeld laatst haar (van mijn dochter) neus afvegen. Dan zeg ik gewoon "nee, mam, niet doen, wij doen de verzorging." En dan doe ik het zelf. En wat is nou een neus afvegen? Het lijkt niets. Maar als kindjes gewend zijn dat de willekeurig welke volwassene dat altijd maar doet, dan leert een kind nooit afhankelijk van een papa en een mama te zijn... mijn man en ik zorgen voor ons meisje. Klaar. Eten en drinken, schone luier, etc. etc.: alleen mijn man en ik doen dat. En daar zijn we heel streng in. Want we hebben wij onze zoon gemerkt, dat het effect van al die 'kunstmatige' acties ontzettend groot is!
En onthoud: het gaat in stapjes. Het gaat goed en dan ineens... een stap terug. En dan gewoon weer verder gaan, steeds weer een stapje vooruit.
Herken jij nou ook dat malen elke avond? Dat je elke dag gaat evalueren, of het nou goed ging met je kindje, of niet. Dat je het gedrag probeert te 'lezen' en dan echt even goed moet praten met elkaar om het te analyseren en afspraken te maken over hoe te reageren, enzo?
Zolang de aarde kinderen geeft
die morgen moeten sterven
teveel zijn in hun eigen land
zullen zij hun namen kerven
in het hart van een vreemde
