Als je verdwazing als onderwerp kiest, dan kan dat veronderstellen dat het uitgangspunt is: 'Bepaalde zaken zijn voor een christen prima, zolang er maar geen sprake is van verdwazing.' Of dat voor een ieder individu hier het geval is weet ik niet, maar voor veel christenen denk ik wel. Voor ik verder op die stelling in ga, eerst even iets anders.
Met grote blijdschap kan ik jullie melden dat ik sinds een half jaar voor het eerst in mijn leven een verdwazing onder de leden heb! Dat moet ik wel met de nodige heiligheid zeggen, want mijn verdwazing is de Drie-enige God. Als het even kan, ben ik uren per dag met Hem bezig. Dat betekent wel dat ik een paar uur per dag minder tijd heb voor de dingen waarmee ik mij voorheen bezig hield: sport, muziek, tv, films, internet en weet ik wat meer.
'Nou', denk je misschien, 'dat gaat nogal ver om dat er allemaal maar voor op te geven...'
Pardon, opgeven? Waar heb je het over? Ik ben verdwaasd, weet je nog? Een muzikant is het liefst bezig met muziek maken, dat is zijn passie! Een voetballer is het liefst uren met de bal bezig. Begrijp je? Als je gepassioneerd bent, of nog sterker, verdwaasd, dan ben je vooral vol overgave met het object van je verdwazing bezig en niet met de dingen die je op datzelfde moment ook had kunnen doen.
Voordat ik terug ga naar de stelling uit de eerste zin, merk ik nog even op dat ik tot mijn spijt merk dat een verdwazing kennelijk de neiging heeft in de loop der tijd wat te verslappen. Zo radicaal als ik het beschreef, is het eigenlijk maar een maand of twee geweest. Het zweeft sindsdien ergens tussen passie en verdwazing in. Nu geloof ik niet dat God een "geloofsverdwazing" van ons vraagt waarin geen ruimte meer is voor andere dingen. Toch is zo'n verdwazing wel heel fijn, dat voelt toch een beetje als een radicale keuze voor Hem. Dat betekent trouwens niet dat alle foute oude gewoontes zijn verdwenen. Wel dat je die zaken nu inderdaad in tegenstelling tot voorheen inderdaad als fout bestempelt en het oprechte verlangen hebt om die uit je leven te bannen.
Dat wou ik er even aan toevoegen, anders klinkt het ook wel heel perfect, terwijl het verre van dat is. Dan nu terug naar de stelling:
Bepaalde zaken zijn voor een christen prima, zolang er maar geen sprake is van verdwazing.
Wie even de rust heeft genomen om zich af te vragen waarom ik het intermezzo over mijn bekering - want dat is eigenlijk een veel mooier woord dan verdwazing - heb geplaatst, zal hebben begrepen dat ik het voor die tijd eens was met deze stelling, maar nu niet meer. Voor mij is het
levend geloof allemaal nog vrij vers en mijn hernieuwde gedachten hierover zijn dan ook nog lang niet uitgekristalliseerd.
In dit proces zijn een aantal vragen bij mij opgekomen. Ik ga die vragen hier ook aan jullie stellen:
- Al die zaken waar je dan toch zeker niet aan verdwaasd bent... hoeveel tijd besteed je daar eigenlijk aan? En hoeveel tijd besteed je aan God?
- Maak je eerst tijd voor God en zie je daarna wel hoeveel tijd er over blijft voor andere zaken? Of doe je dat andersom?
- Hoe vaak heb je er spijt van gehad dat je tijd hebt besteed aan God in plaats van aan wat anders? En hoe vaak heb je er spijt van gehad dat je tijd aan andere zaken hebt besteed dan aan God? Ik denk dat voor vrijwel iedereen geldt: vaker van het tweede dan van het eerste. Eigenlijk denk ik dat er geen enkele christen ooit spijt heeft gehad van dat eerste. Waar zou je als je je dat beseft dan het beste je tijd aan kunnen besteden?
- Als je nadenkt over een top tien van zaken waarover je het meest enthousiast bent geweest in je leven... Kom jij dan ook uit bij dingen als dat mooie lied, die geweldige film, die schitterende en zo belangrijke goal, toen je geslaagd was, succes in je werk, die super vakantie, dat fantastische feest, je geliefde, etc? Dat mag allemaal best, maar kun jij wel in alle oprechtheid zeggen dat de Heere met afstand op één staat in deze top tien?
- Je gunt jezelf de nodige vrijheden, maar je bent niet verdwaasd en dus hou je het binnen bepaalde acceptabele grenzen. Maar hoe vaak heb je die grenzen al verruimd? En hoe vaak heb je ze weer strikter gemaakt?
- Betrap jij je er wel eens op dat jij voor God aan het invullen bent welke dingen Hij okee zou moeten vinden? Nee? Ook niet op heel subtiele wijze? 'Ach, het is vast geen probleem als ik dit doe...'
- De satan heeft je dan wel niet verdwaasd weten te maken, maar je bent toch weer flink wat tijd niet met God bezig geweest. Wat denk jij? Zal de satan dit zien als overwinning of als nederlaag?
De meeste vragen zijn vast niet nieuw voor je. Maar op hoeveel van deze vragen kun je oprecht zeggen dat jouw antwoord overeenstemt met hoe jij gelooft dat God daarover denkt? Ik hoop bij jou meer dan bij mij. Nu denk je misschien: Ja Phox, ik heb een idee waar je heen wilt, maar dat is wel heel radicaal en eenzijdig!
Dat is het inderdaad. Maar er is maar er maar Eén die de Weg, de Waarheid en het Leven is. Dus hoe zou je dan
niet eenzijdig kunnen zijn? En hoe zou je
niet radicaal voor Hem moeten kiezen?
Maar de vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid. (Galaten 5:22)
