opvoeding en beleefdheid

[marjo]

Ik merk dat veel ouders steeds losser zijn met omgangsvormen. Misschien ben ik een beetje ouderwets, maar hier thuis is het geen ´ja´ maar ´ja, mama´, geen ´huh´ maar ´wat zegt u?´en geen gecommandeer maar ´mama, mag ik alstublieft...´ Ik vind dat soort dingen best belangrijk, maar volgens mij hechten steeds meer ouders er weinig waarde aan. Hoe denken jullie daarover?

[MissF]

Ik ben het met je eens Alleen dat ja mama hoeft van mij niet. Dat vind ik een beetje overdreven. Maar mijn zoontje moet later toch echt tegen alle volwassenen 'u' zeggen. Ook tegen ons. Eerst vond ik het een beetje raar, maar ik denk toch dat het wel goed is om hem dat nog aan te leren.
Wij zijn soms een beetje te beleefd opgevoed, maar het komt me heel fijn van pas. Al is het soms wel lastig als mensen zeggen: zeg maar gewoon je hoor', en dan zeg ik soms nog u, uit gewoonte. Dat is ook niet fijn voor die ander, die juist aangeeft dat niet te willen.
En mijn schoonmoeder zei een keer tegen me toen we verkering hadden dat ik veel te beleefd was. Dat vatte ik maar op als compliment
En dat 'he?' hoeft van mij ook niet nee.

[Mortlach]

Hmm, persoonlijk vind ik het niet nodig dat kinderen "u" zeggen tegen hun ouders. Voor mijn gevoel schept dat een afstand die er helemaal niet hoeft/hoort te zijn.

Wat vooral belangrijk is, is dat kinderen leren wanneer welk gedrag gepast is.

[marjo]

Ik vind u zeggen wel belangrijk eigenlijk. Je kunt niet ontkennen dat er enig verschil zit tussen ouders en kinderen in een gezin. De een is niet beter dan de ander, maar de ouders zijn toch de eindverantwoordelijke en bepalen grotendeels de regels. Dat mag dan ook best terugkomen in hoe je elkaar aanspreekt. Als ik kinderen hoor zeggen "jij moet mijn boterham smeren" dan vind ik dat niet kunnen. Met afstand heeft dat niets te maken.

[mormeltje]

Mijn kinderen (en nu leerlingen) zouden nooit U hoeven zeggen tegen mij. Ik vind het getuigen van afstand. Gezag zit hem niet in U zeggen.
Tegen mijn leerlingen gedraag ik me alsof ik hun gelijke ben. Ik maak grapjes, ben tot op zekere hoogte open tegen ze, maar als er geklierd wordt kap ik dat meteen af. Zo ben ik hun juf die boven hen staat, maar ook een juf die naast ze staat.
Maar keurig met twee woorden spreken vind ik erg belangrijk, en netjes dank je wel zeggen, niet bij vreemden om dingen vragen, enz.
Op school sta ik wel eens met een moeder te praten, en dan vallen kinderen ons zomaar in de rede. Daar word ik echt boos om, ze moeten leren dat ze moeten wachten tot zij aan de beurt zijn. Sommige kinderen zijn gewend om meteen aandacht te krijgen als ze dat willen, daar krijg je niet de leukste kinderen van...

[TheKeimpe]

Ik merk dat veel ouders steeds losser zijn met omgangsvormen. Misschien ben ik een beetje ouderwets, maar hier thuis is het geen ´ja´ maar ´ja, mama´, geen ´huh´ maar ´wat zegt u?´en geen gecommandeer maar ´mama, mag ik alstublieft...´ Ik vind dat soort dingen best belangrijk, maar volgens mij hechten steeds meer ouders er weinig waarde aan. Hoe denken jullie daarover?

Exact hetzelfde.

"U" zeggen hoeft helemaal geen afstand te scheppen tussen ouder en kind. Het benadrukt wel dat er een gezagsrelatie is, maar daar is niets mis mee, ik ben als ouder verantwoordelijk voor mijn kind.

[MissF]

Ik hou sowieso niet zo van dat 'naast elkaar staan'. Er is nou eenmaal een bepaalde 'rangorde' (weet even het goede woord niet ) nodig in een samenleving. En ook binnen een gezin. Ik kan met de jongeren op mijn werk best grapjes maken, maar zal nooit helemaal naast ze staan, omdat ik hun begeleider ben, niet hun medejongere, al scheel ik nog zo weinig in leeftijd met ze. Ook in ons gezin zal dat verschil duidelijk moeten zijn. Ik kan vast best veel lol met hem gaan hebben, maar ik blijf zijn moeder, en dat is echt niet zijn gelijke. Ik ben niet zijn vriendin. En ik merk nu al wel eens dat ik gewoon geen 15 meer ben, en niet meer helemaal in de leefwereld van 'mijn' jongeren zit. En dat is juist niet erg, dat schept een gepaste afstand.

