Refowebkids deel 13

[Sterretje]

zo.... weer op naar de 100

[AikonGirl]

Poe, lijkt me wel zwaar hoor, Laura..
Ik kan gewoon gaan douchen, koken, slapen. Ilona speelt wel door, ben echt niet bang dat ze iets 'raars' doet.
Mijn moeder liet mij op mijn 3e ook alleen thuis, als zij mijn broers/zus van school ging halen.
(Ze had wel altijd een briefje in haar zak, en we woonden boven de zaak, dus dat scheelt ook.)

Mooie foto's ook! Hier een Canon 50 D. Doet me denken dat ik weer een fotoboek moet maken, van 2 tot 3 jaar.
Veel foto's uitzoeken dus!

[lammetje]

hier ook weer een fotoalbum maken ja... nou eerst de babykamer op orde, dan kan ik de zooi weer opruimen en foto's plakken. Nog een paar blz dan is die vol en ga ik overstappen op digitale fotoalbums.

Laura en MissF leuke foto(s)!
Enne laura je hebt je handen vol, maar volgens mij kun je niet echt boos worden op zo'n lief snoetje Echt, hij lacht zo leuk ondeugend
Hier is Eva Lynn ook onwijs ondernemend, samen halen ze ook heel veel kattenkwaad uit maar ik kan ze nog wel even alleen laten om bijv de was te doen. Gelukkig.
Vind het echt knap van je hoe je ermee om gaat!

[LauraC]

'k wilde ook niet klagen hoor En hij bedoelt het ook niet stout, hij is gewoon enorm onderzoekend en ondernemend! En daar moet ik mee leren leven he Prima eigenschap voor later alleen niet even handig voor moeders. Komt die Ergo toch nog steeds van pas, ik zeg voor de grap: Michael je kunt m'n rug op! En dan pakt hij Ergo en kan ik weer lekker aan de slag!

[habibti]

Laura laat je hem ook wel eens meehelpen in huis?

Hier begint het aardig te werken, vooral nu ikzelf meer energie heb en niet alles aan de thuishulp hoeft over te laten,hoewel er ook ruzie komt wie mama´ s hulpje nou wel niet is (baas boven baas).

Ik laat ze nu meehelpen met vaatwassen, mogen ze hun eigen plastic bordjes afwassen en de bekers. Met stoffen krijgen ze eigen stofdoek in hun handen gedouwd, net als de bezem en de stofzuiger, dan mogen hun hier ook meehelpen even klein stukje en dan hun eigen slaapkamertjes opruimen en schoonmaken. Zo kan ik toch mijn huishouden op orde houden en als ze op psz en basisschool zitten

[LauraC]

Laura laat je hem ook wel eens meehelpen in huis?

Hier begint het aardig te werken, vooral nu ikzelf meer energie heb en niet alles aan de thuishulp hoeft over te laten,hoewel er ook ruzie komt wie mama´ s hulpje nou wel niet is (baas boven baas).

Ik laat ze nu meehelpen met vaatwassen, mogen ze hun eigen plastic bordjes afwassen en de bekers. Met stoffen krijgen ze eigen stofdoek in hun handen gedouwd, net als de bezem en de stofzuiger, dan mogen hun hier ook meehelpen even klein stukje en dan hun eigen slaapkamertjes opruimen en schoonmaken. Zo kan ik toch mijn huishouden op orde houden en als ze op psz en basisschool zitten

Da's het halve probleem: hij mag wel maar hij wil niet. Alleen stofzuigen vindt hij interessant, maar de rest (een echte vent dus!). Koken mag hij soms, champignonnen en paprika snijden MAAR hij legt gerust zijn hand op het fornuis of steekt zijn vingertje onder mijn mes. Gevaarlijk! En daarbij: hij kan het helpen MET mama niet loskoppelen van aan dingen zitten als mama er niet is: hij denkt dus, dat als ik hem laat helpen met groenten snijden, hij dat gewoon altijd wanneer hij maar wil kan doen. Zo ook drinken inschenken, wasmachine aanzetten etc etc. Als je eenmaal een precedent schept, dan is dat voor Michael erg moeilijk om weer af te leren. Hij is erg zwart/wit

