Antidepressiva

[*Annette*]

Misschien had je ook wel een beetje gelijk Mortlach... Die vele paracetemols die ik naar binnenwerk dat is heel 'gewoon'... Enja antidepressiva dat klinkt gelijk zo ernstig, net wat jezelf ook al zei maar Petra ook zegt dan ben je 'gek'.

Maar het kan ook zo ontzettend frustrerend zijn, mensen begrijpen je niet want ze kunnen het niet aan je zien. Vandaag kreeg ik ook nog te horen, kom op Annette! Al denk ik wel vaak als mensen je echt kennen ze het dan wel aan je zien, zelf is het aan me ogen heel duidelijk te zien hoe ik me voel... Maar dan zijn er nog altijd mensen die dat niet (willen) zien .

Stem helemaal met je in Petra, wat kan het leven soms toch moeilijk zijn .

Heel veel sterkte allemaal !

[*Annette*]

Als ik het tv programma in 10 jaar jonger in 10 dagen zie, dan denk ik wel eens volgens mij moet ik ook maar eens een paar sessies hebben bij die psycholoog, of wat die man ook is. Als ik dan zie dat hij in een korte tijd vaak weet voor elkaar te krijgen al gaat het om boos, verdriet, negatief denken of wat dan ook... Op wat voor manieren hij dat aanpakt...

Zijn er hier nog meer mensen die de ware IK niet kennen of kenden? Hoe proberen jullie hier achter tekomen, of zijn jullie hier achter gekomen?

[Daphne]

Ja, ik heb dat jaren geleden gehad toen ik depressief was. Toen ik in het eerste jaar van de SPH zat, moesten we een blok lang een reflectiedagboek bijhouden, dat heeft mij (o.a.) heel erg geholpen. Daarin beschreef ik elke dag hoe het ging, hoe ik me voelde, wat goed ging (ook letten op details/kleine dingetjes) en wat minder goed, wat ik de volgende keer anders zou doen, etc.
Ik reflecteer op dit moment nog dagelijks, alleen schrijf ik dat niet meer op, het gaat inmiddels automatisch. Aan de hand van die reflecties stel(de) ik (nog steeds) realistische (!) leerdoelen op en dat zorgt ervoor, dat ik blijf leren. Sinds een paar weken durf ik bijvoorbeeld veel beter feedback te geven. Eerst stelde ik dat vaak uit, tot ik het gedrag van een ander beu was en ja, dan ging het juist niet goed omdat ik dan het hoge woord eruit gooide.
Mijn ervaring is, dat meer durfde, meer mezelf leerde kennen en ontwikkelen door middel van kleine doelen.

[MissF]

Inderdaad, reflecteren op jezelf. Waarom doe je wat je doet? En dan niet 'gewoon omdat je het niet leuk vindt' maar dieper. En daar dan wat mee doen.
Het helpt me nog elke dag. Mijn man is een wat negatiever denkend mens als ik, maar doordat hij nu doorheeft als hij in die bui zit en weet wat hem dan helpt, duren die buien veel korter en komen ze veel minder voor.
Ook heeft mijn leeftijd meegespeeld. Ik ben geen extreme puber geweest, maar wel een echte adolescent, inclusief alle ellende van onzekerheid enzo Daar speelde de SPH ook mee mee, maar ook de adolescentie. Sinds ik afgestudeerd ben en de 21 gepasseerd merk ik pas dat ik stabiel ben.
En ik heb zelf het meeste baat bij doorgaan. Wel reflecteren of mijn gevoel of handelen, maar er niet te lang in blijven hangen. Ik kan me elke keer als ik me rot voelt wentelen in mijn ellende (en dat vind ik soms heerlijk hoor, en doe dat best wel eens ), maar het helpt ook vaak als ik tegen mezelf zeg: kom op, ga iets doen, pak de fiets, doe een boodschap, blijf niet in huis hangen.
Maar dat is bij iedereen anders natuurlijk.
Sterkte!

[Mortlach]

Zijn er hier nog meer mensen die de ware IK niet kennen of kenden? Hoe proberen jullie hier achter tekomen, of zijn jullie hier achter gekomen?

Voor mij is dat Boeddhisme. De psychologie van het Boeddhisme raakt me in de kern. Ik probeer dan ook regelmatig te mediteren, maar moet eerlijk zeggen dat dat vaak een tijdje goed gaat tot ik "iets engs" tegenkom, verdriet of boosheid waarvan ik niet weet wat ik ermee aanmoet. Ja, gewoon doormediteren en kijken wat er gebeurd, maar dat durf ik toch niet altijd. Mediteren is ook een vorm van zelf-reflectie natuurlijk, dus ik zie wel een lijn in de antwoorden.

