Hoe heb jij je man/vrouw/vriend/vriendin leren kennen?

[*Annet*]

*schop*

zie weer een aantal nieuwe gezichten in het topic over de kindertjes. Die willen hier vast nog wel hun leuke verhaal kwijt...

[jeepeecee]

heb ons verhaal geloof ik wel eens (ergens anders?) verteld.
Maar wij kennen elkaar ook van refoweb. ik zat op de chat en hij op chat en forum. hebben elkaar daar helemaal niet gesproken verder. totdat er een meeting kwam en ik daar wel heen wilde, maar ik durfde niet in m'n eentje dus ging een vriendin mee. toen heb ik johan voor het eerst gezien ( achter fototoestel ) ook daar heb ik hem niet echt gesproken. toen er weer een meeting was stond bij het meerijden topic een berichtje van hem. dus zo ben ik de 1e keer met hem meegereden. toen veel gechat, gemsnt ( tot 's nacht aan toe !) en zo eenpaar keer meegereden naar meetings toe. bowlen in utrecht kan ik me nog heeel goed herinneren
toen hij in januari vroeg of ik mee ging naar de zingkring kon ik niet en daar baalde ik stiekem wel van. in februari een valentijnskaart van hem gekregen die wel heel duidelijk was. maar nog was de vraag niet gekomen. inmiddels gingen we vaak samen uit. 15 maart was ik jarig en had ik hem ook uitgenodigd. ( alle ooms en tantes maar vragen aan mijn moeder wie die jongen toch was )
toen iedereen weg was hebben we nog na zitten praten in de auto en hebben we verkering gekregen. was het beste kado dat ik ooit gekregen heb op mijn verjaardag.
inmiddels al weer ruim 3 jaar getrouwd en pappa en mamma van een super lieve dochter.

( ook dit verhaal is lang, zoiets kan je gewoon niet kort opschrijven)

[Spons]

leuk verhaal , maar waarom je nu als avatar een foto achter de tralies hebt ......

[jeepeecee]

geen loslopend wild meer

[haring]

Via internet

[Luna26]

--

[Luna26]

--

[jaccootje85]

Jaccoootje, dus toen je hem voor de 2e keer zag wilde je al gevraagd worden? Of lees ik zo raar??

Ik denk dat jij dan raar leest hahaha
Tussen onze ontmoetingen door hebben we namelijk ook veel contact gehad via sms, telefoon en msn. En t voelde goed tussen ons. Dat vond hij ook en hij zat er al op toe te spelen datie eigenlijk wel verkering wilde.... maar vragen: ho maar!

[Gerdien B.]

heb ons verhaal geloof ik wel eens (ergens anders?) verteld.
Maar wij kennen elkaar ook van refoweb. ik zat op de chat en hij op chat en forum. hebben elkaar daar helemaal niet gesproken verder. totdat er een meeting kwam en ik daar wel heen wilde, maar ik durfde niet in m'n eentje dus ging een vriendin mee. toen heb ik johan voor het eerst gezien ( achter fototoestel ) ook daar heb ik hem niet echt gesproken. toen er weer een meeting was stond bij het meerijden topic een berichtje van hem. dus zo ben ik de 1e keer met hem meegereden. toen veel gechat, gemsnt ( tot 's nacht aan toe !) en zo eenpaar keer meegereden naar meetings toe. bowlen in utrecht kan ik me nog heeel goed herinneren
toen hij in januari vroeg of ik mee ging naar de zingkring kon ik niet en daar baalde ik stiekem wel van. in februari een valentijnskaart van hem gekregen die wel heel duidelijk was. maar nog was de vraag niet gekomen. inmiddels gingen we vaak samen uit. 15 maart was ik jarig en had ik hem ook uitgenodigd. ( alle ooms en tantes maar vragen aan mijn moeder wie die jongen toch was )
toen iedereen weg was hebben we nog na zitten praten in de auto en hebben we verkering gekregen. was het beste kado dat ik ooit gekregen heb op mijn verjaardag.
inmiddels al weer ruim 3 jaar getrouwd en pappa en mamma van een super lieve dochter.

( ook dit verhaal is lang, zoiets kan je gewoon niet kort opschrijven)

November 2005, bowlingbaan de Bison, Mariaplaats Utrecht

Ik ben niet echt gevraagd aangaande verkering. Wij wisten beiden hoe we er overdachten.