[Galateia]

Zo, dat is best wel intensief, Laura! Is hij op de psz ook zo? Of is het echt thuis? Nou ja, je hoeft je in elk geval nooit te vervelen

[ajl]

Dat is ook intensief Laura! Hier juist een precies tegenovergesteld jongetje. Als wij hier zeggen dat iets gevaarlijk is (omdat hij misschien er nog te klein voor is), kost het heel veel moeite om dit weer uit zijn hoofd te krijgen. Ook zwart/wit, maar precies het tegenovergestelde.

[LauraC]

Zo, dat is best wel intensief, Laura! Is hij op de psz ook zo? Of is het echt thuis? Nou ja, je hoeft je in elk geval nooit te vervelen

Nee, daar is hij ook zo! Dat was ook een aandachtspuntje waar ze de vlg psz op attent hebben gemaakt middels een brief die ik kan overhandigen, dat hij totaal geen gevoel voor zelfbescherming heeft. Tsja
Vanmiddag met een vriendin geluncht om haar te bedanken voor haar hulp tijdens de verhuizing (zij was een van de referenten voor Michaels adoptie en ik ken haar bijna 6 jaar) en ze zei, nadat ik van de WC terugkwam: 'Is hij altijd zo? Hoe houd je het vol?' En zij heeft drie kids (10, 7, 5). Ik houd het erop dat het komt door de nieuwe situatie en papa die weg is. En zoals ik al zei: er zit echt geen greintje kwaad bij! Daardoor voel ik me soms echt rot als ik uit m'n slof schiet omdat ik weet dat hij het niet zo bedoelt....

[parkiet]

Dat zou natuurlijk goed kunnen Laura, dat de situatie zo'n effect heeft op z'n gedrag. Ik hoop voor je dat het straks wat makkelijker wordt!
Maar je moet je niet schuldig voelen, het kost als moeder ook gewoon veel energie om continu alert te zijn en dan is het echt niet gek als je een beetje instinctief reageert in plaats van altijd maar pedagogisch verantwoord te doen

[Galateia]

Ik herken wel wat ajl zegt over dat moeilijk uit het hoofd te praten. Ons manneke was de eerste tijd bij de psz echt gewoon van slag, omdat kindjes op de psz met speelgoed gooiden. Mama had hem toch een keer verteld, dat je niet met speelgoed mag gooien. En die kindjes deden dat wel! Dagen heeft hij daar met een ernstig gezicht over nagedacht. Sjonge. Ik durf ook bijna niet meer te zeggen 'nog even groter groeien', want dan zegt hij dat over een half jaar nog...

Dat zo'n situatie van een verhuizing effect heeft op gedrag, nou, dat lijkt me nogal simpel, zeg! Het is me een verandering! Maar wat me wel opvalt, is dat je spreekt over dat er geen greintje kwaad bij zit en dat je je daardoor schuldig voelt als je een keer boos wordt... het is ook gewoon een lieverd, maar... er zit geen kwaad in, maar is het het gedrag wat jij wilt zien, wat sociaal is, wat voor hem goed is? Duidelijke grenzen en een mama die kwaad wordt, kan ook heel veilig zijn. Hij moet toch ook leren om zich 'te gedragen'. Zo zie ik het. Haha, dat klinkt alsof ik vind dat een kind zichzelf niet mag zijn, maar dat bedoel ik natuurlijk he-le-maal niet. Van mij mogen ze allemaal stuiteren en klimmen, springen en vallen, maar moeten ze ook leren, wanneer je dat heel even niet doet en dat er grenzen zijn, zeg maar. Dus schuldig voelen? Niet doen, joh! Hij heeft toch recht op een opvoeding?!

