Vriendin laat ons vallen (geloof)

[Switch]

Hallo, ik hoop dat mensen advies voor mij hebben, sorry het is een lang verhaal.

Wij hadden altijd een vriendinnen groepje, totdat een vriendin steeds minder liet horen. Die vriendin had het alleen erg druk met haar opleiding en we zagen elkaar natuurlijk minder. En was ze vaak alleen enz. Elke keer als we iets met het groepje wilden afspreken kon ze niet, ze had iets anders, ze had het te druk, nooit duidelijke redenen. We wisten dat ze wel veel met anderen afsprak.

En nu laat ze ons vallen omdat we niet hetzelfde meer tegen het geloof aankijken.. Dit hoort toch niet zo te zijn? We hebben pas een mail van haar gehad waarin ze denkt dat we geen gemeenschappelijke dingen nu over houden..

Hoe zouden jullie op zoiets reageren? Meningen?
Ik vind het zo moeilijk om te accepteren.. natuurlijk moet het wel, want het is haar keuze. Maar ik vind het ook niet fijn dat het met geloof te maken heeft, ik voel me nu opeens best wel slecht.. alsof ik veel minder ben. Sorry ik moest het even van me afschrijven.

[ajl]

Misschien klinkt het heel hard, maar als vrienden ben je niet elkaars eigendom. Natuurlijk is het vervelend als je zo aan de kant wordt gezet ( heb zelf ook zo'n soortgelijke situatie meegemaakt met een vriendin), maar als je het naar elkaar uitgesproken hebt en 1 persoon wil het niet meer, dan houdt het gewoon op. Hoe verdrietig het ook is, gewoon verder gaan met je leven. Als zij nog een keer belt, mailt prima en dan kan je rustig nog eens wat afspreken, maar zie haar meer als een soort kennis i.p.v vriendin.

[Switch]

Je hebt helemaal gelijk, het is alleen nog moeilijk om te accepteren. Vooral omdat ze ook het geloof als reden geeft.
Maar bedankt! Al denk ik dat het kennis zijn er ook niet meer inzit als ze nooit meer wat laat horen..

Maar het voelt echt zo alsof het onze schuld is en wij toch fout zijn op een of andere manier..
En ook alsof we een soort ruzie hebben, terwijl dit natuurlijk niet zo is. Omdat beide partijen elkaar ook pijn hebben gedaan.. Ik zou niet weten hoe ik moet reageren als ik haar weer tegenkom.

[schaapje]

Hallo Switch

Het doet gewoon pijn als je afgewezen wordt, want dat is gebeurd, maar je mag jezelf
nooit slechter of minder voelen daarom.
Ik denk toch dat wat in de vorige post staat, waar is, je bent elkaars eigendom niet
Maar als ik eerlijk ben vind ik de manier waarop die vriendscap verbroken is niet
op goede manier is gegaan, het zegt veel over die persoon hoe ze met mensen omgaat.
Van jullie kant vind ik het knap dat jullie zoveel moeite hebben gedaan.

[Antoinette]

Hallo switch,

Wat een naar verhaal, helaas voor veel meiden hier misschien wel een herkenbaar verhaal.
Voor mij in elk geval wel
Tja je kan niet anders dan haar geven wat je hebt, mail dan nog eens dat je het moeilijk vind om haar tegen te komen
omdat er voor je gevoel iets of iemand tussen jullie staat.
Weet je wat ik denk... dat ze na bepaalde tijd weer terug komt en spijt heeft.
Haar leven staat op de kop, ook dat herken ik en dan maak je soms domme keuzes waar je later vreselijk veel spijt van hebt..

[parsifal]

Als vrienden ben je inderdaad niet elkaars bezit en misschien is het goed om hierin ook vooral de momenten die je krijgt om samen vrienden te zijn te waarderen, maar niet de vriendschap als een soort recht te beleven. Blijf er wel voor haar staan, al is het op een afstand.

Verder deed je verhaal mij heel sterk denken aan het boek "het ware gelaat" van C.S. Lewis, misschien is het de moeite van het lezen waard. Ook als ik de spijker volkomen mis sla kan dat boek trouwens wel waardevol zijn.

