De schoolvakantie is weer voorbij en het drukke leven gaat weer beginnen. Vakantie is ook een prima moment om eens terug te kijken op het afgelopen jaar en te denken over dingen die je zou willen verbeteren. Iets waar ik het hele vorige jaar al tegenaan loop is het punt stille tijd. ’s Ochtends vroeg is voor mij het enige moment in huis voor mezelf. Dus ging ik soms eerder uit bed om die tijd ‘stille tijd’ te houden. Ik vond dat een heel fijn iets, gevoelsmatig ga ik de dag dan toch anders in. Echter het lukte me maar heel af en toe. Maar voor het nieuwe schooljaar had ik me vast voorgenomen om iedere dag zo mijn dag te beginnen. Samen met nog een aantal kleine veranderingen die ik wilde doorvoeren voor mezelf. Maar wat blijkt: er komt niets van terecht. ’s Ochtends ben ik steeds te laat uit bed, ook mijn andere plannetjes komt niets van terecht. Ik had me nl voorgenomen bij het wakker worden de kinderen te leren bidden voor de komende dag. En het frustreert me gewoon want ik voel me er ook erg slecht over. Alsof er in mijn hoofd iemand zegt van: zie je wel dat je er niets van terecht brengt! Duidelijk een gebrek aan zelfdiscipline, je bent lui want je komt slecht je bed uit. Zie je wel dat kan jij toch niet. Etc. Dus dan raak ik alleen maar verder van huis.
Hoe kom je zover dat je gaat leven zoals je dat graag zou willen? Gewoon een kwestie van beslissen: en vanaf vandaag gaan we het zus en zo doen!! Of toch niet? Het lijkt soms wel alsof iedere beslissing om meer tijd te besteden aan God en Zijn dienst aangevochten wordt en op de één of andere manier altijd strand.
.
