Pesten

[-Judith-]

dat hoor ik heel vaak, dat ik zo zeker van mezelf lijk, maar het ondertussen neit ben!

Onze buren hadden ons al een paar x gezien, of even snel gesproken, maar toen ik een x bij hen aan de deur wat moest vragen, werd ik enorm onzeker!
Had de buurman later tegen m'n man gezegd; joh...dat *** zo onzeker is...dat had ik nooit gemerkt aan haar! Toen ze laatst bij ons aan de deur stond, kende ik dr echt neit weer, ze begon zelfs te stotteren

[freebird]

Dat moet je ook oefenen he, zelfverzekerd doen en zijn is niet eender.

Als ik op mijn werk voor rotte vis wordt uitgemaakt, blijf ik uiterlijk
zo rustig mogelijk ook in mijn spreken, maar ondertussen bonkt mijn
hart in mijn keel.
Maar zo houd ik wel de situatie onder controle en ben ik achteraf
ook veel sneller weer rustig.

Dit heb ik o.a. in therapie geleerd, om paniekaanvallen onder controle
te krijgen.

[Mortlach]

dat hoor ik heel vaak, dat ik zo zeker van mezelf lijk, maar het ondertussen neit ben!

Onze buren hadden ons al een paar x gezien, of even snel gesproken, maar toen ik een x bij hen aan de deur wat moest vragen, werd ik enorm onzeker!
Had de buurman later tegen m'n man gezegd; joh...dat *** zo onzeker is...dat had ik nooit gemerkt aan haar! Toen ze laatst bij ons aan de deur stond, kende ik dr echt neit weer, ze begon zelfs te stotteren

Het helpt je een aantal dingen te beseffen:

- Niemand is zo kritisch over jou als jezelf. (geef jij jezelf een mager 6je, ga er dan maar vanuit dat anderen je een dikke 8 geven)
- De dingen waarvan jij vreest dat iedereen het ziet (trillen, zweten, iets onhandigs zeggen etc,) valt in werkelijkheid niemand op.
- Heel veel mensen zijn onzeker, maar uitgaande van bovenstaande punten valt jou dat niet op

[Mortlach]

Dat moet je ook oefenen he, zelfverzekerd doen en zijn is niet eender.

Toch schijnt het een uitspraak onder psychologen te zijn: Wat is het verschil tussen iemand die alleen maar net doet alsof hij/zij zelfverzekerd is, en iemand die écht zelfverzekerd is?

Antwoord: een aantal maanden.

Als ik op mijn werk voor rotte vis wordt uitgemaakt, blijf ik uiterlijk
zo rustig mogelijk ook in mijn spreken, maar ondertussen bonkt mijn
hart in mijn keel.
Maar zo houd ik wel de situatie onder controle en ben ik achteraf
ook veel sneller weer rustig.

Joh, wat voor werk doe je dan? Ik kan me niet eens meer voorstellen dat zoiets op mijn werk zou gebeuren. We hebben wel eens een gestresste projectmanager, maar die proberen we dan maar een beetje te ontzien/tegemoet te komen.

Wel grappig trouwens, ik kreeg vandaag te horen dat de chef met mijn teamleidster had gesproken over het feit dat ik zoveel internet tijdens het werk. (youtube, facebook, refoweb). Dat klopt ook wel, ik gebruik youtube eigenlijk als radiostation en kijk/luister allerlei documentaires. Maar goed, het lijkt dus alsof ik de hele dag niets uitvreet als je een paar keer achter me langs loopt.

Gelukkig weet mijn teamleidster wel dat ik juist bovengemiddeld presteer (laatst op 1 dag 10.500 woorden vertaald, w00t!) Maar goed, de schijn en zo, of ik niet toch wat minder kon youtuben.

Ik heb dus moeten uitleggen dat ik juist omdat ik doe wat ik doe, ik de intensiteit aan kan. Ik kan wel stoppen met video's kijken tijdens mijn werk, maar daar wordt mijn werk echt niet beter van, integendeel zelfs vermoed ik.