Ach ja, hoe dan ook: ik weet niet of ik die brief van de psz zou geven, zeg. Je kindje krijgt zo snel een stempel, een etiketje. Dan is hij dalijk dat jongetje met 'weinig zelfbescherming'. Ja, en dan is hij dalijk een jaar verder, een beetje uitgeraasd, en dan gaan ze op school daar weer eens op duiken. Ik heb toch zo'n hekel aan dat soort brieven, observaties en gedoe. Maar ja, dat ik geen fan ben van de juffen op de psz hier, dat is al eerder duidelijk geworden

(Gisteren haalde ik hem op, waren ze buiten aan het spelen. Hij zat op een fietsje, maar hij heeft een hekel aan fietsen - er zit gewoon een Nigeriaans hoofd op en hij heeft besloten dat loopfietsen sneller gaat dan trappen - en maakt van alles een loopfiets. Zagen ze er een probleem in: hij fietst niet. En wat heb ik gedaan: ik ben gaan lachen. Heel hard gaan lachen. En toen vroeg de juf verbaasd, of hij thuis wel een driewieler had... Toen moest ik op mijn lip bijten en heb heel ernstig gezegd, na een korte pauze... "hij heeft er..... wel TWEE! En hij fietst er op... GEENEEN!")

Niet geven, die brief.

[habibti]

Laura, ik heb even niet meegekregen waarom papa weg is en hoe lang dit gaat duren tijdelijk of voor altijd.

Maar 1 tip uit ervaring, niet schuldig voelen of meer toegeven.
Mijn kids hebben na het ongeluk vorig jr. ruim 2 mnd. niet bij mij kunnen wonen. Heb het ongeluk gehad en 1 wk. erna kreeg ik ongelukkigerwijs de sleutel van mijn nieuwe woning in andere omgeving dan waar wij woonde. Toen wij eenmaal weer bij elkaar konden wonen was dit ook gelijktijdig in het nieuwe huis. Vreemd voor hen, mama die ook nog veranderd was dat ze ging stotteren, of niet meer kon praten (spraakuitval) gepaard gaande met uitval van mijn armen en benen. Ze waren in de tijd dat ze niet bij mij konden wonen van hot naar her gesleept omdat men 2 kids zwaar vonden en ze veel energie vreten doordat ze zo ondernemend zijn en alles uit de kasten trekken als je 1 sec. niet oplet. In elk huis geldden er andere regels dus totaal geen contiunieit en stabiliteit, regels & structuur. Ik voelde mij ook enorm schuldig to mijn kinderen en als ik wel even goed was ging ik juist extra leuke dingetjes doen of kregen ze kadootjes, gaf ik ze extra snoep om hun hartjes weer voor mij te winnen en dat ze mij accepteerden als ik even weer au had in mijn hoofd zoals we het noemdent ze om de pijn en verwarring maar te verzachten. Ik had toen ook een hele lieve vriendin die hier de hele zomervakentie gelopen heeft elke dag van 9-5 zodat ik met de kinderen samen kon zijn in 1 huis. Nu bijna 9mnd. verder beginnen ze weer de structuur en regels op te pakken. Ontzettend moeilijk voor je als moeder om continu maar uit je slof te schieten, continu tegen hen te zeggen nee dit mag niet, nee dit kan niet, nee dit is te gevaarlijk, dat zijn mama's spullen daar mag je niet aankomen, mama vindt het niet leuk als je je speelgoed kapot maakt, we kunnen niet neiuwe kopen want daar hebben we geen centjes voor. (zelf plastic speelgoed krijgen hun nog kapot, de deur van de keuken is 2x eruitgetrapt terwijl deze op slot zat door de driftbuien en woedeaanvallen. Hebben ze een dag vrij, is het mooi weer dan zijn we meestal buiten te vinden in de speeltuin of het bos, zo kunnen ze hun energie kwijt en houden we het gezellig meestal;)

