Trouwen het domste wat ik gedaan heb?

[Helmy]

Omdat ik geweldig met mezelf in de knoop zit, wil ik jullie mening over het volgende vragen.

Ik had al zeven jaar met mijn vriend samen gewoond toen ik een half jaar geleden met hem getrouwd ben.
De reden dat ik graag wilde trouwen was dat ik in ben gaan zien dat God dat van mij wilde. De relatie was altijd
problematisch, mijn vriend gebruikt af en toe drugs, liegt vaak en gaat vervelende situaties en confrontaties uit de weg. Omdat ook hij gelovig is geworden vlak voordat we trouwden, had ik er een oprecht vertrouwen in dat nu alles beter zou worden. Echter, twee weken na ons huwelijk is hij, wat hij voorheen ook al vaker deed, een hele nacht weg gebleven. Hij zegt dan dat hij overwerkt, maar intussen gaat hij naar een café met alle gevolgen van dien. Hij pint stiekem geld van creditcards, zodat ik die geldopname's niet merk....ja pas veel later. Waarschijnlijk koopt hij er drugs voor. Ook afgelopen week is hij weer een nacht weggebleven. Hij geeft dan als reden dat hij bang is voor mijn boosheid als hij laat thuiskomt en daarom maar in een hotel gaat slapen. Hij vindt het nog vreemd ook als ik hysterisch reageer als hij dan eindelijk terecht is, maar het is toch ook een abnormale situatie?

Omdat we nu een half jaar getrouwd zijn, vraag ik me af wat ik nu moet doen. Het lijkt ook wel of hij geen geweten heeft, hij zegt spijt te hebben, maar toont zo weinig emotie. Ik voel me zo gebruikt. Ook op lichamelijk gebied toont hij zelden interesse in me. Het doet allemaal zo ontzettend veel pijn en ik weet niet meer hoe nu verder. Hij zegt hulp te gaan zoeken, maar het is al de zoveelste keer dat hij dat zegt, maar het komt er toch niet van.

Ik begrijp dat dit alles erg negatief klinkt, trouwen met iemand die altijd al zo onbetrouwbaar was. Ik ben zelfs al een veertiger, dus ik had wellicht beter moeten weten. Maar ja, zondags zitten we naast elkaar in de kerk en dan denk ik "waarom grijpt God nu niet in bij ons?" Waarom laat Hij dit toe? Volgens mij wil Hij mij "klein" maken, maar ik kan bijna niet meer, mijn adem is op. Wat moet ik nu doen, behalve bidden? Weet iemand raad met mijn situatie?

[meboy]

Hoi Helmy,

Wat een rotsituatie! Ik kan me voorstellen dat je met de handen in het haar zit. Jouw probleem heeft twee kanten: een emotionele kant en een rationele kant. De emotionele kant wil gehoord en erkend worden, niets meer en niets minder: zoek iemand die je kunt vertrouwen en deel je verhaal met hem/haar. Pas als je jezelf emotioneel kunt luchten dan kom je toe aan de andere kant: de rationele.

Mijn rationeel advies zou zijn:

- zet je keuzemogelijkheden op een rij en zet je verwachtingen ernaast.
- Onderzoek alleen of samen met echte vrienden/vriendinnen hoe reëel die keuzes en verwachtingen zijn. Laat jezelf goed de waarheid vertellen.
- Overtuig jezelf ervan dat je onderzoek grondig genoeg is geweest.
- Ga met alles wat je hebt vol voor de keus die je op basis van je onderzoek gemaakt hebt.

Zolang je teveel twijfelt ben je lamgeslagen. Elke keus loopt dan dood omdat je niet ten volle overtuigd bent van de noodzaak van je keus. Als je de tijd neemt voor goed onderzoek dan helpt dat later om daar op terug te vallen.

Ik kan me voorstellen dat je hinkt op twee gedachten en verwachtingen:

1. Ik wil met mijn man verder en ik hoop en verwacht dat alles weer tot redelijk behapbare proporties wordt teruggebracht zodat ik samen met mijn man kan overwinnen en groeien in mijn samenleven.

2. Ik wil mijn leven los van mijn man voortzetten omdat ik verwacht dat ons huwelijk geen perspectief meer heeft op liefde, zorg en duurzaamheid. Ik hoop dat deze keus nieuw perspectief geeft.

Succes met je onderzoek; deel je man in de resultaten van je zoektocht en je verwachtingen; dan zal de keus minder verassend zijn en heeft hij ook de kans zich daarop in te stellen / aan te passen. Dan is voor hem duidelijk dat als hij weigert te kiezen, dat jij een keus maakt. Welke keus je uiteindelijk maakt is jouw portie, daar kan ik je (helaas) niet bij helpen.

Dikke knuffel!

