yobem schreef:
Ik snap wel dat je loyaliteit voelt richting je kinderen en naar die belofte. Maar volgens mij is er een tweede loyaliteit; een loyaliteit richting de mensheid.
Als loyaliteit aan de doopbelofte betekent dat een homoseksueel stel sociaal geïsoleerd wordt en maatschappelijk wordt buitengesloten door hen de mogelijkheden te ontnemen om liefdevol te zijn, dan klopt er iets niet met die bredere verantwoordelijkheid.
Ik ben wel eens bang dat loyaliteit aan een doopbelofte wordt misbruikt door de kerken om leden aan zich te (blijven) binden. Door hun speelruimte kunstmatig te beperken liggen leden aan het infuus van het instituut. Voor het morele oordeel en omschrijvingen van goedheid zijn ze dan afhankelijk gemaakt van de 'experts'.
Vind ik dat een ouderpaar in nood niet meer mag beslissen of hun kind bij homo's komt? Nee, ik geloof dat ouders deels de regie moeten houden over de identiteitsvraagstukken van het (jonge) kind en daar hoort bij dat je kunt aangeven liever niet te hebben dat een kind in een homo-relatie terecht komt. Vind ik de argumenten die ik tot nu toe heb langsgekomen zuivere argumenten? Nee, ik zie een hoop angst die volgens mij overbodig is.
Eigenlijk is het al dan niet accepteren van een homoseksuele pleegouder een mooie graadmeter voor emancipatie. Een graadmeter om te zien of een mens meer mag zijn dan alleen de sticker: "homoseksueel....aaaaaargh!".
We moeten twee zaken gescheiden houden Yobem, nl.
* Hoe stellen wij ons sociaal op t.o.v. homo's en homo-echtparen
* Wat vraagt de Bijbel ons in de opvoeding?
De bijbelse inzetting is: man en vrouw zullen elkaar aanhangen, die 2 zullen één vlees zijn en daar komen dan kinderen van. Ik versimpel het even
De vrouw is "als hulpe" tegenover de man gezet.
Als het ernstig mis gaat in een gezin, zodat een kind in een pleeggezin geplaatst moet worden, zal dat, wanneer het een kind met gedoopt voorhoofd betreft, van christelijke ouders, bij een echtpaar moeten zijn, met diezelfde overtuiging.
Dat zal vaak niet gebeuren, zo gaat dat in de praktijk denk ik.
Maar het gaat er nu toch om wat wenselijk is en wat het bezwaar kan zijn?
En dan zijn er nog allerlei mitsen en maren, wij schieten als eigen vader en moeder ook tekort in de opvoeding.
Dat zou ons tot schuld moeten worden.
Inmiddels hoorde ik dat het genoemde kind al 9 jaar bij dit stel woont. Als je het nu weg gaat halen, breng je dat kind natuurlijk ook in emotionele verwarring, druk ik me voorzichtig uit.
Dus het is weer paard achter de wagen spannen.
De Nederlander vindt dat een kind heel goed bij een homostel kan opgroeien.
Of in een leefgemeenschap
Of de ene week bij pa met zijn nieuwe vriendin, de andere week bij moeder met haar nieuwe vriend.
Dit gebeurt ook in christelijke gezinnen!
Dat is wat mij betreft net zo af te keuren.
Keren we terug naar de vraag: ik kan me de onrust in Turkse kring voorstellen, maar het heeft niet zoveel zin meer om dit probleem alsnog op te gaan lossen, het brengt teveel nadelen met zich mee. Het gaat
altijd ten koste van dit kind. Bovendien is het stel zo bezig om de eigen cultuur nog bij te brengen, ze nemen het kind mee naar Turkije.
Eigenlijk weten we te weinig (alleen uit de media) om hier een goed en doordacht oordeel over te kunnen geven. Dus kunnen we het alleen in algemeenheden houden.
