Ook single?

[*Annette*]

Gister stond het hele 'verhaal' in de bijlage van het Rd.
Morgen maar eens doorlezen ...

[em_ma]

Erg leuke bijlage over 'Single' zijn. Vooral het dagboek vond ik erg herkenbaar en leuk geschreven.
Ik verbaasde mij wel over het feit dat er relatief weinig (uit mn hoofd 22 %) christen/refo-jongeren een kind van God als partner willen.
Net als de vraag of je een kerkelijk meelevend iemand als partner wil, zo n 50 procent (ook uit mn hoofd, kan de bijlage niet openen vandaag ).

Waar zouden deze lage aantallen aan liggen?
Wie wil daar eens over spuien?

[meisje20]

Erg leuke bijlage over 'Single' zijn. Vooral het dagboek vond ik erg herkenbaar en leuk geschreven.
Ik verbaasde mij wel over het feit dat er relatief weinig (uit mn hoofd 22 %) christen/refo-jongeren een kind van God als partner willen.
Net als de vraag of je een kerkelijk meelevend iemand als partner wil, zo n 50 procent (ook uit mn hoofd, kan de bijlage niet openen vandaag ).

Waar zouden deze lage aantallen aan liggen?
Wie wil daar eens over spuien?

misschien dat ze het geloof niet zo belangrijk vinden. (terwijl het juist de basis van je relatie kan zijn)

[Boekenlezer]

Ik vind het zelf wel belangrijk dat ze christen is, en reformatorisch.
Een niet-gelovig meisje kan best aardig zijn, maar wat heb je daar nou eigenlijk in geestelijk opzicht mee? En dan heb ik het nog niet eens over de andere normen en waarden m.b.t. relaties en seksualiteit. Zaken als samenwonen, seksuele omgang binnen het huwelijk, niet meer van partner wisselen als je eenmaal getrouwd bent.
En dat ze het ware geloof heeft? Ja, lijkt me ook best belangrijk.

Wat drijft dan mensen die dit niet belangrijk vinden? Ik ken de respondenten niet, maar misschien staan die zelf anders tegenover de zaken, die ik net genoemd heb? Of misschien beseffen ze het te weinig?

[ajl]

Ehm...niet alle onkerkelijken/niet gelovigen leven erop los. Er zijn er genoeg die dezelfde normen hanteren binnen het huwelijk als gelovigen.

Wat de reden ervan is weet ik ook niet. Ik dacht altijd dat het voor mij ook een harde eis was, totdat ik mijn man tegenkwam. Na veel gesprekken samen ben ik tot de conclusie gekomen dat het inderdaad erg belangrijk is binnen een relatie,maar dat juist het feit dat een partner ongelovig is, ook je eigen geloof kan verdiepen

[Bumba]

Daar ben ik het mee eens Ajl! Het kan natuurlijk heel goed zijn dat je je partner vindt binnen dezelfde belevingswereld als waar je zelf uitkomt. Maar wanneer je daar je partner niet tegenkomt, kun je natuurlijk hardnekking blijven volhouden dat hij/zij er wel tussen moet zitten, maar het kan ook verhelderend werken om je horizon te verbreden en eens in contact proberen te komen met andere mensen.

Een ander kerkverband of geen kerkverband wil niet zeggen dat deze mensen per definitie andere normen en waarden er op na houden of er op los leven. Over het algemeen trek je toch meer naar mensen toe die ongeveer dezelfde normen en waarden hebben als jij.

[Boekenlezer]

Er kan in ongelovigen ook veel zijn wat goed is. Zij zijn net als wij mensen. Wij zijn in principe niet beter dan zij. Al helemaal niet wat onze afkomst betreft.
Ook ongelovigen kunnen achter goede normen en waarden staan aangaande liefde, seksualiteit en huwelijk.

Toch heb ik er wel wat voor over om een gelovige partner te hebben. Neem bijvoorbeeld de opvoeding van je kinderen. Het lijkt mij toch een stuk beter als je dat beiden kunt doen vanuit dezelfde levensvisie. Is dat niet zo, dan kom je een stuk minder geloofwaardig op je kinderen over, lijkt mij.
Verder is er de raad van Paulus: Vormt geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met wetteloosheid, of welke gemeenschap heeft het licht met de duisternis? (2 Korinthiërs 6:14) Dat klinkt misschien erg zwart-wit en onsympathiek, maar de Bijbel is mij wel hoog. Dus lijkt het mij wijs om mij daaraan te houden.