[Switch]

Sowieso bedankt voor alle reacties!

Hallo Switch
Maar als ik eerlijk ben vind ik de manier waarop die vriendscap verbroken is niet
op goede manier is gegaan, het zegt veel over die persoon hoe ze met mensen omgaat.
Van jullie kant vind ik het knap dat jullie zoveel moeite hebben gedaan.

Als ik eerlijk ben was deze persoon juist diegene die bijna te goed voor mensen was. Ze sloot mensen nooit buiten en als wij negatieve dingen zeiden over anderen zei ze soms dat ze er geen zin in had om over anderen te roddelen (natuurlijk deed ze af en toe ook mee, we blijven meiden. ).
Ze was zo open, sociaal, echt altijd! Maar het hoort toch niet zo te zijn dat nu ze gelovig is ze juist ons laat vallen?
Aan de andere kant denk ik weleens: misschien hadden we nog meer moeite moeten doen, weleens bellen of zomaar smssen om te vragen hoe het gaat. Ze ziet denk ik niet in dat wij veel moeite hebben gedaan..

Hallo switch,

Wat een naar verhaal, helaas voor veel meiden hier misschien wel een herkenbaar verhaal.
Voor mij in elk geval wel
Tja je kan niet anders dan haar geven wat je hebt, mail dan nog eens dat je het moeilijk vind om haar tegen te komen
omdat er voor je gevoel iets of iemand tussen jullie staat.
Weet je wat ik denk... dat ze na bepaalde tijd weer terug komt en spijt heeft.
Haar leven staat op de kop, ook dat herken ik en dan maak je soms domme keuzes waar je later vreselijk veel spijt van hebt..

Ja er zullen wel veel meer mensen zoiets hebben meegemaakt. 5 jaar geleden heb ik ook weleens iemand laten vallen, dus eigenlijk verdien ik het wel om even zo te zeggen.
Ik zal het idd mailen, maar ik ben bang dat ze geen echte antwoorden meer gaat geven.

Ik had haar vlak na de mail nog gesmst dat ik het niet stom van haar vond dat ze sommige dingen niet meer wilde doen, maar wel erg jammer dat ze de vriendschap niet meer ziet zitten. Hier antwoordde ze op: Ben blij dat je het zo opvat
Toen vroeg ik in een sms: Stomme vraag missschien, maar ben je nu alleen nog maar met bekeerde mensen bevriend? Heb eigenlijk nog zoveel vragen, maar weet ff niet wat ik moet zeggen..
Hier heeft ze niet meer op geantwoord. Net als in vorige mails negeert ze onze vragen, maar misschien dat haar leven nog te erg op z'n kop staat nu.
Ik hoop dat ze na bepaalde tijd terugkomt, maar ik betwijfel het.. aangezien ze allemaal nieuwe vriendinnen heeft die net zo zijn als zij nu is.

Als vrienden ben je inderdaad niet elkaars bezit en misschien is het goed om hierin ook vooral de momenten die je krijgt om samen vrienden te zijn te waarderen, maar niet de vriendschap als een soort recht te beleven. Blijf er wel voor haar staan, al is het op een afstand.

Verder deed je verhaal mij heel sterk denken aan het boek "het ware gelaat" van C.S. Lewis, misschien is het de moeite van het lezen waard. Ook als ik de spijker volkomen mis sla kan dat boek trouwens wel waardevol zijn.

Ik moet idd het niet als een recht zien en accepteren als ze geen vriendschap meer met ons wil. Ik zal proberen er voor haar te blijven staan op een afstand, maar wanneer ze zelf nooit meer contact zoekt dan wordt dat wel lastig, want ik ga me natuurlijk niet opdringen.

Bedankt voor de boekentip, ik ga het boek eens aanvragen bij de bieb!


Verder wil ik nog even benadrukken dat ik niet weet hoe zij zich voelde in al haar problemen, en volgens mij is ze best boos dat wij hier geen rekening mee lijken te houden.. Maar het is ook lastig om te snappen wat er aan de hand is als iemand het niet zegt, en je wel ziet dat ze met veel anderen afspreekt. Maar ze zal zich vast niet goed gevoeld hebben, dat is wel duidelijk..

