elvira (gast) schreef:Bedenk namelijk ook, dat moeder zijn helemaal niet zo simpel is! Moeders staan 24 uur per dag op 'oproepbasis', zijn vaak de eerste verzorgende, moeten werk/huishouden/kind/gezinsverzorging combineren en dat is een beduidend zwaardere taak dan alleen maar werken!
Dat ben ik zeker met je eens!
Dat moet ik natuurlijk ook niet vergeten dat ik voor mijn depressieve periode juist geen kindje had, en daardoor alles kon doen.
Toen werd ik zwanger, en eigenlijk kwam alles van vroeger in alle heftigheid op mij af, met dat mijn hormoonhuishouding vreselijk schommelde, en het er daardoor niet beter op werd...
Eigenlijk is er gewoon zoveel verandert! in een jaar, en therapie, en mijn zoontje erbij, en volledig gestopt met werken omdat ik dat zelf zo ontzettend graag wilde en alles mij teveel was, en er voor mijn kereltje(s) wilde zijn.
Nu gaat het best goed, op af en toe een lang (enkele dagen) dipje na, en moet ik gewoon mezelf opnieuw vinden denk ik in de levenssituatie van nu, waar ook de gebondenheid bij hoort.
Ik moet zeggen, als het zo mooi weer is als deze dagen, lukt alles me wel stukken beter en voel ik me zo goed!
Heb gisteren heerlijk gefiets met mijn zoontje, en vandaag weer 2.5 uur aan het strand gezeten en heeft mijn boy voor het eerst lekker in het zand gespeeld, (lees zand gegeten, en er bewust lekker met je gezichtje in gaan liggen en dan heel hard lachen naar mama, hihi)
Was echt zo genieten!
Moet erbij vermelden dat mn vriendinnen ook allemaal een relatie hebben en ook superdruk zijn, dus dat het ook effe duurt voordat je allebei kan.
Heel lief dat jullie reageren,
en soms schaam ik me wel voor inderdaad dat ik af en toe van baal dat ik gebonden ben.
moeilijk om hardop te zeggen, heb dan het idee (weet dat het niet waar is) dat ik toch mijn zoontje tekort doe.
gr happy mom
