Mede door een aantal discussies hier op Refoweb, maar ook door gesprekken met mensen uit andere streken van het land, kwam bij mij de vraag op:
In hoeverre heeft je achtergrond en ook de volksaard invloed op het geloofsleven.
Ter illustratie:
Iemand die kerkt in een kerk waar regelmatig het volgende gedicht wordt aangehaald:
Zijt ge met mijn doem gediend,
Doe het Heere, ik heb het verdiend.
Zal die zich na zijn bekering meer herkennen in een uitspraak: men moet Gods eer meer leren achten dat zijn eigen zaligheid? En zou zo iemand niet meer een indruk hebben van eigen onwaardigheid?
Of iemand die van jongs af aan onder de bediening van een predikant geleefd heeft die zeer regelmatig citeerde:
Weg wereld, weg schatten,
Gij kunt niet bevatten,
Hoe rijk of ik ben.
'k Heb alles verloren,
Maar Jezus verkoren,
Wiens eigen ik ben.
Zal die niet zo gevormd zijn dat hij of zij veel meer leeft uit de rijkdom van Christus, omdat hij of zij van jongs af aan gezien heeft dat de dominee dit niet zomaar citeerde, maar dit ook werkelijkheid voor hem was?
Of nog anders, iemand die opgroeit in een kerk waar sterk de nadruk ligt op het verbond, zou die niet veel meer leven vanuit de gedachte: "Heere, het ligt niet in mij, maar ik pleit op Uw verbond." Of zoals ik ooit hoorde van een vrouw die alles kwijt was, die kon enkel nog uitroepen: "Maar Heere, ik ben toch gedoopt?" Waarna ze zekerheid verkreeg dat het inderdaad vastlag in Gods verbond.
En dan die volksaard. Er zijn pratende delen van het land, en ook delen waar gezwegen wordt, als het gaat om het innerlijk. Heeft de volksaard invloed op het geloofsleven?
Ik zou mijn voorbeelden uit kunnen breiden tot buiten de landsgrenzen, maar dat gaat mij nu even te ver.
Mijn vraag is dus concreet: heeft de achtergrond van mensen invloed op de beleving van het geloof?