Bedankt voor de hulp, dat doet me goed!

[LeChat]

Haar leven staat op de kop, (...) en dan maak je soms domme keuzes waar je later vreselijk veel spijt van hebt..

Ik denk dat Antoinette hierin gelijk heeft. Mensen die eerst van alles acceptabel vonden en dan bekeerd worden, proberen alles om naar Gods wil en tot Zijn eer te leven. Dan zeggen ze allerlei activiteiten vaarwel en focussen zich bijvoorbeeld helemaal op contact met bekeerde mensen en op bezig zijn met God(s Woord) en kunnen daarbij weleens vergeten dat je ook dóór de wereld moet en ook een taak hebt richting andere mensen . In al te grote ijver wijzen ze dan wellicht oude vrienden helemaal af, zonder zich te realiseren dat ze ook richting die vrienden een taak zouden kunnen hebben én dat je de zonde moet afwijzen maar niet de mens.
Zou best kunnen dat dit bij je vriendin ook speelt en dat ze later tot het inzicht komt dat ze zo niet goed heeft gehandeld. Dat maakt het natuurlijk voor jullie niet minder onbegrijpelijk en verdrietig nu.

[Switch]

Haar leven staat op de kop, (...) en dan maak je soms domme keuzes waar je later vreselijk veel spijt van hebt..

Ik denk dat Antoinette hierin gelijk heeft. Mensen die eerst van alles acceptabel vonden en dan bekeerd worden, proberen alles om naar Gods wil en tot Zijn eer te leven. Dan zeggen ze allerlei activiteiten vaarwel en focussen zich bijvoorbeeld helemaal op contact met bekeerde mensen en op bezig zijn met God(s Woord) en kunnen daarbij weleens vergeten dat je ook dóór de wereld moet en ook een taak hebt richting andere mensen . In al te grote ijver wijzen ze dan wellicht oude vrienden helemaal af, zonder zich te realiseren dat ze ook richting die vrienden een taak zouden kunnen hebben én dat je de zonde moet afwijzen maar niet de mens.
Zou best kunnen dat dit bij je vriendin ook speelt en dat ze later tot het inzicht komt dat ze zo niet goed heeft gehandeld. Dat maakt het natuurlijk voor jullie niet minder onbegrijpelijk en verdrietig nu.

Bedankt, deze reactie helpt ons.
Ik hoop dat ze dit snel inziet want volgend jaar gaat ze op kamers en zien we haar sowieso niet meer in de week.. En als ze het niet inziet hebben we een fijne tijd gehad met haar..

Wat ik trouwens wel vervelend vind: ze heeft nog een 'oude' vriendin van haar, en die is net zo als ons (beetje zelfde ideeën over het geloof). Maar daar wil ze nog wel mee omgaan en mee afspreken. Dus heb ook het idee dat ze op een of andere manier ook van ons af wil..

[jamillah]

En dan wil ik je ook nog wel een hart onder de riem steken..

Morgenavond gaan wij, met 'de meiden' (5 stuks totaal, vroeger dus 6) naar nummer 6. Op uitnodiging. Hetzelfde verhaal, geloof, zending, bijbelscholing, andere vriendinnen etc. Nu gaat ze ons blijkbaar toch een beetje missen

Wij hebben het in het begin ook moeilijk gehad, en ik vooral, ze was eigenlijk het meest mijn maatje. Maar nu ben ik zo blij met mijn 4 meiden, ik heb haar niet 'nodig'. Ik vind het heerlijk om r weer regelmatig te zien, het klikt gewoon heel gezellig, maar als een echte vriendin zal ik haar nooit meer gaan zien.

[jamillah]

O, voor dat je gaat hopen... Het heeft een jaartje of 10 geduurd Maar sterkte hoor, al merk ik wel dat je bij het 'ouder' worden dingen makkelijker kunt accepteren. Wij kregen ook allemaal een vriend, werd later man, kinderen en dan ga je daar toch anders mee om. Je hebt sowieso wat minder tijd voor elkaar, al houden we nog wel trouw elkaars verjaardagen bij en 2 x per jaar een meidenavond. Ik bedoel hiermee te zeggen dat het 'missen' van een vriendin minder word.