Lichaamstaal

[Filosoof]

Het lijkt me wel makkelijker om extravert te zijn dan introvert.

Maatschappelijk gezien is het praktischer, omdat je sociaal wat meer uit de voeten kunt. Maar persoonlijk gezien kun je soms beter introvert zijn. Genoeg hebben aan jezelf is namelijk geen overbodige luxe.

[schelpje3]

Mijn vraag aan Klaasje is dan ook: ik krijg de indruk dat jij graag het tegenovergestelde wil zijn van wie/wat je nu bent. Als dat zo is: waarom wil je dat? En wat denk je ermee op te schieten? (oftewel: wat denk je ermee te krijgen, wat je nu niet hebt).

+1 voor deze vraag. Ben daar erg benieuwd naar, beste Klaasje.

Nee, dat zal ik nooit worden!! Zou wel graag opener naar anderen willen zijn. En daar probeer ik m'n best voor te doen.
Het lijkt me wel makkelijker om extravert te zijn dan introvert.

Klaasje, je kunt jezelf daarin trainen.Ik was vroeger ook een bescheiden meisje, wilde graag aardig gevonden worden en had de opvoeding gekregen dat zachtmoedigheid een deugd is. Dat is het ook wel, maar ik werd een deurmat, iedereen ging zn voeten op mij afvegen en werd dus datgene wat ik niet wilde zijn. Op een dag was het afgelopen, ik kroop als het ware uit een cocon, en ging van me afbijten. Dat was even wennen
In feite ging het niet ineens, maar was het een innerlijk proces, door schade, schande, frustratie, boosheid en nog meer, naar buiten getreden. Nu heb ik geleerd om RUSTIG te zeggen dat het me niet bevalt, het oneerlijk is, of gewoon niet recht. Ook al wordt de ander boos, probeer ik nog steeds rustig te blijven (lukt me niet altijd ik ben nogal impulsief) Als je nl alles blijft opkroppen word je ziek ! Ik heb er mijn hoge bloeddruk aan te danken

[Mortlach]

Volgens mij verwarren we introvert en extravert met assertief. Je kunt introvert zijn maar hartstikke assertief en extravert maar hartstikke passief.

[schelpje3]

Volgens mij verwarren we introvert en extravert met assertief. Je kunt introvert zijn maar hartstikke assertief en extravert maar hartstikke passief.

O ja, natuurlijk

[*Annette*]

Ik herken wel veel van je Klaasje, inmiddels gaat het me iets gemakkelijker af maar ik heb een tijd gehad dat ik nergens meer heen durfde. Ik wist op verjaardagen/feestjes niet wat ik zeggen moest en als er dan niemand wat aan mij vroeg dan zat ik daar de hele avond. Ik zat mezelf in de weg en had allerlei gedachten wat iedereen wel niet van mij denken zou . Waardoor ik me alleen maar ongelukkiger ging voelen... Ik had al het gevoel dat ik er buiten lag en dat versterkte het zo alleen maar. Op de basisschool en voorgezetonderwijs ben ik best wel vaak gepest, altijd was ik het mikpunt, en lag ik er buiten en eigenlijks nog altijd heb ik dat gevoel. Laatst heeft iemand een heel verhaal over mij geschreven, wat diegene van mij vondt, postieve eigenschappen van mij. Waarin ze ook schreef, ik hoopte dat je eens flink van je af zou bijten, maar je deed en durfde het nooit, je liet altijd alles maar over je heen komen.

De vraag hoe het met je gaat is vaak wel een standaard vraag die mensen stellen, als je goed zegt dan is het vaak klaar en zeg je niet zo nou dan moet je alles uitleggen. Hierdoor zeggen mensen ook heel snel goed, om maar geen verdere uitleg te moeten hoeven geven. Moet je bij een psycholoog zitten en die je dan vraagt en wat gaat er allemaal goed, en dan niks weten te zeggen ... Magoed dat heb ikzelf nooit gedaan maar dat hoorde ik eens vanuit de mond van een psycholoog en maatschappelijkwerker. Lang niet iedereen hoeft alles ook altijd te weten en dus zeg je vaak gewoon lekker makkelijk dat het goed gaat. Het was best wel even heftig om dat allemaal te lezen.

Bij bekende kan ik de oren van het hoofd praten over van alles en nog wat. Kan ellelange mails typen, maar als ik bij onbekende ben dan weet ik in eens niet wat ik vragen maken, vaak komen eerst de standaard vragen hoe gaat het, studie/werk etc. en dan ben ik klaar. De laatste tijd ga ik wel weer na verjaardagen/feestjes toe, maar van te voren zie ik er altijd erg tegenop want ik ben bang dat ik de hele avond stil in een hoekje zit. Laats heb ik zowaar meer als een uur met een onbekende zitten praten, ik zag dat zwanger was (jong meisje) dus daar begon ik over en zowaar er ontstond een heel gesprek .