[Marie Popelin]

Ik vind u zeggen wel belangrijk eigenlijk. Je kunt niet ontkennen dat er enig verschil zit tussen ouders en kinderen in een gezin. De een is niet beter dan de ander, maar de ouders zijn toch de eindverantwoordelijke en bepalen grotendeels de regels. Dat mag dan ook best terugkomen in hoe je elkaar aanspreekt. Als ik kinderen hoor zeggen "jij moet mijn boterham smeren" dan vind ik dat niet kunnen. Met afstand heeft dat niets te maken.

Die laatste zin heeft niet alleen met u/jij te maken (mama, wil je mijn boterham smeren?), maar je haalt er nog iets heel anders bij, namelijk commanderen. Dat is nogal een verschil.

[Mortlach]

Ik vind u zeggen wel belangrijk eigenlijk. Je kunt niet ontkennen dat er enig verschil zit tussen ouders en kinderen in een gezin. De een is niet beter dan de ander, maar de ouders zijn toch de eindverantwoordelijke en bepalen grotendeels de regels. Dat mag dan ook best terugkomen in hoe je elkaar aanspreekt. Als ik kinderen hoor zeggen "jij moet mijn boterham smeren" dan vind ik dat niet kunnen. Met afstand heeft dat niets te maken.

Die laatste zin heeft niet alleen met u/jij te maken (mama, wil je mijn boterham smeren?), maar je haalt er nog iets heel anders bij, namelijk commanderen. Dat is nogal een verschil.

Precies wat ik ook dacht...

[Mortlach]

Ik hou sowieso niet zo van dat 'naast elkaar staan'. Er is nou eenmaal een bepaalde 'rangorde' (weet even het goede woord niet ) nodig in een samenleving. En ook binnen een gezin. Ik kan met de jongeren op mijn werk best grapjes maken, maar zal nooit helemaal naast ze staan, omdat ik hun begeleider ben, niet hun medejongere, al scheel ik nog zo weinig in leeftijd met ze. Ook in ons gezin zal dat verschil duidelijk moeten zijn. Ik kan vast best veel lol met hem gaan hebben, maar ik blijf zijn moeder, en dat is echt niet zijn gelijke. Ik ben niet zijn vriendin. En ik merk nu al wel eens dat ik gewoon geen 15 meer ben, en niet meer helemaal in de leefwereld van 'mijn' jongeren zit. En dat is juist niet erg, dat schept een gepaste afstand.

Natuurlijk heb je bepaalde omgangsvormen die je je kinderen moet leren. Ik zeg ook u tegen oudere mensen in de trein bijvoorbeeld. Er zal verder niks verkeerds zijn als je kinderen u tegen je zeggen, maar persoonlijk vind ik het niet nodig, en mocht ik ook kinderen krijgen, dan mogen ze gewoon je zeggen tegen hun papa.

[ajl]

.

[Jo'tje]

Daarom, dat is nogal een verschil. Als je het woordje 'u' nodig hebt om gezag te creëren dan klopt er iets niet.
Ik heb nooit u mogen zeggen, maar de 'orde' in huis was echt wel duidelijk hoor. En ik kan onwijs goed met mijn ouders overweg, maar niet zoals je wel eens leest van 'mijn moeder is mijn beste vriendin'.

[Gerdien B.]

Tegen een aantal mensen zeg ik geen u, omdat ik gewoon weg geen respect voor ze op kan brengen. Ook al zijn ze dan 50 of ouder, dan wordt het echt jij en je.
tegen weer anderen zeg ik weer je en jij omdat zij dat graag willen. Verder is het gewoon tegen ouderen u.

[marjo]

Ik heb het woord u niet perse nodig, maar vind het wel gepast. Kinderen die geen u zeggen zijn ook niet perse onbeleefd (en vice versa), het zit hem in meer dan dat alleen natuurlijk. Persoonlijk vind ik het erg brutaal klinken als kinderen "jij" zeggen tegen volwassenen en ik wil dat ook echt niet hebben. En laten we eerlijk zijn, zoveel gevraagd is het toch niet voor je kinderen om "u" te zeggen tegen hun ouders?

[Mortlach]

Natuurlijk is het niet teveel gevraagd. Echter, jij kunt iets brutaal vinden klinken, terwijl het kind het zo helemaal niet bedoelt. Vousvoyeren vind ik een vorm van formele omgangsvormen die niet in een gezin thuishoren.