Ik ben ook alleen. Ik ben redelijk verlegen en in mij zelf gekeerd en hou erg van solitaire dingen zoals lezen, uren internetten, uren door stil door de natuur lopen en kijken en fotograferen. Ik hou van de vrijheid om alles zelf te beslissen.
De vraag is natuurlijk deze: Ben ik zo geworden omdat ik alleen ben, of ben ik alleen omdat ik zo ben?
Ik heb altijd veel vrienden gehad op school, en ook vriendinnen en tijdens mijn leven zijn er altijd meisjes en later vrouwen geweest die duidelijk hun interesse lieten blijken, dus daar lag het niet aan. Ik ben sportief en atletisch en slim. Ik ben geen Brat Pitt, maar ook geen lelijk eendje. Gewoon een aardige jongen. Toch heb ik nooit een relatie gehad die langer dan enkele maanden duurde en nooit samengewoond. Ben ik daar bang voor?
Of ken ik gewoon de echte liefde niet? Wat is dat? Ik hou heel veel van familieleden en ook van andere mensen. Maar ik ken niemand waar ik zo veel van hou dat ik wel elke ochtend samen met die persoon wakker wil worden. Ik geloof ook in het onderscheid tussen verliefdheid en liefde.
Ik wordt wel eens verliefd. Maar in hoeverre is dat gewoon een lichamelijke (biologische) prikkel?
Ik ben best tevreden met mijn bestaan als single. Veel vrijheid en meer dan genoeg sociale contacten.
Minpuntje: Vakanties. Die lijken me dan wél weer leuker met een geliefde. Ik ga wel eens met een groepje vrienden of met een georganiseerde reis voor singles , maar dat is toch anders.