Maar ik zit nu eenmaal in een brache waar het wel makkelijk is als je een vlotte babbel kunt maken en dat vind ik nog ontzettend moeilijk. Dan vraag ik me af waar moet ik het allemaal over hebben met die klant? Over het product ben ik zo klaar. Als de klant zelf begint dan ga ik wel mee in het gesprek en dan hebben we soms een heel verhaal terwijl ik ondertussen m'n werk doe. Maar op een ander moment zegt de klant niks en ik weet ook niet wat ik zeggen moet en dan voelt het zo alsof de klant op me vingers zit te kijken, waardoor ik alleen maar banger ben om fouten te maken. Je gaat ook niet zomaar uit het niets over het weer babbelen . Al durf ik inmiddels wel oogcontact temaken met de klant... 'k Merk wel dat als ik wat gespannen ben dat ik dan geneigd ben om erg snel te praten waardoor mensen soms stukjes missen , dus ik moet dan echt opletten dat ik r u s t i g spreek.

Als opdracht van de psycholoog moet ik nu gebeurtenissen opschrijven; wat gebeurde er, wat voelde ik, wat dacht ik en een helpende gedachten daar tegenover. Daarna bespreken we ze dan in het G-schema. Vaak heb ik gedachten die nergens op slaan, ben ikzelf allerlei dingen aan het invullen wat een ander zou denken en dus allemaal negatief is.

Ik weet ook wel van mezelf dat ik best wel wat onzeker etc. ben, vooral ook over en richting mezelf. Ik ben altijd erg bezig met het goed zijn/doen van dingen, ik mag geen fouten maken. Al merk ik wel door therapie en gesprekken met psycholoog dat ik wel aan het veranderen ben en opener wordt. Assertief ben ik lang niet, maar ik durf nu soms toch wel dingen te zeggen. Soms flap ik er ook dingen uit, waarbij ik denk oei , ik merk dat ik er nog altijd van schrik doordat ik het niet van mezelf verwacht maar anderen ook niet!

Misschien kun je eens hulp zoeken bij een psycholoog o.i.d. Klaasje, bij bijv. een eerstelijns psycholoog heb je verder ook geen doorverwijzing van de huisarts voor nodig. Misschien kan hij/zij je wat nuttige tips meegeven hoe je hierin je eigen kunt ontwikkelen. Succes en sterkte ermee!

[Mortlach]

Wat goed dat je dit allemaal hebt opgeschreven, Annette. Ik herken er - helaas - veel in, voornamelijk de verwoestende gevolgen van te zijn gepest, maar ik herken gelukkig ook de dingen die je therapeut je voorhoudt en ik weet uit ervaring dat die aanpak uiteindelijk ook echt helpt.

[LeChat]

Volgens mij verwarren we introvert en extravert met assertief. Je kunt introvert zijn maar hartstikke assertief en extravert maar hartstikke passief.

@ajl: Jouw postings in dit topic doen mij haast denken dat je dan eerder assertief dan extravert bent... Wel enigszins herkenbaar. Mijn man verzucht ook wel eens 'je praat wel veel, maar je zegt niks'. Hij weet daar wel doorheen te prikken, maar ik gebruik dat bij anderen soms juist bewust: van die nieuwsgierige types, daar steek ik dan hele verhalen tegen af zonder persoonlijke dingen te vertellen.

[ajl]

Klopt, inderdaad heel herkenbaar. Mijn man 'rammelt' ( bij wijze van zeggen dan) mij ook wel eens door elkaar om er iets persoonlijks uit te krijgen. En dat veel kunnen praten zonder iets te zeggen, zal ook wel iets met ons vak te maken hebben

Daarom was mijn eerste post in dit topic ook dat deze wijze van reageren over kan komen als extravert, terwijl je eigenlijk introvert bent. Daarom vraag ik mij af of iemand die in gezelschap weinig zegt altijd introvert genoemd kan worden. Misschien kan deze persoon met weinig woorden zich meer 'bloot' geven dan dat ik kan met mijn geklets.

[LeChat]

Haha, zou dat ook al beroepsdeformatie zijn dan?

Soms is het ook gewoon prima/fijn om weinig te zeggen in gezelschap, vind ik. Mijn schoonfamilie is nogal groot (in tegenstelling tot de mijne, ik ben enig kind) en als dan alle (7) zussen van mijn man bij elkaar zijn is het een heel gekakel . Dan vind ik het gewoon prettig om alles te observeren, zeker in het begin van onze relatie heb ik daardoor veel geleerd over het nest waar manlief uit komt. Dat stil-zijn had/heeft m.i. niks met introvert-zijn te maken, hooguit keek ik in het begin de kat uit de boom.

[ajl]

Haha, zou dat ook al beroepsdeformatie zijn dan?

Misschien nog niet helemaal, maar er wordt je toch geleerd om op de feiten te gaan zitten en die te onderbouwen. Dan kom je aan emoties al minder snel toe ( en als je daar al geen ster in bent, wordt de feitelijke kant extra benadrukt). Soms wel handig, maar in persoonlijke relaties niet altijd.

[LeChat]

Misschien nog niet helemaal, maar er wordt je toch geleerd om op de feiten te gaan zitten en die te onderbouwen. Dan kom je aan emoties al minder snel toe ( en als je daar al geen ster in bent, wordt de feitelijke kant extra benadrukt). Soms wel handig, maar in persoonlijke relaties niet altijd.

Klopt, herkenbaar.