[Bumba]

Toch heb ik er wel wat voor over om een gelovige partner te hebben. Neem bijvoorbeeld de opvoeding van je kinderen. Het lijkt mij toch een stuk beter als je dat beiden kunt doen vanuit dezelfde levensvisie. Is dat niet zo, dan kom je een stuk minder geloofwaardig op je kinderen over, lijkt mij.
Verder is er de raad van Paulus: Vormt geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met wetteloosheid, of welke gemeenschap heeft het licht met de duisternis? (2 Korinthiërs 6:14) Dat klinkt misschien erg zwart-wit en onsympathiek, maar de Bijbel is mij wel hoog. Dus lijkt het mij wijs om mij daaraan te houden.

Dat laatste wat je schrijft, maakt de opvoeding absoluut veel makkelijker, dat ben ik met je eens. Toen ik mijn man leerde kennen, had hij (door allerlei omstandigheden) de kerk op een wat lager pitje gezet. Hij is zich er weer meer in gaan verdiepen toen wij er serieus over gingen praten met elkaar en ik aangaf dat het voor mij heel belangrijk is. We hebben nu een dochtertje en de opvoeding gaat prima moet ik zeggen, hij weet het net zo goed uit te leggen als ik, misschien zelfs beter, omdat hij in staat is om "Jip en Janneke" taal te gebruiken.

[ajl]

Ik heb er altijd een beetje moeite mee als die bijbeltekst te pas en te onpas gebruikt wordt zodra je vertelt dat je getrouwd bent met iemand die niet kerkelijk is opgevoed. Ik begrijp ook wel dat het huwelijk geen evangelisatieproject is, maar aan de andere kant moet/mag je iemand ook de tijd geven om God te leren kennen en zich in het geloof te verdiepen. Niet iedereen heeft een Paulus bekering.

In het begin van onze relatie hebben wij heel veel over het geloof gesproken ( en ik denk waarschijnlijk nog wel meer dan mensen die beiden een kerkelijke achtergrond hebben). Wij kwamen er achter dat het struikelblok niet de opvoeding van eventuele kinderen was of de doop of schoolkeuze.....juist helemaal niet. Op dat punt is mijn man helemaal met mij meegegaan. Inmiddels zijn wij 7 jaar verder in onze relatie en ik merk dat God met hem bezig is. Hij is nog niet zover dat hij belijdenis kan doen, maar ik merk het aan de keuzes die hij maakt.

[Evelien]

Dat is wel een mooie situatie waarin je dan verkeerd. De vader van m'n vriendin die mishandelt z'n vrouw als ze naar de kerk gaat. Dit heeft ze erg lang volgehouden, nu gaat ze niet meer naar de kerk.

[ajl]

Dat is sowieso een foute situatie en heeft niets met gelovig/ongelovig te maken.

[saartje]

Ik heb een relatie gehad met een jongen uit de gemeente waar ik vandaan kom. Het geloof stond absoluut niet centraal en er waren helaas een hoop 'missers' in deze relatie.
Inmiddels getrouwd met een man die jaren onkerkelijk geweest is. Een lange weg van praten praten praten (en bidden natuurlijk) waardoor ikzelf ook veel meer bepaald werd bij waarom ik dingen doe zoals ik ze doe.

Ik had mezelf altijd voorgenomen om een relatie aan te gaan met iemand die van dezelfde 'richting' kwam als ik, maar uiteindelijk ben ik met de eerste onderuit gegaan en met de ander goed terecht gekomen. Nou moet ik wel zeggen dat ik denk dat het niet altijd wenselijk is hoor, omdat er soms giga grote (onoverbrugbare) verschillen kunnen zijn.

[saartje]

sorry, dit was trouwens wel erg off topic

[mohamed]

Het kan wel werken, een relatie tussen een christen en iemand die atheïst is, maar als beide overtuigd zijn van hun gelijk kan het ook voor irritaties zorgen die uiteindelijk kunnen resulteren in een echtscheiding. Zelfs als je elkaar vrij laat, zoek je toch ook wat begrip?

[Lampie]

In mijn familie zijn verschillende 'gemengde' huwelijken, en dat heeft zover ik weet nog geen serieuze problemen opgeleverd. Daarbij denk ik wel dat je moet bedenken dat iemand als het goed is niet zomaar trouwt, maar dat je elkaar toch wel even probeert te leren kennen voordat het zover is. Dit is geen garantie voor een probleemloos huwelijk, maar het helpt wel.

Persoonlijk geef ik toch de voorkeur een een partner met een, in de kern, zelfde geloofsovertuiging, maar ook al klinkt het misschien gek, dat heb je zelf niet altijd voor het zeggen. Welk kerkverband of wat voor evangelische stroming kan ik persoonlijk niet van wakker liggen, als het maar iemand is die in de kern hetzelfde geloofd en die een duidelijke eigen overtuiging heeft en een eigen geluid voort brengt. Dus geen ja-knikker of iemand die het allemaal worst zal wezen.