[toppie]

Mijn man woonde in mijn omgeving, ik vond hem heel erg aardig, maar er was niets meer van mijn kant.
Hij was een stille, maar toch heel hartelijke jongen, veel meiden waren verliefd op hem.
Ze zwermden om hem heen, maar hij wachtte nog steeds op de ware, zei hij lachend als iemand daarover een opmerking maakte.
Toen mijn verkering stuk liep en ik daar helemaal kapot van was, was hij er gewoon, zoals hij er voor iedereen was die het moeilijk had.
Vele maanden hebben we gepraat, zijn we samen uit gegaan, maar ik was blind van verdriet,voelde me minderwaardig en zag niet wat hij betekende voor mij.
Toen kwam er een moment dat hij mij vertelde, dat juist ik degene was, waarop hij jaren had gewacht...
We zijn nu al ruim 22 jaar samen gelukkig!

[Roosje1990]

Wij leerden elkaar kennen op een heel herkenbare manier.. We zagen elkaar één keer in de week op catechisatie en op zondag 2 keer in de kerk, voor de rest niet.
Het was:
Hij heeft mijn nummer op proberen te zoeken via mijn broer. Maar mijn broer had nog mijn oude nummer, dus het duurde weken, maar Roosje reageerde niet!
Toen heeft mijn lieverd het via mijn neef geprobeerd, en die had ook nog mijn oude nummer. Toen is hij weer naar mijn broer gegaan, hé weet je ook het nieuwe nummer van je zusje?
Om 8 uur 's avonds belde mn schoonzus mij op (op thuisnummer, logisch ) en vroeg mijn nummer. Een klein uurtje later kreeg ik een smsje.
Een week gesmst, toen afgesproken.. Rondje gereden en twas !
De volgende avond ook weer samen geweest (zaterdags) .
Een week later was het zover en hadden we verkering!
Dat is nu bijna alweer bijna 1,5 jaar geleden!
We hebben net een huis gekocht, gaan we opknappen en dan ongeveer over een jaar trouwen!!

[LeChat]

Leuk beschreven zo!

[sientje]

Onze moeders zijn vriendinnen en de liefde begon al toen we heel klein waren.
Nu zijn we al 11 jaar getrouwd!

[*Annet*]

klinkt als de liefde van je leven!

[Funlover]

Oke, komt ie:
Ik ging op een warme zondag in juli eens even naar de kerk een plaatsje verderop....! Wij hadden leesdienst, daar was een dominee. Wij hadden 's middags kerk, daar 's avonds. Mijn oom en tante zitten daar ook in de kerk, en vaak zaten we dan bij hun. Helemaal achterin. Nu waren we gewoon een keer 'zelf' en werden we door de koster voorin geleid en kwam ik op de 3e bank terecht. Voor mij kwam een hele leuke jongen zitten. Ik dacht: Wow die is leuk. Ik wist niet dat er in deze kerk nog zulke leuke jongens zaten. Ik stootte mijn vriendin aan en die dacht hetzelfde. Heel de week moest ik aan hem denken. Na de dienst zaten we te geinen over de leuke jongen. Mijn meoder dacht dat ze wel wist wie hij was. Mijn moeder ging aan m'n tante vragen wie het was en ik kwam achter z'n naam. Ik zoeken op internet of ik hem ergens kon vinden. Nergens. 2 zondagen later werd m'n achternichtje gedoopt dus ging ik weer daar naar de kerk. Ik zag hem weer en dacht echt: Hij is zooo leuk. Ondertussen veel gebeden en met een vriendin er over gepraat. Toen dacht ik: Ik kan 3 dingen doen: Niets doen en hem vergeten, niets doen en steeds aan hem blijven denken, of gewoon een brief schrijven. Ik koos toen maar voor het laatste. Schreef een korte brief, zonder teveel poespas en deed hem op de post. Had echt een gevoel van 'vrede' erover. Kreeg 2 dagen later al een mailtje terug, we mailden en smsten wat, spraken af, spraken nog een keer of vier af en twas helemaal leuk, we kregen verkering. En nu zit ik sinds een week of zes niet meer achter hem maar gezellig naast hem in de kerk
Wat ben ik blij dat ik een keer heb geshopt en tis helemaal geweldig om samen te zijn.. we zitten nu alleen af en toe te geinen waarom ik niet veeeeeeeel eerder achter hem in de kerk ben gaan zitten.