Filosoof schreef:Schipje schreef: En om eerlijk te zijn vind ik zulke rollenspellen als jij doet een beetje kinderachtig
maar misschien is dat bevooroordeeld omdat ik geen idee heb hoe dat zou voelen, ben er overigens ook niet benieuwd naar
.
Is niet kinderachtig hoor. Zeker dingen als Dungeons & Dragons niet. Het is hetzelfde als een leuk boek lezen, maar hier bepaal je de koers van het verhaal zelf, kun je improviseren, je fantasie kwijt, etc.
Sorry dat ik even off topic doorga hierover hoor, maar wil dus op verzoek best even vertellen hoe Dungeons and Dragons bij ons gaat.
We hebben nu een groep van 4 spelers. tussen de 25 en 37 jaar. Na het werk komen we samen bij iemand thuis en eten we gezellig met zijn allen. Daarna pakt iedereen zijn blaadje waar het 'personage' op staat en beginnen we. We zitten gewoon aan tafel met een papiertje, pen, en wat dobbelstenen. Er wordt dus niet verkleed en we rennen ook niet rond. Als je dat wil, kan dat wel, maar dan heet het Live Action RolePlaying, en dat is niks voor mij.
Een van de spelers is DM (Dungeon Master). De DM vertelt het verhaal dat hij verzonnen heeft en vertelt op wat voor locatie de personages van de andere spelers zijn, wat ze zien, alles wat je je maar kan bedenken. De spelers laten hun personage dingen doen, praten, vragen stellen.
De wereld is fantasy a la Lord of the rings, dus regelmatig wordt er gevochten met allerlei gespuis, van simpele struikrovers tot enorme watermonsters of zelfs draken (maar zo ver zijn we nog lang niet). Wij vechten nu nog tegen goblins, kleine kwaardaardige mensachtigen. Vechten is eigenlijk simpel. Je zegt tegen de DM: ik val de goblin links aan,; je rolt een dobbelsteen en als je hoog genoeg rolt sla je raak en mag je schade doen, net zo lang tot de goblin dood is. Uiteraard vecht de goblin wel terug en dat is soms nog best spannend.
Verder is het helemaal wat je er zelf van maakt. Mijn personage is lekker uitbundig, een musketier met tabard en grote hoed met veer. Ondertussen is het wel de meest vuile vechter die er is. Ik probeer van elke aanval iets moois te maken, voor mijn eigen vermaak en dat van de anderen. Ik schop, sla, bijt en spuug als ik de kans krijg. De laatste keer deed ik een goblin in 1 klap zó veel schade dat de DM besloot dat ik zijn kop eraf had gehakt. Waarna ik dus bij de volgende aanval zeg: Ik schop het afgehakte hoofd richting de volgende goblin! Die ving het hoofd op en stond er een beetje verbaasd naar te kijken terwijl ik mijn degen kort werk van hem maakte.
Er gaat natuurlijk ook wel eens wat mis. Als je een 1 gooit op een dobbelsteen (met 20 zijden, dus zo vaak gebeurd het niet), gaat wat je probeert finaal mis. In plaats van te slaan laat je je wapen per ongeluk los, of zoiets. Dat is een speler nu al zo vaak overkomen dat ik volgende keer dat we spelen met veel omhaal zeg dat ik haar een leren riempje geef zodat ze haar wapen aan haar pols kan vastmaken. Niet dat het uitmaakt, maar grappig is het wel.
Kijk, al met al is het een goed excuus om met een aantal vrienden een paar uur per week aan tafel gezellig dingen samen te doen, en vooral heel veel grappen te maken en veel te lachen. Zowel binnen het spel als over het spel.