Dat was dus wel even assertief voor mezelf opkomen, maar gelukkig kan ik het goed met mijn team leidster vinden. Ze staat aan mijn kant en zal het de chef uitleggen als ie er nog eens over begint.

[mohamed]

Pesten valt niet goed te praten, maar het is nog maar de vraag of men er op latere leeftijd last van blijft hebben. Naar het schijnt zijn buitengewoon veel bekende Nederlanders vroeger gepest, wat een baken kan wezen dat het ook een stimulans kan zijn voor veel succes.

[Mortlach]

Pesten valt niet goed te praten, maar het is nog maar de vraag of men er op latere leeftijd last van blijft hebben. Naar het schijnt zijn buitengewoon veel bekende Nederlanders vroeger gepest, wat een baken kan wezen dat het ook een stimulans kan zijn voor veel succes.

Hoe mensen met een pestverleden omgaat is heel persoonlijk, lijkt me. Als je er uiteindelijk iets positiefs uit weet te halen, is dat iets om dankbaar voor te zijn. Maar aan de andere kant zijn er ook mensen die er lang, misschien zelfs levenslang, last van blijven houden.

[mohamed]

Hoe mensen met een pestverleden omgaat is heel persoonlijk, lijkt me. Als je er uiteindelijk iets positiefs uit weet te halen, is dat iets om dankbaar voor te zijn. Maar aan de andere kant zijn er ook mensen die er lang, misschien zelfs levenslang, last van blijven houden.

Ja dat is ook zo, persoonlijk ben ik heel perfectionistisch geworden doordat ik gepest ben, bang om fouten te maken.

[Jozo]

Ik ben nooit gepest maar er kwamen wel een aantal vragen bij me op toen ik dit topic las:

Als ik op mijn werk voor rotte vis wordt uitgemaakt

Dat moet je sowieso niet pikken. Zo iemand hoort minimaal zijn excuses aan te bieden.

Ja dat is ook zo, persoonlijk ben ik heel perfectionistisch geworden doordat ik gepest ben, bang om fouten te maken.

Lijkt me wel lastig aan de andere kant. Ben je dan niet enorm hard voor jezelf? En is angst niet een vreemde drijfveer voor perfectionistisch werken? (Niet om aan te vallen hoor, ben gewoon benieuwd)

[*Annette*]

Er worden nog dagelijks zoveel mensen gepest, soms snap ik het gewoon niet meer waarom er altijd maar zoveel gepest moet worden ...

Zelf ben op de basisschool en vmbo ook gepest. Altijd lag ik er buiten, op het MBO kon ik er ook moeilijk tussen komen, tijdens me huidige opleiding ook. Al had ik nu vrij snel m'n plekje veroverd in de klas, maar ik word nu meer als moederfiguur beschouwd in de klas . Maar nog altijd heb ik het gevoel ergens niet bij te horen, verjaardagen zijn zo moeilijk voor me... Telefoon opnemen terwijl je niet weet wie er beld ...

Heb een jaar een therapiegroep gevolgd en daarna nog heel wat gesprekken met psycholoog lukt het me om het wat los te laten. Ik voel(de) me altijd zo anders. Al blijft het moeilijk, kritiek/feedback trek ik mezelf heel snel aan inmiddels weet ik wel dat als ze bijv. op stage een opmerking maken dat het vaak als grap is en inmiddels kan ik er ook wel lekker op in gaan maar soms denk ik wel eens, was het nu serieus?

Ik ben ook best wel perfectionistische, alles moet goed zijn, bang om fouten te maken, te falen etc. Al vraag ik me wel eens af wanneer is goed? Iedere keer verleg je de lat weer. Positief zijn is ook heel moeilijk voor me, altijd zie ik wel weer een negatief puntje... Heb lange tijd in één negatieve spiraal gezeten, maar gelukkig heb ik die nu aardig doorbroken, ik voelde me zó mislukt maar het leven lijkt weer een beetje lief voor me. Soms ben ik gewoon trots op m'n eigen resultaten , als je dan hoort van je stagebegeleider je stond daar zo zelf verzekerd en trots, dan doet dat je goed .

@ Kapitein; heb je er wel eens met andere over gesproken? Van je afschrijven helpt ook!