Berichtdoor Gershwin » 15 okt 2002 14:38
Jullie zien volgens mij nog een ander bezwaar over het hoofd (of ik moet niet goed gelezen hebben). Bij mij komt steeds de vraag naar boven: in hoeverre ben je na een transplantatie nog jezelf? Als jij (laat ik een absurd voorbeeld noemen) met het hart van je buurman, een nier van je moeder, een long van je opa, de ogen van je neef, en ga zo maar door, over deze wereld loopt, heb ik toch een beetje het idee dat we iets te gek bezig geweest zijn. Dan ben je (lichamelijk in elk geval, volgens mij werkt het lichamelijke deels ook geestelijk door) een ander mens geworden. Zien jullie deze consequentie niet, of vinden jullie dat geen bezwaar? Hoever mogen we hierin gaan? En wat te denken van varkensharttransplantatie?
Zomaar een paar bezwaren die ik zie.
Ik denk niet dat de gedachte achter transplantaties het eeuwige leven is, als God je tijd bepaald heeft dan is het per definitie je tijd. Idd punt uit.
Gershwin
Together, we can. But we won't.
Goodbye.