Ik vermoed dat er bijzonder weinig mensen zijn die hun "ware" IK kennen, trouwens.

[Daphne]

Ik kan me elke keer als ik me rot voelt wentelen in mijn ellende (en dat vind ik soms heerlijk hoor, en doe dat best wel eens ), maar het helpt ook vaak als ik tegen mezelf zeg: kom op, ga iets doen, pak de fiets, doe een boodschap, blijf niet in huis hangen.
Maar dat is bij iedereen anders natuurlijk.

Hehe, dat herken ik bij mezelf ook. Ik moet mezelf soms echt een trap onder m'n kont geven en zeggen: "Nou ophouden met dat negatieve en zielige gedoe, kom op!" In het begin vond ik dat moeilijk, op één of andere manier vond ik het 'leuk' om zielig te zijn en te doen en daardoor aandacht te krijgen. Nu 'vraag' ik die aandacht op een positieve manier.

@Mortlach: Mediteren en reflectie liggen wel op één lijn ja.

[Acire]

Zijn er hier nog meer mensen die de ware IK niet kennen of kenden? Hoe proberen jullie hier achter tekomen, of zijn jullie hier achter gekomen?

Ik zou niet weten wie of wat mijn ware IK is. Ik ben veranderlijk. Soms geduldig, soms helemaal niet, soms meelevend, soms helemaal niet, soms optimistisch, soms helemaal niet, soms.....?? Ik geloof dus niet zo in een ware Ik ofzo... Je hoeft dat ook niet te hebben om gelukkig te zijn. Tenminste, ik (zonder waar-Ik) ben een redelijk gelukkig mens

[*Annette*]

Het gaat mij ook niet erom dat ik dan opeens wel gelukkig zou zijn. Alleen ik weet niet wie ikzelf werkelijk ben, misschien heb ik het ook wat verkeerd geformuleerd met de ware IK. Mijn zelfbeeld is erg negatief en ik kan niet benoemen wie ikzelf ben... Moet ik mezelf wel benoemen dan kom ik niet verder als een paar worden en verder is het allemaal negatief. Zoals ik al eens gezegd heb moet ik een positief dagboek bijhouden, ik moet blij wezen als ik er 1 per week gevonden heb. Heel veel dingen, ookal zijn ze maar heel klein zie ik niet . Een doel van mij tijdens me therapie is om mezelf te leren kennen. Vroeg me wel eens af hoe anderen dit gedaan hebben zodat ik daar misschien wat mee kan...

Ben je vanmiddag in de supermarkt, sta je opeens oog in oog bij de kassa met een oudklasgenoot die je altijd vreselijk gepest heeft . Ik wist niet hoe snel ik afrekenen moest en de winkel uitging...

[Daphne]

Ik vond het eerst ook erg moeilijk om positieve eigenschappen van mezelf op te noemen of om dingen op te sommen die dag goed waren gegaan. Ik heb toen eerst aan anderen gevraagd of zij mij daarbij konden helpen. Dus, vraag aan bijv. familieleden of zij je positieve kanten kunnen beschrijven. Laat ze bijvoorbeeld 3 punten opschrijven. Bewaar die briefjes en als je je weer rot voelt, kijk daar dan naar en bedenk dat er mensen zijn die wél positieve dingen in je zien. Kijk ook of je ze bij jezelf herkent en wees er blij mee.
Als ik het 'How do you feel'-topic open en ik zie dat jij gereageerd hebt, dan weet ik al dat dat negatieve gevoelens zullen zijn. Heel naar voor je, dat je je altijd zo rot voelt.
Misschien komt het hard aan, maar ik denk dat jij (of een ander) jezelf 'gewoon' een keer een schop onder je kont moet geven. Dit werkte bij mij wel. Ik kon nergens van genieten, zag alles somber in, maar ik verlangde op een gegeven moment gewoon naar die schop, omdat ik mezelf verder wilde ontwikkelen, niet meer onzeker wilde zijn, anderen mijn mening wilde vertellen als dat nodig was, enz. Ik ontwikkelde mezelf niet meer en daar baalde ik erg van. Ik wilde vooruit en me ooit nog eens een keer gelukkig voelen. Gelukkig had ik een docent, die mij die trap verkocht. Hij bracht het op dezelfde manier als ik nu doe, het zorgde even voor tranen, maar ik bedacht ook: Ja, dat is het, ik vind het gewoon héérlijk om vol zelfmedelijden te zitten en altijd negatief te doen. Ook al was ik dat negatieve gedoe aan de andere kant ook erg zat. Hem ben ik nog altijd dankbaar, want mede door hem ben ik geworden wie ik nu ben: over het algemeen een gelukkig mens.
Zijn er dingen in het leven waar je nog van kan genieten? Bijv. wandelen, de zon, fietsen, uitwaaien aan het strand... Misschien moet je daar wel positieve energie uit halen.