[Lalage]

Waarschijnlijk kom je hier in je eentje niet uit... dus heb je hulp van anderen nodig. Maar als ik dit zo lees kan het wel lastig worden om je man mee te krijgen naar relatietherapie of de dominee voor een goed gesprek. Of heb je dat al 100 keer geprobeerd? Er zijn ook cursussen voor gehuwden zoals Marriage Encounter (zo heet dat geloof ik), dan word je gestimuleerd om samen te praten (niet met anderen erbij) over je huwelijk.
Een hulp bij het bidden voor hem kan je krijgen in het boek 'De kracht van de biddende vrouw'. Je gebeden zijn al een goed begin.

Heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat het beter zal worden.

[NdW]

Beste Helmy,

Wat een moeilijke situatie voor je!
Het is moeilijk om zo via een forum te zien hoe het is en tips te geven. Maar mijn tip zou zijn om het één en ander eens tegenover elkaar te zetten en hem 'dwingen' een keuze hierin te maken. Hij heeft zijn verantwoordelijkheid t.o.v. jou nu jullie getrouwd zijn.
Laat hem verantwoorden wat de uitgaven zijn via de creditcard. Misschien is er een mogelijkheid om de creditcard bij jezelf te houden?
Dat klinkt hard, maar jij mag/moet nl. voor jezelf zorgen en dit gaat ten koste van jezelf.
Daarnaast is hulp zoeken erg belangrijk. Misschien moet hij eerst van de drugs af geholpen worden... maar het kan ook zijn dat een relatietherapie al genoeg bewerkstelligd.

Heel veel sterkte toegewenst!

[Helmy]

Bedankt voor jullie reacties!

Al de jaren dat ik al met mijn man samenwoonde, speelden dezelfde problemen al. Voor het drugsprobleem ben ik al eens mee geweest naar een therapie, maar altijd haakte hij op een gegeven moment af. In de loop van de jaren heb ik al mijn pijn en strubbelingen zo vaak gedeeld met enkele anderen, maar ik doe dat nu niet meer. Het is te genant, zó beschamend dat ik uiteindelijk zelfs met hem getrouwd ben, terwijl ik ook weer niet anders kon op bijbelse gronden. Mijn man heeft geen enkel oor voor hoe ik me voel, hij zegt dat hij het erg vind, tegelijkertijd doet hij er niets aan. Het is zo uitzichtloos en juist dat maakt me zo lam.

Ik zou zo graag zien dat hij hulp zoekt, maar volgens mij vindt hij helemaal niet dat er echt een probleem is. Ik ben gewoon degene die moeilijk doet, want "het valt toch allemaal wel mee." We gaan bijvoorbeeld wel samen naar de kerk, maar we zitten op zo'n verschillende golflengte.

[Yours]

@Helmy,

Zolang jouw man feitelijk alle problemen, waarbinnen drugs een rol spelen, niet onderkent is het voor jou een uitzichtloze situatie.
Dan zijn er twee mogelijkheden: of hij ziet de werkelijkheid onder ogen en de knop gaat om of er komt een eind aan jullie huwelijk.

Mijn ervaring heeft mij geleerd dat waar met name drugs in het spel zijn men per definitie onbetrouwbaar is: keer op keer zal die mens proberen om het gevoel dat drugs met zich meebrengen opnieuw en opnieuw en nog eens opnieuw te beleven. Dus niets coulance en vergevingsgezindheid. Want ook al is hij zoals hij zegt gelovig geworden en gaat hij zondags met je mee naar de kerk: de praktijk van zijn handelen wijst in een totaal andere richting.

Tenslotte: wees blij dat hij lichamelijk geen interesse heeft; dan is er in die zin ook geen probleem als je besluit om uit elkaar te gaan.

Yours.

[meboy]

Misschien is de meest confronterende vraag wel: hoeveel vind jij jezelf waard? In plaats van; hoeveel is de ander me waard?

[Helmy]

Misschien is de meest confronterende vraag wel: hoeveel vind jij jezelf waard? In plaats van; hoeveel is de ander me waard?

Deze reactie heb ik zo vaak gehoord van niet-gelovigen, maar ik heb hier nu juist zoveel moeite mee nu God me heeft laten zien dat ik wél moest trouwen met hem. Voordat ik ging trouwen, heb ik hierover met de predikant gesproken, dus ik heb niet zomaar de stap genomen. Iedereen was zo blij voor ons, men vond het zo'n mooie stap, maar niemand kent onze situatie zoals hij nu is.

Dat ik blij moet zijn dat hij lichamelijk geen interesse heeft ervaar ik juist als heel pijnlijk, ik voel mezelf waardeloos en lelijk. Ik zou willen dat ik dit rationeel kon benaderen.

[Yours]

Helmy schreef:

Dat ik blij moet zijn dat hij lichamelijk geen interesse heeft ervaar ik juist als heel pijnlijk, ik voel mezelf waardeloos en lelijk. Ik zou willen dat ik dit rationeel kon benaderen.