Gelukkig heb ik nu nog maar ongeveer 1x in de 2 wk. een kleine uitval, maar als ik het toch heb, gaan de dames hier mij nadoen met praten dat ik langzam en onbegrijpelijk praat. Nu lachen we dan samen om en vinden ze het niet meer eng, oh mama heeft auw hoofd. kom gaan we nadoen! En gaan we stout doen hahahaha...En door het juist naar positive om te draaie door mee te doen met het samen lachen erom of stout zijn zijn ze er niet meer bang voor. En gelukkig kan ik nu ook mijn kids weer af en toe dragen in de armen. Als je dat voor het eerst weer kan is het net alsof je als moeder voor het eerst je kind weer vasthoud wat net geboren is.

Niet alleen het ongeluk maar ook de afgelopen jaren van de scheiding die zij ook aan levenden lijve hebben meegemaakt, dat we ook niet bij elkaar konden wonen, de gebeurtenissen die ik verder niet wil beschrijven hebben ze getraumatiseerd. Jeugdzorg in mijn oude provincie heeft gefaald, 2 jr. lang hebben ze mij aan laten modderen, brieven door allerlei instanties zijn er geschreven, naar het amk toe zelfs, niemand hielp, er werd zelfs gezegd mevrouw, u hebt psychische hulp nodig en niet uw kinderen in het gesprek wat ik 1x gehad heb met jeugdzorg. Ze zijn klein en groeien er wel overheen. Oh het is dus normaal dat ze mij bijten, schoppen, slaan, de haren uit mijn hoofd trekken letterlijk,kinderen die net 2 & 3 jr. oud zijn. papa die op een andere golflengte ook nog zit en niet zich volwassen en veranwtoordelijk gedraagd. nu ik verhuisd ben val ik onder een andere regio. En krijg ik nu de hulp voor mijn kids. Zit in de vrijwillige hulpverlening. Ik ben nu aan het wachten voor het intakegesprek voor speltherapie voor de oudste. Ook zal ik waarschijnlijk samen met de kids in therpaie nog moeten gaan voor evt. onthechtingen tussen de moeder-kind band door de siutaites ontstaan. Samen met deze regio Jeugdzorg heb ik een klacht ingediend bij het AKJ want mijn kinderen hadden door eerder hulp te bieden aan mij niet zo ver hoeven te komen. Bij de rechter heb ik ook gevraagd om onderzoek van rvk te krijgen. Papa kijkt alleen naar zijn kinderen om als het hem uitkomt en zin heeft. Zo werkt het niet en ik ga niet weer die klappen opvangen, me laten bijten doordat ze uit de stabiliteit worden getrokken continu. 2 mnd. niets horen en dan ineens weer voor de deur staan. De kinderen worden 1x in de mnd door vrienden een weekend opgehaald dat ik even op kan laden en nieuwe energie op kan doen. Dan spreek ik af met andere vrienden. Hier in huis komen niet veel mensen dan alleen het vaste netwerkgroepje langs. Geen nieuwe vriendenkring heb ik hier opgebouwd nog op de buren na die ook voor mij klaar staan. De rust in huis is voor de kids ontzettend belangrijk, maar ook voor mij ś avonds.

[LauraC]

Wow habibti, dat is een heel verhaal! Sterkte hoor, het lijkt me een moeilijke situatie zo in je eentje!
Michael's papa zit 3 maanden in Afghanistan, dus hopelijk komt hij in mei weer terug!

[vpk]

Wow habibti, dat is een heel verhaal! Sterkte hoor, het lijkt me een moeilijke situatie zo in je eentje!

[Galateia]

Wow habibti, dat is een heel verhaal! Sterkte hoor, het lijkt me een moeilijke situatie zo in je eentje!
Michael's papa zit 3 maanden in Afghanistan, dus hopelijk komt hij in mei weer terug!

Wat ik me afvraag: kan Michael (en jij natuurlijk) nog met papa communiceren? Kunnen jullie veel bellen/skypen/mailen? Of is het echt 3 maanden vrijwel stil?