Ik hoop, dat ik je niet op één of andere manier gekwetst heb, ik wil je graag helpen. Sterkte!

[LeChat]

'Stoer'/goed dat je dit vertelt, Daphne!

[Mortlach]

Misschien komt het hard aan, maar ik denk dat jij (of een ander) jezelf 'gewoon' een keer een schop onder je kont moet geven. Dit werkte bij mij wel. Ik kon nergens van genieten, zag alles somber in, maar ik verlangde op een gegeven moment gewoon naar die schop, omdat ik mezelf verder wilde ontwikkelen, niet meer onzeker wilde zijn, anderen mijn mening wilde vertellen als dat nodig was, enz. Ik ontwikkelde mezelf niet meer en daar baalde ik erg van. Ik wilde vooruit en me ooit nog eens een keer gelukkig voelen. Gelukkig had ik een docent, die mij die trap verkocht. Hij bracht het op dezelfde manier als ik nu doe, het zorgde even voor tranen, maar ik bedacht ook: Ja, dat is het, ik vind het gewoon héérlijk om vol zelfmedelijden te zitten en altijd negatief te doen. Ook al was ik dat negatieve gedoe aan de andere kant ook erg zat. Hem ben ik nog altijd dankbaar, want mede door hem ben ik geworden wie ik nu ben: over het algemeen een gelukkig mens.

Het hangt van de mate van je depressiviteit af of zo'n schop effect heeft. Als het zo makkelijk was als jezelf een schop onder je kont geven, dan bestond het hele idee depressief niet. Niet dat ik vind dat je geen gelijk hebt; je moet inderdaad op een gegeven moment ergens de prikkel en de kracht vandaan halen om te veranderen. Maar dat wil niet zeggen dat iemand op ieder moment open staat voor die prikkel en er wat me aan kan.

Het ergste voor mij op het diepste punt van mijn depressie was dat ik helemaal niet wilde veranderen. Verandering was in mijn geest synoniem met verslechtering geworden. Ja, waar ik zat was ik ongelukkig en leed ik, maar het was in ieder geval bekende pijn, en dat was beter dan de onbekende pijn die me te wachten stond als er iets zou veranderen. Maar goed, in die periode zat ik dus op de bodem van een heel diep zwart gat.

[Daphne]

Ja, ik ben me er zeker van bewust dat bij sommigen een schop geen effect heeft. Omdat ik niet weet wat de mate van depressiviteit bij Annette is, besloot ik dit toch maar wel te melden. Het zou kunnen, dat zij er wel wat aan heeft.

[Mortlach]

Ja, ik ben me er zeker van bewust dat bij sommigen een schop geen effect heeft. Omdat ik niet weet wat de mate van depressiviteit bij Annette is, besloot ik dit toch maar wel te melden. Het zou kunnen, dat zij er wel wat aan heeft.

Natuurlijk, het was ook niet als kritiek bedoeld. Ik merkte ook wel aan wat je schreef dat je niet iemand bent die denkt dat als je je een dagje wat minder voelt, dat dat meteen depressie is.

[Daphne]

Ik vatte het ook niet op als kritiek, hoor, meer als nuancering.

[MissF]

Negativiteit geeft ook veiligheid. Het is onwijs onveilig om je buiten die grenzen te begeven, als je altijd gewend bent het negatieve naar voren te schuiven. Ik heb net toevallig de RETT methode aan mijn zusje uit zitten leggen, en die werd er helemaal enthousiast van. Je kunt denken: oh, wat zullen ze wel niet van mij denken? En daarin zwelgen en zelfmedelijden krijgen en niks meer doen, je kunt ook iets anders doen: navragen of die ander dat wel denkt, of tegen jezelf zeggen: als zij dat denken is dat hun probleem, niet het mijne.
Eerst matcht het gevoel en gedachten totaal niet, maar ik geloof er echt in dat als je dit volhoudt tegen jezelf dat het gevoel zich erop aanpast.