Als je het rationeel zou kunnen benaderen, zou je inzien dat je echtgenoot op alle gebieden, behalve op het lichamelijke vlak, misbruik van je maakt.
Wees dan ook blij dat je lichaam er ‘ongeschonden’ van af komt; je lijdt geestelijk al genoeg.
Je bent dan ook helemaal goed en mooi zoals je bent.

[Mortlach]

Alle raad die hier met een goed hart gegeven wordt, zal stuklopen op jouw reactie "Ja maar God wilde dat ik zou trouwen". Wat verwacht je nou precies? Natuurlijk zullen mensen je verhaal lezen en je aanraden eens goed bij jezelf te raden gaan, en eventueel een scheiding te overwegen als je man niet in gaat zien dat verandering aan zijn kant nodig is. Als jouw reactie dan is: "ja maar het is de wil van God."; prima, maar dan moet je het met Hem uitvechten. Cliche-advies is dan ook "Leg het bij Hem neer." Laat maar weten of dat helpt.

Het klinkt misschien niet heel erg meelevend, maar vertellen dat je met open ogen aan een vanaf het begin verdoemt huwelijk te stappen omdat je de wil van God doet, en daarna piepen dat het zo zwaar is, en dat je niet weet wat je moet doen... sorry, maar daar zul je toch echt zelf uit moeten komen.

[Helmy]

Maar is scheiden dan wel de juiste oplossing? Ik kan simpelweg niet geloven dat dát Gods antwoord op al mijn vragen is. In de Bijbel staat toch ook nergens dat je dan maar bij elkaar weg moet gaan? En inderdaad, ik ben er van overtuigd dat God wilde dat we gingen trouwen. Daarin heb ik gehoorzaam willen zijn. Ik gebruik het niet als excuus of uit eigenwijsheid. Het feit dat ik zou moeten scheiden na een half jaar huwelijk vind ik echt schokkend.

[Lalage]

Helmy: God heeft je ook gezond verstand gegeven. Dat mag je gebruiken, je hoeft niet klakkeloos op te volgen wat je in bijbelverzen vindt. De bijbelboeken zijn in hun tijd en context geschreven. Je ziet daar ook ontwikkeling in. Natuurlijk is het ideaal dat je niet gaat scheiden en moet je 100% voor je huwelijk gaan, maar als je er zelf helemaal aan onderdoor gaat dan schiet je je doel toch voorbij. Rabbijn Harold Kushner heeft geweldige boeken geschreven over levensvragen en hij kan dit veel beter verwoorden dan ik... pas geleden las ik het volgende in het boek 'Niets meer te wensen en toch niet gelukkig':

De volwassen, verantwoordelijke gelovige ziet God niet als een autoriteit die hem vertelt wat hij moet doen. God is de goddelijke macht die hem stimuleert om te groeien, verder te reiken, te durven. Als God zo tot iemand spreekt, dan zegt Hij niet, zoals je weleens tegen een kind zegt: 'Ik hou je in de gaten om te kijken of je niets verkeerds doet.' Nee, Hij zegt: 'Ga een wereld in die nog niet in kaart is gebracht en waar je nog nooit ben geweest, span je in om je weg te vinden, maar wat er ook gebeurt, weet dat Ik bij je ben.' Evenals een vader die oprecht trots is als een kind helemaal zelfstandig iets bereikt, zo is God volwassen genoeg om voldoening te krijgen over onze groei naar zelfstandigheid en niet over onze afhankelijkheid van Hem.

Dit boek gaat over de zin van het leven, aan de hand van Prediker. Een aanrader voor iedereen.

[Helmy]

Misschien ben ik nog een te naïef of kinderlijk christen en leef ik mijn leven teveel in afhankelijkheid. Eerlijk gezegd ben ik erg geschrokken van jullie reacties. Weet je, zelf zit ik al zo lang in een rotsituatie thuis, ik merk niet eens meer hoe belabberd de toestand werkelijk is. Het is wel een eyeopener hoe jullie, medechristenen, hier over denken.

Het boek dat de laatste poster noemde ga ik kopen en ik moet ook moed gaan verzamelen om me te beraden op een heel andere wending dan wat ik in gedachten had (nl actief wachten, zoals de discipelen na hemelvaart bijeen waren en volhardden in het gebed).

Is één van jullie gescheiden en heb je dat achteraf als de juiste stap ervaren?

[NdW]

Het christelijke boek 'Grenzen in het huwelijk' van Cloud en Townsend is ook aan te raden.

[Omega]

Beste Helmy,

Ik zou je willen adviseren deze vraag voor te leggen aan echte deskundigen in onze vragenrubriek. Dat kan e.v. via vragen@refoweb.nl. Met dit soort reacties kom je geen stap verder en wordt je ellende alleen maar groter.